μέσα σε δέκα λεπτά, η Ελένη είχε καταφθάσει, κρατώντας ένα μεγάλο κουτί παπουτσιών με τρύπες στο καπάκι (όπως ακριβώς της είχα πει).
στο μεταξύ, είχαν προηγηθει δυο τρεις αποτυχημένες προσπάθειες να πιάσω το παπαγαλάκι, που όταν έβλεπε το χέρι μου πετούσε στην άλλη μεριά του μπαλκονιού, προσπάθεια-πέταγμα, προσπάθεια-πέταγμα, απηύδησα και περίμενα τον από μηχανής θεό ή αλλιώς λέγε-με-Ελένη.
με το που ήρθε, πήρε την κατάσταση στα χέρια της:
-μαμά, στάσου εσύ εκεί, κι όταν έρθει απ' τη μεριά σου, πιάστο!
ναι, καλά!
ερχόταν από μένα, έκανα να το πιάσω, πήγαινε στη μεριά της Ελένης, έκανε να το πιάσει κι αυτή, ερχόταν ξανά στη δική μου και τελειωμό δεν είχε αυτό το πήγαινε-έλα.
είχαμε από πάνω και τις παροτρύνσεις της Ραφαηλίας, "άντε, άντε, ακόμα? πιάστε το, θα σας φύγει, θα χτυπήσει, θα πετάξειιιι".
μέχρι που κάποια στιγμή, έπεσε πάνω μου, το τσάκωσα και το έβαλα (επιτέλους) στο κουτί.
με το που το πήγαμε σπίτι, η Νέλλη, λύσσαξε!!
να βολτάρει πάνω-κάτω, να το βλέπει, να τεντώνεται, να τρελαίνεται και να μη μπορεί (ευτυχώς για το πουλί, δυστυχώς για το γατί) να το φτάσει.
η Ακκα, το αγνόησε επιδεικτικά.
μέσα στην επόμενη ώρα, του είχαμε πάρει κλουβί, φαγητό, βιταμίνες, άμμο, του φτιάξαμε ένα δωμάτιο πλήρες..
και το βγάλαμε Οράτιο.
έχω αναφέρει, την αγαπημένη μου σειρά csi Miami, όπου o David Caruso παίζει το ρόλο του εγκληματολόγου Horatio Caine. επόμενο ήταν Οράτιος να βγει και το παπαγαλάκι.
περιττόν να πω, που την έβγαλε η Ακκα όλη τη νύχτα.πιθανόν όμως να ήθελε απλά να γίνουν φίλοι.
μη την κατηγορώ: οι προθέσεις της πάντα είναι οι καλύτερες..
