σκέψη καθαρή και επιτέλους ησυχία.
ένα γεγονός χτες (μια εντελώς ευτυχής αποχώρηση από τη ζωή μου, μιας σαρκοβόρας φιλίας που κράτησε κοντά είκοσι χρόνια), με έκανε να κοιμάμαι συνέχεια.
εγώ, που έχω προβλήματα ύπνου, χτύπησα ένα διακεκομμένο 12ωρο!
το συνηθίζω αυτό, αυτοπροστασία μάλλον, όταν στεναχωριέμαι, νυστάζω τόσο πολύ που μπορώ να κοιμηθώ όρθια.
το 'ριξα στον ύπνο λοιπόν κι όταν σηκώθηκα, είχα αναρρώσει πλέον.
εξέτασα με μεγάλη προσοχή το είδος της αρρώστιας που με χαρακτηρίζει: σιχαίνομαι τόσο απίστευτα πολύ τους καυγάδες, που πολλές φορές ανέχομαι τα πάντα προκειμένου να τους αποφύγω.
είναι κάτι που το κάνουμε όλοι μας νομίζω. άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο.
τέλος πάντων, δε γίνεται πια τίποτα γι' αυτό, είμαι πολύ μεγάλη για αλλαγές, κι όπως λέει κι η παροιμία, γέρικο σκυλί καινούρια κόλπα δε μαθαίνει.
πέρασε έτσι η μέρα και μονολόγησα "καλή μέρα η σημερινή", έτυχε κάτι να
ψιλοστραβώσει, αλλά εντάξει, είπα, πάμε παρακάτωωω και το προσπάθησα πραγματικά.
είναι εύκολος ο δρόμος του ψυχικού επουλώματος μερικές φορές.
χώθηκα στην κάτω κουκέτα και πήρα αγκαλιά τη Ραφαηλία.
"θα κοιμηθείς μαζί μου?"
"λίγο μωρό μου, λιγάκι."
"αχχ, τι ωραία!"
αγκαλιαστήκαμε και καμμιά από τις παραπάνω ανοησίες δεν είχε πια σημασία..
