τα παιδιά κι εγώ έχουμε μια ειδική σχέση με τα ψάρια: τα σιχαινόμαστε.
εννοώ όταν είναι μαγειρεμένα, στο φυσικό τους περιβάλλον δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα.
ο Χρόνης, είναι ο μόνος εδώ που τα τρώει με ευχαρίστηση, αν και μικρός τα σιχαινόταν εξίσου με μας.
πολύς κόσμος τα θεωρεί ως την πεμπτουσία του φαγητού.
ο αδερφός μου πχ.
όταν είμαστε έξω και πέσει η πρόταση να πάμε για φαί, προτείνει πάντα:
όταν είμαστε έξω και πέσει η πρόταση να πάμε για φαί, προτείνει πάντα:
"ξέρω ένα καταπληκτικό μέρος που έχει φρέσκο ψάρι!"
"κάνα μέρος με φρέσκια πίτσα ξέρεις?"
"βρε είναι τέλειο σας λέω! από τα λίγα που υπάρχουν. άντε, πάμε?"
"κάνα σουβλατζίκο καλό ξέρεις?"
κι έτσι πάει μέχρι να τσακωθούμε και να γυρίσουμε σπίτι νηστικοί.
εδώ και χρόνια προσπαθώ να εφαρμόσω, την τρίτη ως ημέρα ιχθυοφαγίας.
ανεπιτυχώς, αλλά, ποτέ δεν πτοούμαι.
σπίτι μας συμβαίνει το εξής: όλο τον χειμώνα, τρώμε fish steaks και το καλοκαίρι γαύρο.
τα fish steaks είναι η εναλλακτική του γαύρου, που δεν υπάρχει τον χειμώνα.
μετά από μια εντελώς σοκαριστική εμπειρία μεταξύ της Ραφαηλίας κι ενός μπακαλιάρου (που το παιδί σώθηκε από θεική παρέμβαση, ασυζητιτί), σπίτι μπαίνουν μόνο ψάρια χωρίς κόκκαλα.
όπερ σημαίνει, γαύρος που ξεκοκκαλίζεται, ασφαλώς πριν το μαγείρεμα.
τρίτη λοιπόν σήμερα κι αφού προμηθεύτηκα τον περί ου ο λόγος γαύρο, ξεκίνησα να τον ετοιμάζω.
του έβγαλα κεφάλι, κόκκαλα κλπ και αποφάσισα έτσι γι' αλλαγή, να τον τηγανίσω στα παιδιά (μήπως και τους φανεί νοστιμότερος έτσι) και τον υπόλοιπο να τον κάνω πλακί στο φούρνο για τον Χρόνη.
εγώ βέβαια, δεν τον τρώω σε καμμιά του μορφή.
άντε καμμιά κονσέρβα τόνο να χτυπήσω με μαρούλι σαλάτα ή λάχανο, αλλά από τότε που έπαψαν να αναγράφονται στις κονσέρβες που έπαιρνα, πως ο συγκεκριμένος τόνος αλιεύτηκε χωρίς να εξοντωθούν τα δελφίνια, έπαψα να τον αγοράζω κι εγώ.
τηγάνισα τα ψαράκια και σε λιγο, να σου κι η Ραφαηλία που μπαίνει στην κουζίνα τρέχοντας.
τηγάνισα τα ψαράκια και σε λιγο, να σου κι η Ραφαηλία που μπαίνει στην κουζίνα τρέχοντας.
"ήρθα, μαμά!"
"καλώς μου το! πως τα πέρασες σήμερα? σε σήκωσε η κυρία?"
"ναιιιι!! με σήκωσε στα μαθηματικά και δεν έκανα κανένα λάθος!"
"μπράβο το μωρό μου! μπράβο, μπράβο! έλα φιλί!"
έρχεται κοντά και σκύβω και την αγκαλιάζω.
τη φιλάω και χώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της.
μυρίζει ήλιο, τρεχάλα και σχολείο.
με φιλάει κι αυτή και μετά ρίχνει μια εξεταστική ματιά στα ψάρια.
"αυτό θα φάμε?"
"ναι μωρό μου."
"τι είν' αυτό?"
"ψαράκια.."
"εγώ δεν τα τρώω."
"γιατί βρε αγάπη μου? σου κάνουν τόσο καλό κι είναι πολύ νόστιμα."
"γιατί τα λυπάμαι."
"μα δε φαίνονται ότι είναι ψάρια" λέω εγώ η ηλίθια.
"δεν έχει σημασία. εγώ το ξέρω πως είναι ψάρια και τα λυπάμαι"
"καλά, μη τα τρως. δεν είναι όμως ψάρια, ξερεις.."
"και τι είναι?" σηκώνει το κεφάλι μ' ενδιαφέρον.
"ρομποτόψαρα από τον Αρη!!"
το σκέφτεται για μια στιγμή.
"ρομποτόψαρα?"
"ναι, αμέ!"
"στο λόγο σου?"
"στο ρομποτολόγο μου!"
"ψέμματα λες!"
και φεύγει χοροπηδώντας.
πάντως τα ψαράκια τα 'φαγε. κάτι της είπε η Ελένη και την έπεισε.
άντε να δούμε, μέχρι την επόμενη Τρίτη.
παρεμπιπτόντως, εσείς τα ψαράκια τα τρώτε?
κι αν όντως τα προτιμάτε, όποιοι από σας έχουν παιδιά, τα τρώνε και τα πιτσιρίκια σας?
που πάει να πει, είστε ευτυχισμένοι άνθρωποι?
ή κολυμπάτε όπως εγώ, μεταξύ του καβουροπάτι και της μακαρονάδας?
