Καλλιστεία και νύχια



τελικά τα έκοψα τα μαλλιά μου. όχι απλά στρατιωτικά, αλλά λίιιγο παραπάνω. τώρα είμαι κάτι μεταξύ νεοσύλλεκτου και Νταλάρα.
χωρίς να διαθέτω ούτε την ηλικία του πρώτου, ούτε τη φωνή του δεύτερου.
διαθέτω ομως την ήρεμη ιδιοσυγκρασία και των δύο.

κι η αιτία δεν είναι τα μαλλιά. όχι βέβαια.
η αιτία είναι αυτή η αναθεματισμένη ζέστη που έχει κάνει τα νεύρα μου τσατάλια.
και την υπομονή μου να λιγοστεύει σαν τη θάλασσα στις αλυκές.

χτες βράδυ ήταν ο διαγωνισμός για τις play mates. αργά το θυμήθηκα, όταν είχαν πια παρουσιαστεί τα κορίτσια και μου 'κανε ένα ντινννν στον εγκέφαλο, καθώς ήθελα να δω μια κοπέλα από κει.
δε φτάνει λοιπόν που δεν την είδα, όρμηξε κι η Ραφ στο δωμάτιο, ανοίγοντας την πόρτα με δύναμη και κάνοντας μου αυστηρή παρατήρηση:

"καλά το κατάλαβα πως έβαλες αιρ κοντισιον. εμένα γιατί δε με φώναξες;"
χωρίς να περιμένει απάντηση γύρισε και ούρλιαξε μ' όλη της τη δύναμη:
"Ελένηηηηηηηηηη, έλααααααααααααα"
να 'σου την κι η μεγάλη "ααααα, ωραία την έχεις εσύ εδώ, εμείς μέσα καιγόμαστε"
ξαπλώνουν κι οι δυο στο κρεββάτι μου και τακτοποιούνται στα μαξιλάρια ενώ εγώ στέκομαι όρθια δίπλα τους, και τις κοιτάζω με γυάλινο βλέμμα.

"τι βλέπεις;" η Ραφ
"τις play mates βλεπει. μπράβο μαμά! πως κι έτσι; θα βγάλει λες καμμιά κανα πιστόλι, να αρχίζει να καθαρίζει τις άλλες;"
(αυτό είναι ένα βρώμικο καρφί, καθότι μόνο αστυνομικά έργα βλέπω. αστυνομικά και επιστημονικής φαντασίας.)
"τι είναι οι, αυτές, πως το 'πες;" η Ραφ ξανά
"play mates. καλλιστεία"
"τα ψώνια!"


πλησιάζω και σπρώχνω τη Ραφ να πάει πιο κει να ξαπλώσω κι εγώ.
"δεν είναι ψώνια. είναι κοπέλες που προσπαθούν να κάνουν καριέρα"
"τι εννοείς;"
"σουτ πια! άσε με να δω"


βλέπουμε κανα λεπτό και μετά η Ραφ σηκώνει το πόδι της και το φέρνει πέντε εκατοστά μπροστά στα μάτια μου."δες το νύχι μου"
πετάγομαι λες και μ' εχει τσιμπήσει μέλισσα.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΥΧΙ! έχω καλύτερα να χώσω το κεφάλι μου σ' ενα κουβά με χλωρίνη, παρά να δω το νύχι της.
το οποίο νύχι, το χει χτυπήσει κι είναι στη φάση του μαυρίσματος και του ανασηκώματος.
όπου να 'ναι θα πέσει και την όλη διαδικασία την έχει αναλάβει ο πατέρας της.

"βρε μωρό μου, δεν σου 'πα να μη μου το ξανακάνεις αυτό;"
"μα κοίτα το λίγοοοο. έλα μαμάκα, δεσ' το."
"Ελένη, έξω!"
"εγώ τι φταίω;"
"εσύ έχεις πιάσει το μισό κρεββάτι και στριφογυρίζεις σαν τον δερβίση."
"καλά, αυτή σε φρικάρει με το νύχι της, εγώ την πληρώνω; βαρέθηκα πια!"


ok έχει δίκιο. άδικη δε θέλω με τίποτα να γίνoμαι.
έτσι το βουλώνω, στριμώχνομαι στη γωνιά μου και βλέπω τα υπόλοιπα καλλιστεία.
όσο μ' αφήνουν δηλαδή τα καμάρια μου να δω, γιατί σχολιάζουν συνέχεια.

"αααα, κοίτα μαμά, αυτηνής το στήθος έχει βγει έξω"
"......." εγώ.
"καλέ, πως περπατάει αυτή έτσι με τα τακούνια; σαν καβούρι!"
"......" εγώ
"ενώ η άλλη δεξιά, φανταστικά τα πάει. ε;"
"......" εγώ
"χαχαχχχχ την παρουσιάστρια δείτε. της έκρυψαν τον καθρέφτη προτού βγει!"
"......."
εγώ.
"τα μαλλιά της όμως τα είδατε; Ωραία δεν είναι;" η Ραφ
"δεν είναι δικά της βρε!"
"τι εννοείς;"
"αυτό που λέω"
"τα βάψανε και τα κάνανε σγούρες;"


έτσι κύλησε η υπόλοιπη βραδιά.
είδαμε όλες μαζί τα αποτελέσματα, ήπιαν ένα κάρο νερό και αποφάσισαν επιτέλους να πάνε για ύπνο.

εγώ όλο το βράδυ, δεν έκλεισα μάτι.
από τη ζέστη με είχε πιάσει εκνευρισμός, έλιωνα, αιρ κοντίσιον δεν μπορούσα να βάλω καθότι ο κανονισμός στο σπιτι μας είναι: όποτε ανάβει το κλιματιστικό κλείνει η πόρτα του δωματίου. και σιγά μην έκλεινα την πόρτα, να μη μπορώ ν' ακούσω τα παιδιά..

έτσι με πήρε το χάραμα..
στις έξι, ήμουν ακόμα ξύπνια.
στις οκτώ κουρασμένη άρχισα να χαλαρώνω (επιτέλους) και να αρχίζω να κοιμάμαι..

στις οκτώ και τέταρτο ζαλισμένη άκουσα ποδαράκια να τρέχουν στο διάδρομο.
να σου την η Ραφ, λες κι είναι ο άνθρωπος-οβίδα, μπουκάρει μέσα στο δωμάτιο, δίνει έναν πήδο κι ανεβαίνει στο κρεββάτι.
ανάβει το φως και ουρλιάζει καταχαρούμενη δείχνοντας μου το πολύτιμο λάφυρο που κρατάει στο χέρι:

"μαμά, μαμάααααα κοίτα, το νύχι μου. 
έπεσε επιτέλους!!
κοίτα και το πόδι μου. εγώ φοβάμαι να το κοιτάξω.
πως είναι;;;
μαμάααααα;;;;;;;;;;"

μετά από κει, θα σας γελάσω.
δεν θυμάμαι, απολύτως τίποτα..