Ladies can we play the game?


η rodoula-kelly έστειλε πρόσκληση. και τι πρόσκληση! περιγραφή του άντρα των ονείρων μου.
"αχχχ, ωραίο θέμα", της είπα και όντως πολύ με εμπνέει.

λοιπόν ξεκινάμε..

ο άντρας των ονείρων μου πρώτα απ' όλα, θα πρέπει να με στηρίζει. σε όποια βλακεία ή εξυπνάδα σκεφτώ ή κάνω. βρε και στα λάθη μου να λέει  "αφού γουστάρεις, κούκλα μου, δώστου!" και μετά να φυσάει τη μύτη του σε μαντήλι, όχι σε χαρτομάντηλο.
μετά, να πλένει ο ίδιος το μαντήλι, γιατί εγώ σιχαίνομαι.

θα πρέπει να με κάνει να γελάω. να ξεκαρδίζομαι, να χτυπιέμαι στο γέλιο, γιατί εγώ είμαι φύσει (και θέση μπορώ να πω) μελαγχολική.

για παράδειγμα, το ηλιοβασίλεμα, εκεί που πάει να στάξει ένα χλωμό μου δάκρυ, να ορμάει στο δωμάτιο και να ρίχνει ένα ζεϊμπέκικο! μόνος του, λεβέντικα, παλικαρίσια!

δεν ξέρετε τι γέλιο κάνω εγώ με το ζεϊμπέκικο! κι όσο πιο πολύ πηδάνε και σηκώνουν τα πόδια, τόσο χτυπιέμαι στο γέλιο εγώ.
πολλές φορές μ' έχουν παρεξηγήσει, αλλά δε φταίω. αυτόματα γίνεται.

δεν θα πρέπει να είναι τσιγκούνης. αυτούς με τα καβούρια στις τσέπες, ποτέ μου δεν τους χώνεψα!

βγάζουν έξω μια κοπέλα για φαί και της παραγγέλνουνε κουβέρ.

μου 'χει τύχει κι όταν διαμαρτυρήθηκα η απάντηση ήταν: "να σου παραγγείλω και βουτυράκι;"

δεν θέλω καμμία ματαιοδοξία πάνω του. δεν θέλω να με σπρώχνει για να του κάνω χώρο στον καθρέφτη, ούτε να βάζει τις κρέμες και τα αφροντούς μου. κάποτε είχα βγει μ' έναν τύπο για καφέ. μιλούσαμε όταν σε κάποια στιγμή, έσκυψε κι έβγαλε μια τσατσάρα μέσα από την κάλτσα του!

χτενίστηκε και μετά την ξανάβαλε στην κάλτσα. μετά μου χαμογέλασε. μετά σηκώθηκα κι έφυγα.

δεν θέλω να σκαλίζει τη μύτη του ή τα αυτιά του. χειρότερο, αφού τα σκαλίσει να επιθεωρήσει τα ευρήματα. ακόμα χειρότερο, αφου τα επιθεωρήσει, να πει ενθουσιασμένος "για κοίτα, έχεις δει κάτι τέτοιο ποτέ; τόσο μεγάλο;;"

δεν θέλω να έχει ονομάσει κάποιο ιδιαίτερο σημείο του σώματος του και να αναφέρεται σ' αυτό λες κι είναι ξεχωριστή ύπαρξη. του τύπου "μωρό μου, τον Μπούλη τον χαιρέτισες; αυτός χαίρεται πολύ που σε βλέπει!"

θέλω να είναι καθαρός κι όχι να βγάζει τα παπούτσια του και να λιποθυμάω από τις φονικές αναθυμιάσεις.

θέλω στις επετείους και στα γενέθλια να μου κάνει δώρα κι όχι να μου λεει "Εγώ είμαι το δώρο σου!". Αυτό το δώρο, δεν μπορείς να το επιστρέψεις.

θέλω να είναι λεπτός στους τρόπους κι όχι να χαζογελάει με κάτι που δεν καταλαβαίνει συνοδεύοντας το γελάκι του με τη φράση "άκου, άκου! αυτά απ' την κοιλιά σου τα 'βγαλες;"

θέλω όταν του διηγούμαι κάποιο όνειρο να το ακούει με προσοχή κι όχι να μου απαντάει στερεότυπα "θάτανε ξέσκεπος ο κ... σου"

εν ολίγοις, αυτά είναι τα χαρίσματα που θέλω να έχει ο άντρας των ονείρων μου.

τώρα για την εμφάνιση, δε με πολυνοιάζει.

ψηλός να 'ναι, μελαχροινός να 'ναι, γυμνασμένος να 'ναι, θεληματικό πηγούνι να 'χει, δικέφαλοι, τετρακέφαλοι, πολυκέφαλοι να 'ναι στη θέση τους και μια χαρά είμαστε.

ολιγαρκείς.

εγώ, στα ψυχικά είναι που δίνω σημασία!!