το πήραμε, το πήραμε!
το έφερε ο αδερφός μου με τον Χρόνη συνοδηγό.
πριν πάνε στην αντιπροσωπεία, είπα στον Χρόνη να πάρει ένα τιμόνι-παιχνίδι της Ραφαηλίας και να κάνει ότι οδηγεί για να του πάρει τον αέρα, αλλά σιγά μη μ' άκουγε.
δε μου απάντησε καν.
έτσι, περιορίζοντας τον εαυτό του στην προσεκτική και συμβουλευτική θέση του συνοδηγού, ήρθανε μέχρι εδώ και μας τηλεφώνησαν να κατεβούμε να το δούμε.
πήρα τα παιδιά, πήγα στην άλλη γωνία κι εκεί... έπεσα σ' έκσταση!
θαύμα, θαύμα ήταν.
το χρώμα, το μέγεθος, οι καθρέφτες, όλα τέλεια.
τα παιδιά κοίταζαν κι αυτά περισσότερο εντυπωσιασμένα από το "μα δεν είναι υπέροχο;" που έλεγα κάθε τρία δευτερόλεπτα, παρά από το πολύτιμο μας απόκτημα.
μετά η Ελένη με ρώτησε:
-γιατί έχει δύο πόρτες;
-ε;
-εσύ δεν είπες πως το δικό μας έχει τέσσερις; αυτό έχει δύο.
τότε κατάλαβα πως εκστασιαζόμουν σε λάθος αυτοκίνητο.
λίγο παραπάνω ο Χρόνης κι ο αδερφός μάς έκαναν νοήματα "ελάτε".
αναθεματίζοντας τη βλακεία μου, τρέξαμε μέχρι εκεί, όπου φρόντισα φυσικά να πληροφορηθώ αν όντως ήμουν στο σωστό μέρος, προτού αρχίσω πάλι "τέλειο, τέλειο,τέλειο".
πρώτη πρώτη μπήκε η Ραφαηλία.
μετά μπήκαμε όλοι, με εξαίρεση την Ελένη που προτίμησε να μας κοιτάζει.
η Ραφαηλία βολεύτηκε στο κάθισμα και μίλησε στον πατέρα της:
-ξέρεις να οδηγάς;
-όχι!
-τότε γιατι το πήρες;;
-μαθαίνω..
στα μπροστινά καθίσματα ο αδερφός με τον Χρόνη τακτοποιούσαν διάφορα.
η Ραφαηλία είδε κι απόειδε, κατάλαβε πως δεν έχει βόλτα, βαρέθηκε και φύγαμε.
την άλλη μέρα ήρθε στο σπίτι η κουμπάρα.
-μεγιά, μεγιά, καλορίζικο, καλοτάξιδο, να το χαρείτε (κλπ κλπ κλπ)
-ευχαριστούμε πολύ Μαρία μου. να 'σαι καλά. τι να σε κεράσω; παγωτό, χυμό κι απ' τα δυο, τι;
-μωρέ δεν κάνει, το ζάχαρο έχει πάει..
-έλα βρε, ρίξτο λίγο έξω! μια ζωή την έχουμε!
-άντε, βάλε χυμό
-κι αν δεν την γλεντήσουμε.. ωπα! με χυμό καρότου, τι θα καταλάβουμεεε;;
-ο Χρόνης που είναι;
-που να 'ναι τέτοια ώρα; στη δουλειά. αλλά άκου τι σκεφτήκαμε, εγώ το σκέφτηκα δηλαδή, γιατί γενικώς όλα τα ωραία εγώ τα σκέφτομαι.
-ναι, ναι, είσαι μια εσύυυυ!!
- είπα λοιπόν Μαρία μου, να πάρει εσένα βόλτα ο Χρόνης πρώτη φορά που θα οδηγήσει. να πάτε μέχρι το Λουτράκι, να πιείτε ένα καφεδάκι και να γυρίσετε.
να μου πάρετε και αμυγδαλωτά, ε;
η κουμπάρα έχει αρχίσει και κοκκινίζει, αλλά δε θέλει να πει κάτι, μήπως παρεξηγηθώ.
-καλά. να πάω, να πάω. μακριά όμως δεν είναι;
-πρέπει να το στρώσει. γιατί, τρέχει τίποτα; μήπως δεν έχεις εμπιστοσύνη;;
-μα τι λες βρε παιδί μου, εγώ να μην έχω εμπιστοσύνη; στο Χρόνη; αστειεύεσαι βέβαια.
-ωραία κανονίστηκε. Το σαββατοκύριακο έχει Λουτράκι. εκτός κι αν προτιμάς Χαλκίδα.
-όπου θέλετε, όπου θέλετε.
κι έτρεμε.
της έβαλα χυμό τραγουδώντας "θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό"..
ακόμα δεν της έχω πει πως της έκανα πλάκα..
σήμερα λοιπόν ο Χρόνης θα κάνει ένα ακόμα μάθημα με τον δάσκαλο, στο δικό μας όμως αυτοκίνητο.
άντε, να κάνει κι ένα δεύτερο το πολύ και μετά θα αποχωριστούνε.
πίκρα..
έτοιμος νιώθει καθ' όλα, εκτός απ' το παρκάρισμα.
στο Παγκράτι, είναι πρόβλημα, δε μπορώ να πω.
θα συνηθίσει όμως, που θα παει;
στη Χαλκίδα με τη Μαρία;
