προχτές (Σάββατο βράδυ) περίμενα την Ελένη να έρθει να δούμε Fawlty Towers.
Το lost δυστυχώς το τελειώσαμε κι έχουμε ξεκινήσει τον εξαίσιο John Cleese όπου από τα γέλια, γονατίζουμε στο κρεββάτι (για να μη πω, κάνουμε βαρελάκια και πέφτουμε στο πάτωμα, αξιοπρεπής οικογένεια!)
ώσπου να έρθει λοιπόν, είχα πάρει το κοντρόλ και γύριζα στα κανάλια, χαζεύοντας μισοκοιμισμένη.
μέχρι που έφτασα στη ΝΕΤ.
κι όχι απλά στη ΝΕΤ, αλλά στη Ριζική Αναμόρφωση.
το έχει δει κανείς;
πρόκειται περί κάποιων ανθρώπων, που ναι μεν έχουν πρόβλημα εμφανισιακό, όμως όλη η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από αυτό.
μπορεί να είναι παντρεμένοι, μπορεί να έχουν παιδιά, μπορεί να είναι σε ηλικία σχετικά μεγάλη, καμμία σημασία: ζουν και ξυπνάνε με το "τι φάτσα ασιδέρωτη έχω πάλι σήμερα!".
ανακάθισα με ανανεωμένο ενδιαφέρον, καθότι είναι πάντα ελκυστικό να βλέπεις μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος, προκειμένου να διορθώσει την όποια ατέλεια νομίζει πως έχει.
εν τω μεταξύ, ήρθε και η Ελένη, κάθισε δίπλα μου στο κρεββάτι και ρώτησε:
-τι βλέπουμε;
-κοίτα αγάπη μου, κοίτα!
-τι να δω;
-την κυρία που θέλει να πάει να φτιαχτεί.
η εν λόγω κυρία, μας έκανε επίδειξη σχετικά με το πόσο φαρδιά ρουθούνια έχει: είχε χώσει τα δυο της δάχτυλα στο ένα ρουθούνι, όπου πραγματικά χωρούσαν μια χαρά.
-καλέ, κι εγώ μπορώ! αναφώνησα εντελώς ξύπνια πια
-χα! Κι εγώ!
είπε κι η Ελένη και για το επόμενο δίλεπτο προσπαθούσαμε να χώσουμε και μεις τα δάχτυλα μας στο ρουθούνι μας, μάταια όμως.
μετά (η κυρία) έβγαλε τη γέφυρα που είχε στα τέσσερα μπροστινά της δόντια και την έπλυνε.
μετά μας χαμογέλασε χωρίς τη γέφυρα.
μετά ξαναφόρεσε τη γέφυρα.
συνέχισε με το στήθος της πόσο πεσμένο και χάλια είναι και το πραγματικά περίεργο; το σουτιέν που είχε διαλέξει να φορέσει, ούτε ενός κοριτσιού το στήθος δεν θα μπορούσε να κρατήσει.
τέλειωσε με το στήθος και σειρά είχε η κοιλιά της, την οποία κοιλιά τραβολογούσε λέγοντας "δεν είναι κοιλιά αυτό που έχω, δεν είναι, όχι, όχι δεν είναι".
οπωσδήποτε δεν ήταν: τράβα, τράβα τόσα χρόνια, την είχε ξεχειλώσει εντελώς. δεν παίζουμε με το δέρμα μας, αυτό δεν της το είχε μάθει κανείς;
πως να μαζέψει μετά η καημένη η κοιλιά;
έπειτα έκλαιγε από τη χαρά της που τη δεχτήκανε στη ριζική αναμόρφωση.
φιλούσε τον πλαστικό χειρουργό, ο οποίος ήταν εντελώς ανατριχιαστικός: πλαστικός, βαμμένος χάλια και πλαστικός ξανά.
σα μαριονέτα από πολυουθεράνη έμοιαζε.
δεν θα συνεχίσω, γιατί απλώς δεν ειδα άλλο.
η Ελένη κουνιόταν δυσαρεστημένη κι έλεγε "άντε, τι θα γίνει, θα δούμε το Fawlty ή να φύγω;"
διόλου δεν την ένοιαζε για τη γυναίκα και ποια θα ήταν η τύχη της μετά.
έτσι, έκλεισα το κανάλι.
είδαμε το Fawlty, έφυγε η Ελένη και ΄γω έπιασα πάλι το κοντρόλ και που έπεσα η γυναίκα μες τα βαθιά μεσάνυχτα;
στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου με βαμμένα κορακί μαλλιά!
όταν λέμε κορακί; μαύρο, κατράμι.
τραγουδούσε αρμένικα σε συνδυασμό με το Sebastian.
αγριεύτηκα η γυναίκα κι έκλεισα γρήγορα την τηλεόραση.
αποτέλεσμα;
είδα στον ύπνο μου τον Παπακωνσταντίνου και τον Πλαστικό Αντρα να χορεύουν κάτω απ' τους ήχους του Αρμενία μάνα μου, ενώ η καημένη η γυναίκα, με καινούρια φωσφοριζέ μύτη τους χτυπούσε παλαμάκια, χοροπηδώντας γύρω γύρω.
ξύπνησα αλαφιασμένη.
η εκδίκηση της γυφτιάς;
καλά να πάθω!
