Πήρα το γράμμα σου χτες βράδυ

καλό μου,

σήμερα πήγαμε στο καρφουρ της Ανω Γλυφάδας.
έτσι λέγεται η συγκεκριμένη περιοχή.

ο Χρόνης, ενώ το παρκινγκ ήταν τεράστιο σα γήπεδο, πήγε και πάρκαρε δίπλα από το αυτοκίνητο δυο νιόπαντρων, κολλητά, έτσι που δε μπορούσε να μπει μέσα η νιόπαντρη

(καλή τους ώρα των ανθρώπων, γιατί του ειπαν να μην αφήνει το παράθυρο ούτε μια χαραμάδα ανοιχτό, καθότι αν βρέξει θα μπει όλη η βροχή μέσα).

έπειτα κατηφορίσαμε προς το σούπερ μάρκετ.

πήραμε ένα μεγάλο καρότσι, γυρίζαμε στους διαδρόμους και ρίχναμε μέσα ό,τι μας γυάλιζε στο μάτι.

αφού το γεμίσαμε με "τροφήματα" που λέει και το Ραφάκι, ανεβήκαμε στον επάνω όροφο να επιθεωρήσουμε και τα μη "τροφήματα".

είδα ένα ωραίο ψαράδικο τζην, όμως όταν πήγα να το δοκιμάσω, κατάλαβα πως δεν ήταν ψαράδικο, αλλά παιδικό.
δωδεκαετής έχω πάψει να είμαι εδώ και αρκετό καιρό και έτσι το άφησα πίσω στο ράφι και συνέχισα την περιπλάνηση μου.

ούτε σκατολοίδι βρήκα.
προφανώς έχουν πάψει να παράγονται τα σκατολοίδια (είπε ο Χρόνης) λόγω αδιαφορίας του αγοραστικού κοινού.

"και με τι καθαρίζουν οι νοικοκυρές τις λεκάνες τους;" ρώτησα εκνευρισμένη "με το δάχτυλο;"

βρήκαμε όμως ωραίες οικολογικές ντομάτες, μπανάνες, γάλα, αυγά και μήλα.

φιστικς δε βρήκαμε, αλλά πήραμε καλλιμάνης.

τα μαναβικά δεν τα ζυγίσαμε κι έτσι φτάνοντας στο ταμείο, ο Χρόνης άδειασε τα ψώνια κι η ταμίας έστειλε εμένα να ζυγίσω τις μπανάνες και τα μήλα.

με ξαναέστειλε και για τις ντομάτες, διότι ξέχασε να μου τις δώσει την πρώτη φορά.

πληρώσαμε, βγάλαμε κάρτα καρφούρ (και κανονική και σε μοντέλο μπρελόκ) και πήγαμε προς την έξοδο.

όπου ο Χρόνης στην έξοδο ρωτάει τον υπάλληλο, από που μπορεί να πάει στο αυτοκίνητο.

σιωπή.
ο υπάλληλος δεν καταλαβαίνει.
ο Χρόνης τον ξαναρωτάει.
ο υπάλληλος του δείχνει το δρόμο από τον οποίο μπορεί να φύγει με το αυτοκίνητο.
ο Χρόνης του τονίζει πως δεν θέλει να φύγει με το αυτοκίνητο, αλλά θέλει να ανεβεί στο πάρκινγκ όπου αυτό είναι παρκαρισμένο.
και αυτό θέλει να το κάνει με τα ποδαράκια του ( ο απερίσκεπτος!)

εγώ απορώ με όλα αυτά, γιατί μια ανηφόρα μας βγάζει απευθείας στο πάρκινγκ.
κι ο υπάλληλος απορεί, γιατί όλοι από κει ανεβοκατεβαίνουν: και πεζοί και αυτοκίνητα.

ο Χρόνης απορεί με μας που απορούμε, γιατί υπάρχει σαφέστατη ταμπέλα η οποία απαγορεύει την πρόσβαση των πεζών.

τέλος, παρανομούμε και την ανεβαίνουμε κι εμείς: εγώ σπρώχνοντας το καρότσι κι ο Χρόνης μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο σχετικά με τους κανονισμούς και τις παραβάσεις τους.

φτάνοντας, τον αφήνω να βάλει τα πράγματα στο πορτ μπαγκαζ και χώνομαι στο αυτοκίνητο κουρασμένη και σφίγγοντας στην αγκαλιά μου ένα σακουλάκι πατατάκια γεύση κέτσαπ.

στο δρόμο δεν είχε κίνηση.
βρήκαμε εύκολα και παρκάραμε.

την επόμενη φορά όμως, θα πάμε στο καρφούρ του Αλίμου.
το προτιμώ τελικά.
έχει και φιστικς για τα παιδιά και πιο άνετο πάρκινγκ, μια χαρά το βρίσκω :)))

αυτά είναι τα νέα της καινούριας μας εβδομάδας.

τα των σχολείων, των καταλήψεων και τα λοιπά, θα στα πω άλλη ώρα.

προς το παρόν
σε φιλώ
και
τα λέμε
ξανά


Μ.

το σήμερα είναι το αύριο που φοβόσουν χτές.