Η Επόμενη Μέρα

όλη μέρα σήμερα ξεκούραση.

ταινίες, δίσκοι στο κρεββάτι, παγωτό σε ψηλά ποτήρια, μετατροπή του στρώματος μου σε τραμπολίνο από τη Ραφαηλία (μαμά, να κάνω μία πήδα; τι να κάνεις; μία πήδα), εμπνευσμένα δώρα και το αποτέλεσμα; αν και σηκώθηκα ελάχιστα σήμερα, νιώθω πως ακόμα δεν έχω επανέλθει εντελώς.

έτσι, λέω να αφιερώσω και την αυριανή μέρα στην ξεκούραση μιας και όλοι, μικροί-μεγάλοι θα λείπουν απ' το σπίτι.

καλή νύχτα και Χρόνια Πολλά.

Χρόνια Πολλά

"Το έπ έμοι, ενόσω ζω, και αναπνέω καί σωφρονώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν, καί να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη".

ανέκαθεν ο κυρ Αλέξανδρος ήταν ο αγαπημένος μου συγγραφέας.

στα εννιά μου κάποια Χριστούγεννα, πήρα δώρο από τη μητέρα μου μια στοίβα βιβλία, μεταξύ των οποίων ήταν και ένα δικό του.

ακόμα το έχω
ακόμα το διαβάζω
και είναι από τα ελάχιστα που δεν έχω δανείσει ποτέ.

το βιβλίο εκείνο, ήταν η αφορμή της αγάπης μου για τον Παπαδιαμάντη.
τότε πρωτόμαθα τι σήμαιναν τα Χριστούγεννα γι' αυτόν.

φυσικά δεν ήταν μόνο ο Παπαδιαμάντης.

ήταν η γιαγιά που μάς ξυπνούσε αχάραγα τη μέρα των Χριστουγέννων, να πάμε στην εκκλησία.
ήταν η ευλάβεια που είχαμε ως οικογένεια.
ήταν η πίστη που περνούσε από γενιά σε γενιά
-γιατί τελικά, αυτά που σφραγίζουν την παιδική μας ηλικία, αυτά ακριβώς μας καθορίζουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή.

για μένα τα Χριστούγεννα, δε σημαίνουν (μόνο)
δώρα - γλυκά - επισκέψεις - φωτάκια - τραγούδια

σημαίνουν πολύ περισσότερα.

σημαίνει πως η μέρα των Χριστουγέννων, αγγίζει πραγματικά την καρδιά μου.
σημαίνει πως αυτό που νιώθουμε, το περνάμε στα παιδιά μας
σημαίνει πως κάποτε, ίσως το περάσουν κι αυτά με τη σειρά τους, στους ανθρώπους που θα αγαπήσουν.

εύχομαι ολόψυχα σε όλους χρόνια καλά κι ευλογημένα.

Χρόνια Πολλά.

Χρόνια Πολλά.

Βόλτα στα Καλύβια

στο αυτοκίνητο.
ρωτώ: αυτός ο μοχλός, γιατί είναι κάτω από το κάθισμα μου;
Χρόνης: ποιος;
δείχνω: ΑΥΤΟΣ!

τον σηκώνω και το κάθισμα μου πηγαίνει πίσω με δύναμη, χτυπάει τα πόδια της Ελένης που κάθεται ακριβώς πίσω μου (ΜΑΜΑ-ΑΑ!!) και κάνει τον Χρόνη να μου μιλήσει αυστηρά:

-αυτά, δεν τα κάνουμε ποτέ όταν το αυτοκίνητο είναι εν κινήσει! ελπίζω να έμαθες το μάθημα σου!!
(σκύβω το κεφάλι ταπεινά)
-μάλιστα..

στο φανάρι σταματάμε δίπλα σε ένα λεωφορείο που είναι από τη μεριά της Ραφαηλίας.

Ελένη: Ραφαηλία χαιρέτα τον κόσμο δίπλα.
Ραφαηλία: χαιρετάω, να! (κουνάει το χέρι της λες και βρίσκεται στο κατάστρωμα του Τιτανικού)
μισογυρίζω και τις μαλλώνω: καλέ, σταματήστε! πάλι ρεζίλι θα γίνουμε;;;
Ραφαηλία: μαμά, μια κοπέλα με χαιρετάει κι αυτή!

Ραφαηλία: ανυπομονώ να πάμε αύριο για τα κάλαντα.
Χρόνης: θα τα λες κι εσύ Ελένη;
Ραφαηλία: ναι, αχχ ναι, εγώ θέλω, αυτή δε θέλει!
Ελένη: δε θα 'σαστε καλά που θα λέω τα κάλαντα! εγώ θα πηγαίνω μόνο τη μικρή.

προτείνω τάχα αδιάφορα: να σας πω κάτι. δε θέλετε να πάρετε κάτι μαζί σας να κερνάτε τον κόσμο στα μαγαζιά;

(μόλις το λέω, αρχίζω να τραντάζομαι από τα γέλια)

το Ραφάκι ενθουσιάζεται: ναι μαμά, ναι, ναιιιι. τι ωραία ιδέα! να δίνουμε κι όχι να παίρνουμε μόνο! τι να κερνάμε;

κάνω πως σκέφτομαι: κουραμπιέδες! καλύτερα όχι.. λουκούμια!! εσύ θα λες τα κάλαντα κι η Ελένη θα 'χει ένα δισκάκι με λουκούμια να κερνάει τον κόσμο!

Η Ελένη γυρνά στη Ραφαηλία: είναι τόσο έξυπνη η μαμά σου, που νομίζει πως δε τη βλέπω πως κάνει απ' τα γέλια, νομίζει πως περνάει απαρατήρητη. εδώ το κάθισμα πάει να φύγει, αυτή χαμπάρι..

το Ραφάκι: μα να μη πάρουμε κέρασμα;;
κι η Ελένη: ΟΧΙ!

βλέποντας τη μικρή απ' τον καθρέφτη του αυτοκινήτου να κλείνει τα ματάκια στον ήλιο, τη συμβουλεύω : Ραφαηλία, ο ήλιος σε χτυπάει στα μάτια. ίσιωσε τα γυαλιά σου μωρό μου, θα στραβωθείς

Ραφαηλία: εντάξει είναι έτσι μαμά; είναι μέσα τα μάτια μου;
Ελένη: ναι. και τα πέντε!


πάει κι αυτή η Κυριακή κι ας καρτερούμε μια άλλη
....................................

τη φωτογραφία την τράβηξε η Ελένη: ήταν απλά υπέροχο το φεγγάρι έτσι όπως ανέτειλε :)

Απόψε

απόψε βγήκαμε από το Μάκρο ο Χρόνης σπρώχνοντας το καροτσάκι με τα ψώνια κι εγώ κρατώντας στο χέρι ένα σακουλάκι με κουλουράκια.

στο αυτοκίνητο έβαλα τον Δίεση, άνοιξα τα κουλουράκια και μασουλώντας τα, μιλούσα ταυτόχρονα στον Χρόνη λέγοντας του, πόσο μας συμφέρει να βγάλουμε "ελευθέρας" για την Αττική οδό
(δεν μου αρέσει καθόλου να σταματάμε και να βγάζουμε εισιτήριο, αυτό ήταν το βασικό μου επιχείρημα).

χαχάνιζα χαρούμενη, γιατί πολύ μου άρεσε το όλο σκηνικό, γιατί όλα μέσα μου είχαν ισιώσει, γιατί τα Χριστούγεννα ήταν σε λίγες μέρες, γιατί δίπλα μου ήταν ο Χρόνης του '84 (με πολύ λίγες αλλαγές), γιατί ήμουν εκεί που έπρεπε την ώρα που έπρεπε.

βρήκαμε εύκολα θέση να παρκάρουμε, φέραμε τα ψώνια σπίτι, μίλησα στο τηλέφωνο με μια φίλη που με θυμήθηκε μετά από καιρό και πήρα το email που μου έστειλε η Ραφαηλία:

καλα Χριστουγενα Μαμα σου ευχωμαι να εισαι σως και αβλαβεις, να τρως καλα, θα ειμασται παντα κωντα σου:)))))))))))

ετοίμασα το βραδυνό φαγητό, σέρβιρα στα παιδιά, χάιδεψα τις γάτες, τσέκαρα αυτά που έπρεπε και κάθησα στον υπολογιστή μου.

Χριστούγεννα ξανά.
Χριστούγεννα μαζί.

κι όταν η ζωή, σου χαρίζεται απλόχερα.

Χρόνια Πολλά!

..και δώσε μου κι ένα φιλάκι

χτες βράδυ ο Χρόνης ζήτησε να πάει κάποιος από μας να αλλάξει μια λάμπα στην αποθήκη ηλεκτρικών ειδών.

η λάμπα είναι από αυτές της εξοικονόμησης ενέργειας (αν λέγεται έτσι) και την είχαμε πάρει με μεγάλο βιδωτό (σίγουρα δε λέγεται έτσι, αλλά εσείς καταλαβαίνετε τι εννοώ) ενώ ο Χρόνης ήθελε με μικρό (βιδωτό).

μόλις ρώτησε λοιπόν
-παιδιά, ποιος θα πάει να την αλλάξει αύριο;

εγώ κατευθύνθηκα βιαστικά προς την κουζίνα, η Ελένη κάτι μουρμούρισε και πήγε στο δωμάτιο της κι έμεινε μόνο η κουμπάρα η οποία προθυμοποιήθηκε λέγοντας "να πάω εγώ Χρόνη μου".

σας έχω μιλήσει για την κουμπάρα μας: είναι μια γυναίκα εβδομηντακάτι χρoνών με μια ιδιαίτερη αφέλεια και προθυμία να βοηθάει όπου μπορεί.

-ωραία Μαρία (είπε ο Χρόνης), πάρε τη λάμπα και ζήτα να σου την αλλάξουν.
-τι να μου δώσουν;
-μια άλλη, ίδια, αλλά με μικρό βιδωτό.
-τι είναι το βιδωτό;
-το παιδί της βίδας

πετάχτηκα εγώ, αλλά ουδείς γέλασε με το ευφυολόγημα μου.

-βιδωτό είναι αυτό που βιδώνει, είπε ο Χρόνης
ενώ εγώ πετάχτηκα ξανά και φώναξα
-μπράβο δάσκαλε! μ' ενθουσιασμό.

-ααα, εγώ δεν ξέρω απ' αυτά, είπε η κουμπάρα. Ελένη, δε μου γράφεις σ' ένα χαρτί τι θέλει ο πατέρας σου ακριβώς; να το δώσω στο μαγαζί, αυτοί θα καταλάβουν.
-αμέσως! είπε το παιδί και πήγε στο γραφείο της, όπου πήρε ένα χαρτάκι κι έγραψε την παραγγελία.

μόλις τελείωσε, σηκώθηκε από την καρέκλα να πάει το χαρτί στην κουμπάρα .

πετάχτηκα και μ' ένα σάλτο βρέθηκα στην πόρτα της.

-στάσου! της είπα ψιθυριστά.
-τι είναι μαμά; ανησύχησε η μικρή
-γράψε κάτω κάτω "δώσε μου ένα φιλάκι"

η Ελένη άρχισε να χαχανίζει.

-θα το δώσει στον πωλητή μαμά.
-ακριβώς! γράφε!!
-είσαι σίγουρη;
-βρε γράφε που σου λέω!


σιγά μη δε το 'κανε.
το ετοίμασε και της το πήγε πρόθυμη:
-ορίστε

η κουμπάρα το έβαλε στην τσάντα, κάθισε λίγο ακόμα μαζί μας, κι έπειτα μας καληνύχτισε κι έφυγε.
.......................................................

σήμερα κατά τη μία ήρθε φουριόζα από το σπίτι να μας φέρει τη λάμπα.

-τι έγινε Μαρία, την άλλαξες;
-ναι, αμέ! ορίστε η καινούρια.
-έδωσες το χαρτάκι στον υπάλληλο;
-πως δεν το 'δωσα!
-και δε σου 'πε τίποτα;
-τι να μου πει; γελούσε.
-κάνα φιλάκι δε σου 'δωσε;
-τι λες καλέ; γιατί να μου δώσει φιλάκι ξένος άνθρωπος;; δε μου λες, θες να σου πάρω τίποτ' άλλο;


ο πειρασμός ήταν εκεί μπροστά μου.
είμαι συνετός άνθρωπος και δεν παρασύρομαι εύκολα.

όμως πόσο θ' αντέξω η γυναίκα;;
λίγο θέλω να τη στείλω στο μανάβη, με ένα πιο τολμηρό σημείωμα.
να γράφει π.χ.
"αγόρι μου, σε θέλω λάγνα"

μετά τιμής
κουμπάρα..

Το δώρο του Αη Βασίλη

Ευγενία said...

καλά Χριστούγεννα Ραφαηλάκι :)
τι ζήτησες από τον αη βασίλη να σου φέρει για δώρο;


Ραφαηλία said...

Ευενια καλα Χριστουγεννα
δεν ζητισα δωρο αλλα εκανα μια λιστα:)

Οι παλιοί μας φίλοι

μη, μου το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
μη, το 'μαθα πια
τα παλιά βιβλία,
τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν..

κι όμως θα σκύψω απ' την κερκόπορτα και θα μπω ξανά στα παλιά..
εκεί, όπου βρίσκονται ακόμα οι παλιοί μας φίλοι, τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια.που δεν έφυγαν ποτέ.
 

αν κοιτάξεις προσεκτικά τα μαγαζιά του δρόμου μας, βλέπεις μέσα απ' αυτά να σκιαγράφονται, εκείνα που υπήρχαν πριν.
αν εστιάσεις το βλέμμα, το ανόητα πολυτελές κατάστημα ανδρικών ρούχων εξαφανίζεται και σιγά σιγά το σκιώδες περίγραμμα του "κατεψυγμένα αφοι Ιωακειμίδη" παίρνει τη θέση του.
το δημοτικό σχολείο δεν υπάρχει καν: ο κινηματογράφος που πηγαίναμε παιδιά, βρίσκεται ξανά στη γωνία.
 

και η παλιά μου φίλη απ' την Δ' δημοτικού γελάει δυνατά όπως συνήθιζε από τότε.
 

τίποτα δεν έφυγε.
 

δεν έπαψα ποτέ να διαβάζω τα παλιά μου βιβλία.δεν έπαψα ποτέ να ακούω τα παλιά μου τραγούδια.

για μένα δεν ίσχυσε το

"όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
"

γιατί δεν έκοψα ποτέ ούτε ένα γεφύρι.
οι μέρες οι παλιές, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μου
 

που είναι πάντα εδώ.

H Aκκα στη Φάτνη

η Ακκα στη Φάτνη.

ξυπνάω το βράδυ, με την αίσθηση πως κάποιος με παρακολουθεί κι είναι η γάτα στη σκεπή της φάτνης.

μια γάτα που ποτέ δε βγάζει τα νύχια της, όσο και να την πειράξουμε.

μια γάτα που μάζεψε το Ραφαηλάκι παγωμένη και τότε, ίσα που χωρούσε στην παλάμη μας.

μια γάτα που μπήκε στην καρδιά μας, για να μη βγει ποτέ.

ξυπνάω το βράδυ, με την αίσθηση πως κάποιος με παρακολουθεί
κι είναι τα μάτια της Ακκας που κάθεται στη σκεπή της φάτνης.

Στο γυρισμό

 
Χρόνης: έχουν πάρει τη μουσική από γνωστά τραγούδια και έχουν βάλει τους στίχους.
Eλένη: αυτό το τραγούδι ξέρετε πότε βγήκε;
 

το πενηντακάτι.
 

Ελένη: ναι, στη δεκαετία του πενήντα.
Ραφαηλία: αυτό είναι για σένα μαμά!
 

γιατί; Επειδή είναι του πενήντα;
 

Ραφαηλία: όχι. επειδή είναι ωραίο κι επειδή σ' αγαπώ.

(μέσα στο αυτοκίνητο γυρίζοντας σπίτι από τη σημερινή μας βόλτα και κάνοντας το αυτοκίνητο για άλλη μια φορά σχολικό :)

Χειμώνιασε



χειμώνιασε..

την ώρα που γυρίζαμε με το Ραφάκι, έπεφτε ένα χιονόνερο, που μας άφηνε σταγόνες στα μπουφάν.

φορέσαμε τις κουκούλες και τρέξαμε μέχρι το σπίτι.

χειμώνιασε.

ξανά.

Tα παρατράγουδα



κι από τη μουσική, στα παρατράγουδα του σχολείου μας.

"εξαφανίσου από μπροστά μου, να μη σε βλέπω" φώναξε η Κυρία στη Ραφαηλία κι αυτή, πήγε και κάθησε στο θρανίο της με το κεφάλι κάτω.

είχε κάνει το έγκλημα να μη γράψει μία λέξη (το "είναι"), στην άσκηση που τους είχε βάλει στη γλώσσα.

όμως, δεν της έφτασε αυτό:
την έβαλε τιμωρία να γράψει 100 φορές τη φράση "θα γράφω όλες τις ασκήσεις μου ".

η Ραφαηλία πρόλαβε μόνο τις είκοσι φορές, οπότε η Κυρία της είπε να συνεχίσει σπίτι της και να της φέρει την τιμωρία, στο επόμενο μάθημα, μιας και
"δεν έχεις να κάνεις και τίποτα άλλο σπίτι σου!".

τώρα τι ακριβώς περίμενε να κάνει ένα επτάχρονο σπίτι του, απορίας άξιον.

της είπε επίσης πως "σε λίγο θα ξεχάσεις και την αλφα-βήτα"

πως

" η αδερφή σου ήταν πολύ καλύτερη από σένα"
(κατάφωρο ψέμμα, όχι μόνο γιατί η αδερφή της δεν υπήρξε καλύτερη μαθήτρια, αλλά γιατί, ιδέαν δεν έχει ποια είναι η αδερφή της)

πως

"στην αρχή ήσουν καλή και τώρα τεμπελιάζεις!"
(κάνοντας την να νιώσει την αδικία όσο περισσότερο γίνεται)

είπε κι άλλα (εγώ είμαι καλύτερη από τους γονείς σας, γιατί εγώ σας μαθαίνω πράγματα)

έκανε κι άλλα (έβαλε ένα παιδί με το θρανίο του να "βλέπει" τον τοίχο, κολλητά, τιμωρία)

και θα πει

και θα κάνει.

να δούμε που θα φτάσει..


υγ
το μόνο που φοβάμαι, είναι πως η Ραφαηλία, η οποία είναι καλή μαθήτρια και αγαπά το σχολείο, κάποια στιγμή σίγουρα, θα το μισήσει.

και τότε, Κυρία μας, τι θα κάνουμε;

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου


Εκκοκκιστήρια Β'

Προχωρούσαμε με το Δημήτρη αμίλητοι προς το μικρό
σταθμό. Αφήναμε τη Βέροια πίσω μας στην καταχνιά
και κοιτάζαμε άφωνοι τους καπνούς στο μισοφώτιστο βράδυ.
Εκεί, μες στην ερημωμένη έκταση, ακούγαμε τα εκκοκκιστήρια να
κελαϊδούνε. Υπόκωφη στην αρχή, η βουή
δυνάμωνε με τον καιρό, μας είχε σχεδόν παρασύρει.
Φώτα και μηχανές μες απ' τα τζαμωτά μας άφηναν
να ιδούμε τον αποχωρισμό. Ο καθαρός καρπός γλιστρούσε και σωριάζονταν δίπλα μας
μέσα σ' ένα σύννεφο σκόνης. Ακόμα θυμάμαι τα μάτια του, σα να είχαν δακρύσει.
Τότε κατάλαβα πως πέρασε πια η εποχή της συγκομιδής.
Και πως ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε το είχαμε
σχεδόν σκορπίσει.

To Λεύκωμα


σε αυτό το ποστ, θα είμαι σύντομη, έτσι ώστε να προλάβω να το γράψω, προτού αλλάξει γνώμη η Ελένη και μου το απαγορεύσει.

παράθεσις γεγονότων:

η Ελένη πηγαίνει στην α' δημοτικού.
ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα μπαλέτου και αγγλικών
(μην ακούσω τσιμουδιά, όλοι έτσι κάνουμε με τα πρώτα παιδιά).

θέλει όμως με πάθος να παρακολουθήσει και μαθήματα παραδοσιακών χορών, τα οποία δίνονται στο σχολείο άπαξ της εβδομάδος.
να της χαλάσει το χατήρι η μαμά;
οπωσδήποτε όχι!

(αυτή την τραυματική περίοδο, όπου η δασκάλα των παραδοσιακών, πούλησε στα παιδιά κασέτες με τραγούδια τύπου "ωρέ βλάχα μ' ουμουρφιάαα μ'" και τα 'βαζε η Ελένη τέρμα στο στερεο κάθε ευλογημένη μέρα, δεν θα τη σχολιάσω)

εν τω μεταξύ, το παιδί τα κατάφερνε σε όλα μια χαρά (εγώ δεν τα κατάφερνα που έπρεπε να τρέχω σαν τον Βέγγο, κάθε μέρα να προλαβαίνω να τη πηγαίνω σε όλα).
και χορούς μάθαινε και τραγουδάκια Αγγλικά κι αστέρι ήταν στο να διαβάζει και να γράφει.

έτσι χαρούμενα κυλούσε αυτή η χρονιά, με την πολυάσχολη Ελένη και την ουρά-της-Ελένης-μαμά, να τρέχουν αμφότερες, ώσπου ασθμαίνοντας (εγώ) φτάσαμε στην Ανοιξη.

γύρω στον Μάιο λοιπόν, μια συμμαθήτρια της Ελένης, της έδωσε το πρώτο της λεύκωμα.
Το πήραμε, γυρίσαμε σπίτι, συγκινηθήκαμε με τον Χρόνη (το πρώτο λεύκωμα του παιδιού, αχχχ, μεγάλωσε, αχχχχ, πότε πέρασε ο καιρός που φορούσε πάνες, αχχχ, θα παντρευτεί και δεν θα το πάρουμε είδηση) και αφού το καμάρι μας έφαγε, έπλυνε τα χέρια του και όλα τα συναφή, κάθισε να γράψει και στο λεύκωμα.

ο Χρόνης πήγε να κοιμηθεί, εγώ να κάνω ένα καφέ και να καπνίσω κάτω από τον απορροφητήρα (τότε ακόμα κάπνιζα).

δεν πέρασε πολύ ώρα και να 'σου την και η Ελένη.
έσβυσα το τσιγάρο και τη ρώτησα:

"μωρό μου, τέλειωσες κιόλας;"
"ουουου εύκολο ήταν"
"για δώσε να δω τι έγραψες"

πήρα το λεύκωμα και κάθησα στην καρέκλα.
το άνοιξα. όμορφα γράμματα, σαφείς προτασούλες, ειλικρινείς.

χαμογέλασα καθώς διάβαζα τις ερωτήσεις "ποιο μάθημα σας αρέσει;" και "το χρώμα σας ποιο είναι;"

Και φτάνω στην ερώτηση

"ποιος χορός σας αρέσει;"
για να διαβάσω από κάτω την απάντηση, γραμμένη με τη χαρακτηριστική γραφή της Ελένης:
"Λαμπάντα, Μακαρένα και Συρτός στα δύο"

άιντε, καραγκού-, γκούνα, καραγκούνα
άιντε με σαγιά, σαγιά και με ζιπούνιααα

υγ

αυτά, γραμμένα από μένα, που χτες το βράδυ, είπα στα παιδιά και στον Χρόνη:

"καλέ, μ' εχετε δει να χορεύω πυρίμαχο;"

Οι μαργαρίτες


-πεινάω, δε μου 'βαλες πολλές μαργαρίτες!
-τι δε σου 'βαλα;
-μαργαρίτες. και πεινούσα.
-τι είναι οι "μαργαρίτες";
-αυτά που μου είχες βάλει για το σχολείο.
-τα μπισκότα;
-ναι. εγώ τα λέω "μαργαρίτες".
-και τα κρουασάν πως τα λες; παπαρούνες;
-Ττ λέω "μαργαρίτες" γιατί μοιάζουν με μαργαρίτες. τα κρουασάν δε μοιάζουν με κάτι.
-πως δε μοιάζουν!!
-με τι;
-δε σου λέω. είναι αηδιαστικό!
-έλααααα...
-έλα/ξέλα δε θα σου πω. δε μου λες, πραγματικά σου είχα βάλει και ένα κρουασανάκι. δεν το 'φαγες;
-το 'φαγα, αλλά ήθελα και μαργαρίτες!
-τώρα θέλεις;
-θέλω!
-έλα, πάμε..

Το άρωμα της αγάπης

απόψε, περνώντας από την Αττική, άκουσα στο ράδιο του αυτοκινήτου μια διαφήμιση της Estee σχετικά με το καινούριο της άρωμα.

μιλούσε για τριαντάφυλλα, φρούτα, νότες αρωματικές, όλα αυτά που (κατά τη γνώμη του διαφημιστή) το κάνουν να ξεχωρίζει απ' όλα τ' άλλα.

εκτός φυσικά από τα συστατικά του, έλεγε και για τη γοητεία που χαρίζει σε όποια το φοράει.

ακούγοντας το, θυμήθηκα την εποχή που γύρω στα δεκάξι μου, παιζόταν μια συγκεκριμένη διαφήμιση στην τηλεόραση:
βλέπαμε τότε, ένα τραίνο να μπαίνει σε κάποιον σταθμό κι ένα νέο άντρα, ο οποίος περίμενε την κοπέλα του κρατώντας λουλούδια.

το τραίνο φτάνει, η κοπέλα κατεβαίνει, κοιτάζει γύρω της με τη σχετική αγωνία και το βλέμμα της φωτίζεται βλέποντας τον καλό της.
ταυτόχρονα τη βλέπει κι αυτός κι αρχίζουν να τρέχουν ο ένας προς το μέρος του άλλου.
αυτή πέφτει στην αγκαλιά του κι αυτός τη σφίγγει γελώντας.

και τότε ακούγεται μια σαγηνευτική φωνή που λέει:
τόσκα!!! ζωντανεύει το άρωμα της αγάπης.και το ζευγάρι σφίγγεται ευτυχισμένο με το άρωμα της Τόσκα να τους τυλίγει σα σύννεφο.


ένα σαββατόβραδο λοιπόν, με τον φίλο μας το Γιώργο (καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται) περιμέναμε να δούμε τον Φυγάδα (σήριαλ της εποχής) όταν προβλήθηκε η συγκεκριμένη διαφήμιση.

όταν, μετά τη σαγηνευτικη φωνή "..ζωντανεύει το όνειρο της αγάπης", ακούστηκε η χαρακτηριστική φωνή του Γιώργου:

"αν χρειάζεται η Τόσκα για να ζωντανέψει το όνειρο της Αγάπης, τότεεε χέστα!!"

μα, πόσα χρόνια πέρασαν; κι ακόμα το θυμάμαι
μάλλον δεν θα το πάρω το καινούριο άρωμα της Estee

αυτό το "χέστα" προφανώς με έχει επηρεάσει δια παντός

(και υποψιάζομαι όχι μόνο στην αγορά των αρωμάτων).