Οι δικές μου βιταμίνες

-πρόσεχε τα δάχτυλα μου!

-γιατί;
-γιατί αν σπάσουν, θα πέσουν
-που θα πέσουν μωρό μου;
-στο πάτωμα.

αυτά στις επτάμισυ το πρωί, την ώρα που την έντυνα για το σχολείο.

πέρσυ είχε ένα κάταγμα στον καρπό και μετά από τέσσερις μήνες, ένα επανακάταγμα στο ίδιο σημείο.

πως μας προέκυψε όμως, το πέσιμο στο πάτωμα, απορίας άξιον.

έχουμε και άλλου είδους απορίες όμως:

-σε πόσες αιώνες είναι τα γενέθλια μου;

-σε τι;

-σε πόσες αιώνες!

στις επτάμισυ το πρωί δεν λειτουργώ εντελώς, όλα τα κάνω με μηχανικές κινήσεις, εκτός από τα φιλιά και τις αγκαλιές όταν φεύγουν, που γίνονται με πλήρη συνείδηση.

που και που ξυπνάει ο κηπουρός μέσα μου και τότε βγαίνω στο μπαλκόνι οχτώ παρά, για να ποτίσω στα ύπουλα.
μετά τη βρωμοδουλειά, χώνομαι μέσα γρήγορα, προτού τ' ακούσω από τους εργαζόμενους που τρέχουν βιαστικά για τη δουλειά τους παίρνοντας κι αυτοί το ποτισματάκι τους.

όταν φεύγουν τα κορίτσια, καφές στο κρεββάτι και numbers.

μερικές φορές σκέφτομαι, πως αυτά τα πρωινά λειτουργούν ως βιταμίνες, για το υπόλοιπο της ημέρας.
αναρωτιέμαι, οι άλλοι, τι είδους βιταμίνες παίρνουν;

αλλά, όπως λέει κι ο Λουκιανός σε ένα τραγουδάκι του:

δεν ξέρω γι' άλλους να σας πω
εγώ μιλώ για μένα..

καλημέρα!