Το σπουργιτάκι.


πρωί πρωί πάλι με πονοκέφαλο.
θυμώνω πολύ.
δεν του επιτρέπω να με κάνει ό,τι θέλει και να μαυρίζω και τους άλλους γύρω μου.

αρχίζω να τραγουδάω λοιπόν, μ' αυτήν την εντελώς παράφωνη φωνή που έχω κι από πίσω μου με ακολουθεί η Ραφαηλία, μουρμουρίζοντας τα δικά της.

-μωρό μου,γ ονατίζω μπροστά της
θέλεις να ξεσκονίσεις;
-ναι, ναιιιι

τίποτα δεν κάνει πιο χαρούμενο ένα παιδί, από το να του δείξεις πως το εμπιστεύεσαι.

-ωραία. πάμε στο δωμάτιο μου. εγώ θα κάνω τα τζάμια κι εσύ θα ξεσκονίσεις. εντάξει;
-εντάξει μαμά
-θα τα κάνεις πολύ καλά όμως!
-τέλεια θα τα κάνω, θα δεις!

πάμε μέσα, της δίνω το ξεσκονόπανο, παίρνω κι εγώ το azax για τα τζάμια κι αρχίζουμε να καθαρίζουμε, η Ραφαηλία με προσήλωση κι εγώ εξακολουθώντας να τραγουδάω
"μικρό σπουργίτακι μου έλα
ν' ανοίξουμε οι δυο τα φτερά
εγώ είμαι για σένα η κοπέλα
κι εσύ είσαι για μένα η χαρά"

η Ραφαηλία έχει ξεσκονίσει την τηλεόραση και συνεχίζει με το τραπεζάκι.

-Ραφάκι;
-ναι;
-τραγούδησε μαζί μου. έτσι το ξεσκόνισμα γίνεται καλύτερο!
-δεν το ξέρω αυτό το τραγούδι
-έλα, βρε, εύκολο είναι:"τσίου τσίου τσίου
ο σολίστ του κρύου
τρέμει και τινάζει τα φτερά
"
πάμε μαζί.
-εντάξει:τσίου τσίου τσίου
ο σωλήνας του κρύου...