Γιορτάζει το μωρό μας

η Ραφαηλία ήρθε στη ζωή μας απρόσμενα.

κανείς δεν την περίμενε.
η Ελένη μας ήταν πια δέκα χρονών, είχαμε αρχίσει να νιώθουμε σχεδόν ανέμελα μ' ένα παιδί που είχε πια μεγαλώσει, εγώ είχα κλείσει τα σαράντα και λίγους μήνες πριν είχαμε μετακομίσει στο πατρικό μου για να ζήσουμε με τη μητέρα μου
(μιας και ο αδερφός μου είχε μόλις παντρευτεί κι εκείνη είχε μείνει μόνη).

κι εκεί που όλοι είχαμε βολευτεί και ξενοιάσει να σου το Ραφάκι, να εισβάλει στη ζωή μας απαιτητικό και πεισματάρικο, με ένα χαμόγελο που έλιωνε καρδιές, μ' ένα χιούμορ που ξεχώριζε και με ατάκες που θα τις ζήλευε και ο πιο ταλαντούχος σεναριογράφος.

βολεύτηκε στην καρδιά μας, φώτισε ακόμα περισσότερο τη ζωή μας, έφερε κι άλλη χαρά στο σπιτικό μας και ποιος νoιαζόταν που βρεθήκαμε ξανά πίσω από τη γραμμή εκκίνησης!

σήμερα, το μωρό μας γιορτάζει το όνομα του.

χρόνια της πολλά κι η ευλογία του Θεού να είναι πάντα πάνω από το κεφαλάκι της.

να είναι Καλά, όπως είναι τώρα και να είμαστε κι εμείς καλά, για να τη φροντίζουμε και να τη στηρίζουμε όσο μας έχει ανάγκη.

εύκολα να γελά, να χαμογελά και όταν πέφτει, να σηκώνεται πάντα και να συνεχίζει.

να συμπονά τον κόσμο, όπως ακριβώς η αδερφή της.
πρώτη να γελάει με τα παθήματα της, να δίνει το χέρι σ' αυτούς που την έχουν ανάγκη, να είναι φίλη σωστή.
να γίνει άνθρωπος καλός.

ένα από τα δώρα που θα της κάνουμε (ίσως το καλύτερο) είναι λίγες μέρες στην Αίγινα.
την Τετάρτη πρωί πρωί θα φύγουμε και θα επιστρέψουμε την Κυριακή.

θα μαζέψουμε ήλιο και θάλασσα
("θα μ' αφήσεις να κάνω μπάνιο;"
"όχι!"
"γιατί όχι; αν είναι ζεστή η θάλασσα;"
"όχι!"
"ούτε λίγο;"
"ούτε!"
"ούτε τα πόδια μου να βάλω;"
"τα πόδια σου, άντε, να τα βάλεις"
"να βάλω και το μαγιώ μου;"
"......."
)

βότσαλα και αχιβάδες
("εκεί που πηγαίνουμε, δεν έχει αχιβάδες"
"εγώ θα βρω μία και θα ζωγραφίσω μ' αυτήν στην άμμο. θα κάνω μια γάτα")

θα χτίσουμε κάστρα στην άμμο
("μη ξεχάσουμε να πάρουμε το κουβαδάκι και τα φτυαράκια μου!"
"έχουμε αφήσει ολόκληρη συλλογή σπίτι. μην ανησυχείς"
)

θα σκάψουμε στην ακρογιαλιά πηγάδια βαθιά
("τόσο πολύ θα σκάψω, που θα βγει νερό από μέσα"
"θυμάσαι, που είχα σκάψει μια τρύπα στην άμμο, κοντά στο δέντρο και βγήκε λάσπη που βρώμαγε;"
"τι ωραία περιγραφή βρε Ελένη.."
"εμένα μ' αρέσει!! για πες, πόσο βρώμαγε; πολύ βρώμαγε; δεν αντέχαμε τη βρώμα της;"
"Ραφαηλία!"
"μα θέλω να μάθω μαμά!")

θα τα φωτογραφίσουμε όλα κι όταν γυρίσουμε με το καλό, θα τα μοιραστώ μαζί σας.

μέχρι τότε, να περνάτε όμορφα, να προσέχετε και να είστε καλά.

Καλή Ανάσταση

περιμένοντας να περάσει η ώρα για να πάμε στην εκκλησία..

"έχω μεγάλη ανυπομονία να πάμε στην Ανάσταση"
ήρθε και μου είπε πριν λίγο το Ραφάκι.

"κι εγώ μωρό μου, κι εγώ"
της απάντησα κι έφυγε τρέχοντας να πάει να πειράξει την Ελένη.

πως μ' αρέσει..

στο ίδιο σπίτι που κάποτε έτρεχα εγώ, να τρέχει τώρα το Ραφάκι.
τσουπ! μ' ένα χοροπηδητό και διακτινίζομαι στο παρελθόν
κι είμαι ξανά κοντά στους δικούς μου

κι είναι το χέρι της γιαγιάς που κρατάει το δικό μου όταν ανάβω το καντήλι μετά την Ανάσταση με το Αγιο Φως
κι είναι η μητέρα δίπλα μου που με φιλάει λέγοντας "χρόνια πολλά αγάπη μου"
κι είναι ο παππούς που κάνει ένα σταυρό πάνω από την πόρτα με το αναστάσιμο κερί
κι είναι μαζί κι η φίλη μας η αγαπημένη που γελάει χαρούμενα
κι είμαστε ακόμα παιδιά ο αδερφός μου κι εγώ
κι είναι η κουμπάρα μου νέα ακόμα και γελάει γιατί την ζαλίζει εύκολα το κρασί
και τσουγκρίζουμε τα αυγά κι είμαστε όλοι μαζί όπως πάντα..

στο τότε και στο τώρα..

καλή Ανάσταση να έχουμε όλοι
και να χαμογελάσει η ψυχή μας

Χρόνια Πολλά

Μ. Εβδομάδα


Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

Κ. Βάρναλης




Αν είναι δυνατόν, ακόμα θυμάμαι!


όταν ήμουν μικρή, στο δημοτικό, είχα μια φίλη: τη Μαίρη.

η οικογένεια της Μαίρης, νοίκιαζε από μας το διαμέρισμα τους κι έτσι γνωριστήκαμε.
η Μαίρη, ανέβαινε καθημερινά στο σπίτι μας είτε για να παίξουμε, είτε για να δούμε τηλεόραση
(εκείνα τα χρόνια, το '68-'69, λίγοι είχαν τηλεόραση και καταλαβαίνετε τι σήμαινε τότε η τηλεόραση, ειδικά για τα παιδιά).

σχολείο δεν πηγαίναμε μαζί, όμως μιας και η οικογένεια της Μαίρης, ήτο άρτι αφιχθείσα από την Κρήτη και ιδέα δεν είχαν ποιο φροντιστηρίων ξένων γλωσσών να επιλέξουν, η μητέρα μου τους σύστησε εκείνο που πηγαίναμε ο αδερφός μου κι εγώ.

πραγματικά η Μαίρη γράφτηκε στην ίδια τάξη με μένα κι είχαμε καθημερινά την ίδια ρουτίνα:
το πρωί ξεκινούσε η κάθε μία για το σχολείο της
το μεσημέρι γυρνούσαμε και διαβάζαμε
όταν είχαμε αγγλικά, κατέβαινα έναν όροφο και την έπαιρνα να πάμε μαζί
το βράδυ ανέβαινε να δούμε τηλεόραση παρέα.

εγώ, αν και διάβαζα μετά μανίας ο,τιδήποτε εξωσχολικό, τα του σχολείου, τα αντιπαθούσα πολύ.
και τα του φροντιστηρίου επίσης.
με τη Μαίρη συνέβαινε το αντίθετο: ξενυχτούσε για το σχολείο, εξωσχολικά δε διάβαζε ποτέ.
έτσι, ενώ εγώ ήμουν μια μέτρια μαθήτρια, παντού: στο σχολείο, στα αγγλικά, στο πιάνο, η Μαίρη ήταν άριστη στα παραπάνω, εκτός από το πιάνο (η τυχερή, δεν έκανε).

ένα άλλο χαρακτηριστικό μου ήταν η συνέπεια.
και όχι απλά χαρακτηριστικό, σε σημείο εμμονής το είχα -και ακόμα το έχω.
ο κόσμος να χαλάσει, θα είμαι πάντα στην ώρα μου.
είτε αυτό αφορά τη δουλειά, είτε την προσωπική μου ζωή, είτε ο,τιδήποτε.
σε αντίθεση με τη Μαίρη, που εκτός του ότι ήταν ασυνεπής, ήταν και εξαιρετικά αργή.

κάποιο απόγευμα λοιπόν, κατέβηκα στο σπίτι της για να την πάρω, να πάμε στ' Αγγλικά.
χτύπησα την πόρτα κι η Μαίρη μου άνοιξε, με τις πυτζάμες.
τρελλάθηκα που την είδα.

μετά το πανικόβλητο "έτσι είσαι ακόμα;" από τη μεριά μου, και το καθησυχαστικό "έλα μωρέ, πως κάνεις έτσι;" από τη δική της μεριά, άρχισε ένας (εκ των προτέρων χαμένος) αγώνας: να την πείσω να ετοιμαστεί στα γρήγορα.

όσο εγώ φώναζα, τόσο αυτή καθυστερούσε.
όσο εγώ ίδρωνα, τόσο αυτή αργοπορούσε.
ντύθηκε και κατεβήκαμε στο δρόμο, εγώ να την σπρώχνω κι αυτή να μου λέει  " έλα μωρέ, πως κάνεις έτσιιι...".

όταν φτάσαμε στ' Αγγλικά, το μάθημα φυσικά, είχε ήδη αρχίσει.
μπήκαμε μέσα, κάθισε η κάθε μια στο θρανίο της και ησυχία επικράτησε στην τάξη.
σήκωσα παραξενεμένη το κεφάλι μου και είδα τη δασκάλα των Αγγλικών να στέκεται από πάνω μου και να με κοιτάζει.
την κοίταξα κι εγώ κατάματα, για ένα ολόκληρο λεπτό, ακριβώς πριν πεταχτεί σαν συντριβάνι ο οχετός από το στόμα της.

το τι άκουσα..
να μη ξαναμπώ στην τάξη αν δεν είμαι στην ώρα μου
 δε φτάνει που δεν είμαι καλή μαθήτρια, δεν είμαι και συνεπής 
χαζεύω και μέσα στην τάξη και έξω από αυτήν 
παρασύρω και το διαμάντι της τάξης τη Μαίρη 
δεν την ενδιαφέρει τι κάνω εγώ, αλλά δεν θα επιτρέψει να παρασύρω στην κατρακύλα μου και τη Μαίρη 
θα ενημερώσει τη μητέρα μου, αλλά και τη μητέρα της Μαίρης

κι η Μαίρη να την ακούει και να σωπαίνει.
να μη λέει κουβέντα.
να μη κουνάει βλέφαρο..

ποτέ δε μίλησε.

φυσικά εγώ δεν την κάρφωσα.
άκουσα όλο τον εξάψαλμο και δεν είπα λέξη.

πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε; κι όμως, αυτό το περιστατικό συχνά-πυκνά το θυμάμαι: για μένα ήταν μάθημα ζωής και μάλιστα από τα σκληρά!

όμως από την άλλη, υπήρξε μάθημα που να ήμουν εγώ πραγματικά καλή;
ακόμα και σ' αυτό το μάθημα ζωής, μεταξεταστέα έμεινα: έκτοτε, την έχω πατήσει πολλές φορές κι ακόμα την πατάω.

και σιγά μη πάρω απολυτήριο ποτέ.
ποιον κοροϊδεύω;

Μας έλειψες πολύ


σήμερα για πρώτη φορά, δεν πήγα μαζί με τον Χρόνη και τα παιδιά βόλτα.
ένιωθα εξαντλημένη κι ονειρευόμουν το κρεββάτι από την ώρα που σηκώθηκα απ' αυτό.

ετοίμασα την τσάντα με κρουασάν και χυμούς για τα παιδιά, με διπλό εσπρέσο για τον Χρόνη κι όταν έφυγαν σύρθηκα μέχρι το πολυπόθητο κρεββάτι κι είδα μονοκοπανιά έξι επεισόδια two and a half men και ένα Monk.

ίπαν πως:

1. τους έλειψα πολύ
2. ο καιρός ήταν καλοκαιρινός
3. τους έλειψα πάρα πολύ
4. ο Χρόνης έκανε μπάνιο
5. τους έλειψα πάρα πάρα πολύ
6. το Ραφάκι είπε "δεν είναι ώρα για κοιμισμό!" εννοώντας για ύπνο
7. τους έλειψα πάρα πάρα πάρα πολύ
8. η θάλασσα ήταν παγωμένη
9. τους έλειψα πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ
10. τέλος πάντων, πέρασαν υπέροχα, αν και τους έλειψα πολύ.

"μα, πότε πια σας έλειψα;" ρώτησα "εσείς, όλα τα κάνατε!"
"να, όταν πηγαίναμε. η θέση δίπλα μου ήταν άδεια και δε μιλούσε κανείς"

έτσι μετριούνται εικοσιτέσσερα χρόνια:
όταν το άδειο κάθισμα δίπλα σου, σημαίνει, απουσία.

Η συνείδηση σου ας σε οδηγεί..



έκανε κρύο το πρωί, φυσούσε κιόλας, η Άνοιξη δεν ήταν πουθενά.

"η άνοιξη, περαστικιά
απ’ το σπίτι,
έσυρε μια χαρακιά
στο φεγγίτη.."

μουρμούρισα ψάχνοντας στο συρτάρι για δυο όμοιες κάλτσες, όπου υπήρχαν σωροί φρεσκοπλυμένων και ατάκτως ειρημένων καλτσών.

-μπότες θα βάλουμε σήμερα..
είπα στο Ραφάκι που ξαπλωμένο και ντυμένο στο κρεββάτι, περίμενε τον ιπποκόμο της να της βάλει τις κάλτσες και τις μπότες.

-καλάέδωσε γενναιόδωρα την άδεια κι αφού τις της φόρεσα, ανασηκώθηκε στους αγκώνες, με κοίταξε και μου τραγούδησε:

-σφύριξε αμέσως
φσσσσσσττττ
κι η συνείδηση σου ας σε οδηγεί!
-Για ξανασφύριξε μωρό μου
-φσσσσσσττττκι αντί να φυσήξει, ρούφηξε τον αέρα..

-το τέλειο σφύριγμα!
την έσφιξα στην αγκαλιά μου

-σ' αρέσει;-πολύ!!
γέλασε και έτρεξε να χτενιστεί.

το κουδούνι του σχολείου θα χτυπούσε σε είκοσι λεπτά περίπου.
προλαβαίναμε με την άνεση μας:
η Κυρία και ο Ιπποκόμος της..

Ποιον αγαπάς πιο πολύ;


ραφ: να σε ρωτήσω κάτι;
μαρ: αμέ!
ραφ: ποιον αγαπάς πιο πολύ απ' όλους;
μαρ: αλήθεια-αλήθεια;
ραφ: αλήθεια-αλήθεια!
μαρ: εμένα!
ραφ: ε;
μαρ: εμένα! μουά! μι!
ραφ: έλα τώρα πες μουυυ
μαρ: ε, δε σου είπα; εσύ ποιον αγαπάς:
ραφ: όλους!
μαρ: πιο πολύ:
ραφ: δε θα στεναχωρηθείς;
μαρ: καθόλου!
ραφ: ε, να, την Ελένη.
μαρ: μπράβο! καλά κάνεις!
ραφ: ξέρεις γιατί;
μαρ: γιατί;
ραφ: γιατί μου κάνει εκπλήξεις και τέτοια.
μαρ: πολύ χαίρομαι μικρέ μου καιροσκόπε.
ραφ: τι εννοείς;
μαρ: άστο.
ραφ: εσύ ποιον αγαπάς;
μαρ: σου είπα: μουά!
ραφ: αυτό δεν είναι σωστό. αυτό το λένε(ψιθυριστά) τα ψώνια!!
μαρ: τι λες καλέ! εγώ πάντως με αγαπώ πολύ!
ραφ: καλά. μετά από σένα ποιον αγαπάς;
μαρ: το μαξιλάρι μου..
ραφ: το μαξιλάρι σου;;
μαρ: βεβαίως: κρατάει στην αγκαλιά του το πολύτιμο κεφάλι μου!
ραφ: από ανθρώπους λέμε τώρα!
μαρ: αα καλά. αγαπώ τον Βαγγέλη Γερμανό!
ραφ: από την οικογένεια μας μαμάα!
μαρ: όλοι οι άνθρωποι είμαστε μια οικογένεια.
ραφ: από την οικογένεια που μένουμε σ' αυτό το σπίτι
μαρ: λοιπόν, πιο πολύ αγαπώ, μμμμ, για να δούμε..
ραφ: τον μπαμπά;
μαρ: όχι! μουά!
ραφ: α μα πια! μουά και μουά!!
μαρ: ε, τι θες τώρα;
ραφ: από μας τους τρεις, ποιον αγαπάς πιο πολύ;
μαρ: κοίτα αυτά τα δάχτυλα (ξεχωρίζω τρία δάχτυλα) είναι ίδια στο ύψος;
ραφ: ...: όχι.
μαρ: κοίτα (κλείνω τα δύο κι αφήνω ένα) αυτό είναι το μεγαλύτερο!
ραφ: εγώ όταν το έκανα αυτό με το δάχτυλο, μου είπες να μη το ξανακάνω γιατί είναι κακή χειρονομία!
μαρ: σωστά. όμως εγώ το κάνω για διδακτικό σκοπό.
ραφ: για πες..
μαρ: τώρα το ξέχασα.
ραφ: θα μου πεις όμως ποιον αγαπάς περισσότερο απ' όλους;
μαρ: θα σου πω: όλους!α, το θυμήθηκα αυτό με το δάχτυλο: τον ψηλότερο αγαπώ περισσότερο.
ραφ: δηλαδή τον μπαμπά..
μαρ: ο μπαμπάς είναι ο ψηλότερος;
ραφ: ναι.
μαρ: υπάρχει κάποιος όμως, που τον αγαπώ ακόμα πιο πολύ!
ραφ: ναιιι;
μαρ: ναι. και το όνομα του αρχίζει από...
ραφ: για πες;;
μαρ: από μ!
ραφ: μουά, θα πεις πάλι. ουφ! σε βαρέθηκα.
μαρ: άντε, άσε με τώρα έχω δουλειά.
ραφ: φεύγω και θα γυρίσω με την Ελένη!!
μαρ: όχιιιιιιιι......

μέχρι ποίου σημείου μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει τα βασανιστήρια;
εκτός κι αν είναι τέρας αντοχής;

εγώ ήδη ξέρω έναν τέτοιον: moi!!

Ο άκανος και το μούσι

η Ραφαηλία κι η Δήμητρα ενώ ετοιμάζονται να τις πάει στ' Αγγλικά η Κατερίνα.

δημ: α, μαμά! θέλω ξύρισμα εδώ (και πιάνει το πρόσωπο της)
κατ: τι θέλεις;
δημ: ξύρισμα
μαρ: ναι μωρό μου, το μούσι σου, η αλήθεια είναι, πως θέλει λίγο στρώσιμο
κατ: τι λες Δήμητρα;
δημ: κοίτα, να! (και δείχνει το ανύπαρκτο μουστάκι της)
Ραφαηλία, έχω και μούσι;
ραφ: για να δω!(σκύβει και κοιτάζει)
μου φαίνεται πως έχεις..


η Ελένη κι η Ραφαηλία παίζουν το παιχνίδι των λέξεων.
είναι η σειρά του άλφα.

ελ: άγρυπνος
ραφ: άχρηστος
ελ: αγρός
ραφ: άσπρος
ελ: άυλος
ραφ: άκανος
ελ: τι ειν' αυτό;
ραφ: αυτός που δεν ξέρει τι να κάνει!

Λίστες και Στατιστικές



ένα βοήθημα γι' αυτούς που μέγιστο ρόλο παίζει η παρουσία τους σε λίστες, δημοτικότητες, page rank και άλλα συναφή.

Geo: θεωρείσαι μια από τις καλύτερες γυναίκες ράπερ!
τι γνώμη έχεις γι' αυτό?

Dogmother:: παγερά αδιάφορο. αύριο θα υπάρχει μια καινούρια στατιστική και χθες υπήρχε μια άλλη.
αν κάτσω και μετρώ γραμμούλες την πάτησα.
ξέρω ότι αυτό που κάνω το κάνω καλά, δε θα το συνέχιζα αν δε μου άρεσε.
νιώθω καλύτερη από κάποιον, μόνο όταν αυτός νιώθει καλύτερος από εμένα.

άψογο, έτσι;

Tα Χέρια

ελ: .. είναι τεράστιο, δε μου κάνει!
μαρ: κρίμα το δαχτυλίδι.. για δες το καλύτερα.
ελ: ορίστε.
μαρ: ναι, δίκιο έχεις, πλέει. πω πω, τι χέρι είναι αυτό που 'χεις βρε μωρό μου!!
για βάλτο δίπλα στο δικό μου.
πω πωωω, για δίσκο κάνει! και μάλιστα απ' αυτούς τους μεγάλους, που βάζεις οχτακόσια ποτήρια πάνω τους! για δίσκο είναι!
ελ: για φάπες είναι!

Σκηνές

πριν λίγες ώρες:
ραφ: μαμά, σήμερα η δήμητρα έγραφε χαρτάκια στην έφη και μ' έστελνε να της τα δώσω. εγώ δεν ήθελα αλλά αυτή έλεγε "άντε, άντε" και μ' έσπρωχνε κι έτσι τα πήγα στην έφη. κι η Κυρία μας είδε και φώναζε και είπε πως αύριο θα ειδοποιήσει τους δικούς μας. αλλά εγώ, πρόλαβα και στο είπα!!

πριν λίγο στο αυτοκίνητο:
απορώ: ποιος είναι αυτός; ο ramazzotti ;
ελ: όχι βέβαια! ο james bland
εντυπωσιάζομαι: καλέεε, πως μοιάζουνε! δεν έχουν ίδια φωνή;
χρ: όχι!ελ: ΟΧΙ!
επιμένω: ίδια, ίδια έχουν. εγώ ακούω καλύτερα από σας.δε μου λέτε, αυτός δεν είναι με το περίεργο όνομα; Ερωτα δεν τον λένε;
ελ: eros
αποφασίζω: μάλιστα. πες τον error καλύτερα..

πριν λίγες μέρες στο σπίτι:
χρ: να γράψω αφιέρωση στο βιβλίο που θα πάμε δώρο;
συμφωνώ: και βέβαια να γράψεις. να το ανοίγει, να βλέπει από ποιους είναι, να μας θυμάται.
χρ: πως να σε γράψω; μαριλένα;
προτείνω: όχι, Ηλία!
χρ: εννοώ δε βαφτίστηκες έτσι. Μαρία Ελένη σε βάφτισαν.
αμέσως εσύ..


πριν λίγες νύχτες βλέποντας ταινία:
ελ: τουλάχιστον δεν πονάει..
αντιλέγω: που το ξέρεις; αφού είναι εντελώς καμμένη.
ελ: έχω διαβάσει, πως όταν κάποιος καίγεται τόσο πολύ, καίγονται τα νεύρα και δεν πονάει.
συγκινούμαι: θα πεθάνει η καημένη και θα γίνει φάντασμα.
ελ: που το ξέρεις πως θα πεθάνει;
διδάσκω: γιατί με τετοιο κάψιμο, δεν επιβιώνει κανείς.
ελ: δηλαδή τα καμμένα, δεν ξαναφυτρώνουν;
........................................................