έκανε κρύο το πρωί, φυσούσε κιόλας, η Άνοιξη δεν ήταν πουθενά.
"η άνοιξη, περαστικιά
απ’ το σπίτι,
έσυρε μια χαρακιά
στο φεγγίτη.."
μουρμούρισα ψάχνοντας στο συρτάρι για δυο όμοιες κάλτσες, όπου υπήρχαν σωροί φρεσκοπλυμένων και ατάκτως ειρημένων καλτσών.
-μπότες θα βάλουμε σήμερα..
είπα στο Ραφάκι που ξαπλωμένο και ντυμένο στο κρεββάτι, περίμενε τον ιπποκόμο της να της βάλει τις κάλτσες και τις μπότες.
-καλάέδωσε γενναιόδωρα την άδεια κι αφού τις της φόρεσα, ανασηκώθηκε στους αγκώνες, με κοίταξε και μου τραγούδησε:
-σφύριξε αμέσως
φσσσσσσττττ
κι η συνείδηση σου ας σε οδηγεί!-Για ξανασφύριξε μωρό μου
-φσσσσσσττττκι αντί να φυσήξει, ρούφηξε τον αέρα..
-το τέλειο σφύριγμα!
την έσφιξα στην αγκαλιά μου
-σ' αρέσει;-πολύ!!
γέλασε και έτρεξε να χτενιστεί.
το κουδούνι του σχολείου θα χτυπούσε σε είκοσι λεπτά περίπου.
προλαβαίναμε με την άνεση μας:
η Κυρία και ο Ιπποκόμος της..
