Χου ή Κου;

"μαμά, μπερντάχι λέγεται ή μπερντάκι;"
"μπερντάχι"
"πως;"
"μπερντάχι"
"χου ή κου;"
"χου"
"ααα"
"μπερτάκι ίσως λένε μερικοί τη μικρή μπέρτα"
"ποια;"
"τη μικρή μπέρτα. το μπερτάκι"
"ααα"
"γιατί πως σου 'ρθε;"
"γιατί η κυρία Ελένη το έλεγε "μπερντάκι"

πρώτον: την ώρα που μου τα 'λεγε, έπινα ανυποψίαστη νερό.
σας έχει βγει ποτέ το νερό από τη μύτη;
σας πληροφορώ πως τσούζει πάρα πολύ.

πολύτιμη συμβουλή γι' αυτούς που ψυλλιάζονται πότε περίπου πλησιάζει η ώρα του γέλιου: μακριά από το νερό!

δεύτερον: δεν είμαστε τυχεροί που ήρθε καινούρια δασκάλα και δεν μιλά στα παιδιά είτε για το "μπερντάκι" είτε για το "μπερντάχι";

και τρίτον: σήμερα ήταν η μέρα των αναμνήσεων.
είχαμε και άλλον διάλογο, αλλά τούτος δω, είναι ολίγον τολμηρός

"μαμά, στο νηπιαγωγείο η κυρία μια φορά είπε "πω πω πως βρωμάει" και κούναγε το χέρι της πάνω κάτω και μετά πήγε και άνοιξε το παράθυρο."
"εμμ, φαντάσου τι θα έκανε κάποιο παιδάκι, για να πει έτσι η κυρία"
"όμως ήμουν δίπλα της και δεν το έκανε κάποιο παιδάκι. η κυρία το έκανε. την άκουσα"