Στη Βουλιαγμένης και στη Σίφνο

στο αυτοκίνητο σήμερα το μεσημέρι πηγαίνοντας στη θάλασσα..
καλοκαίριασε και δεν το καταλάβαμε καλά καλά

τα παιδιά στο πίσω κάθισμα γελούσαν
-η Ελένη εδώ και καιρό έπαψε πια να είναι παιδί.
ενήλικη απ' τον Μάιο
κι ούτε κατάλαβα πως πέρασαν χρόνια δεκαοχτώ

-το Ραφάκι δήλωσε πως της αρέσει πολύ η τζαζ
"εμ βέβαια, τέτοιο τζαζ παιδί που είσαι, τι άλλο θα σου άρεσε;"
της ειπα και θυμήθηκα τότε που ακόμα ήταν μωρό και μου γελούσε με το
(σου-κλέβω-την-καρδιά-και-την-κάνω-μπρελόκ)
φαφούτικο χαμόγελο της
πως πέρασαν οχτώ χρονάκια από τότε, σαν χτεσινό όνειρο μου φαίνεται

ο Χρόνης τραγουδούσε με υπερβολικά μπάσα φωνή
"από το πάρκο στη Μυροβόλο

το μηχανάκι αστράφτει στον ήλιο"
πειράζοντας με, για τους Χειμερινούς Κολυμβητές, που αυτό τους το τραγούδι είναι αδυναμία μου

κι ήταν ξαφνικά σα να διακτινίστηκα σ' εκείνο το καλοκαίρι του '85, στη Σίφνο, που τον κοιτούσα κι αναρωτιόμουν, αν όταν τέλειωνε το καλοκαίρι θα ήμασταν ακόμα μαζί..

"Αντανακλά το χαμόγελό σου

Και με διαλύει στο φως"

"σταμάτα καλέ! το διέλυσες το τραγούδι!"
διαμαρτυρήθηκα και τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα χαχάνισαν

γελάσαμε κι εμείς
κι ήταν ωραία..

οι Χειμερινοί τέλειωσαν κι ο Δημήτρης Χορν άρχισε να τραγουδά

"ποιος το ξέρει"

κι ήταν ωραία

που ξέραμε..