Μετά από δύο μήνες που είχα χτυπήσει το πόδι μου, θυμήθηκα να πάω στο γιατρό."ένα καταγματάκι είναι" απεφάνθη
"και τώρα που ήρθες, δε γίνεται τίποτα" συνέχισε κι άστραψε ολόκληρος από τη χαρά
"και τι θα κάνω;" τόλμησα να ρωτήσω
"ορίστε"
πήρε το βιβλιάριο και συνταγογράφησε στα γρήγορα μια συνταγή
"στομάχι έχεις;"
"πως δεν έχω! όχι βέβαια διπλό σαν της κατσίκας, αλλά και το μονό, κουτσά-στραβά την κάνει τη δουλειά του"
"εννοώ, έχεις πρόβλημα στο στομάχι;"
"αμέ! κι απ΄αυτό έχω. χρόνια τώρα. μάλιστα παίρνω και ζαντάκ, λοζέκ, ό,τι βρεθεί όταν με πιάνει κρίση!"
"α, έτσι.. καλά, δεν πειράζει. όπως και να 'χει, αυτά τα χάπια θα πρέπει να τα πάρεις για να σου φύγει η φλεγμονή.
με το κάταγμα, είπαμε, τίποτα δε γίνεται. από δω και μπρος θα προσέχεις"
"τι να προσέχω;"
"πως να περπατάς"
"μάλιστα. θα προσπαθήσω"
"δε μου λες, από που είσαι;"
"από την Αθήνα"
"η καταγωγή σου;"
"από τον Πειραιά"
"κι οι παππούδες;"
"χμμμ.. ο ένας ήταν απο την Κεφαλονιά, ο άλλος από την Υδρα"
"γιατί το όνομα σου, με παραπέμπει έξω από την Ελλάδα"
"είχαμε μια γιαγιά από τη Σμύρνη. σας κάνει;"
"......"
"και τα φάρμακα, πόσο καιρό θα τα παίρνω;"
"θα τα πάρεις όλα!
"όολα; τόσα πολλά; δυο κουτιά χάπια;"
"καλά, πάρε τα μισά"
"με τα μισά θα είμαι εντάξει;"
"θα δείξει. τον Σεπτέμβριο ξαναέλα να τα πούμε."
"το Σεπτέμβριο; τόσο αργά;"
"τι να σου κάνω; σήμερα φεύγω διακοπές"
"καλά να περάσετε"
"ευχαριστώ" είπε αφηρημένα κι ανοίγοντας την πόρτα φώναξε
"το επόμενο ραντεβούουου;"
πήρα το βιβλιάριο, τη συνταγή και το κάταγμα μου και κατέβηκα τις σκάλες του ΙΚΑ.
στο δρόμο αναρωτιόμουν: αν η γιαγιά μου ήταν Χαβανέζα, μήπως θα είχα καλύτερη τύχη και μήπως ο γιατρός να μου 'γραφε καμμιά φυσικοθεραπεία;
αυτό,
δε θα το μάθουμε ποτέ..
