ένα από τα πολύ αγαπημένα έθιμα των Χριστουγέννων, για τη Ραφαηλία, είναι τα κάλαντα.
παίρνει το τριγωνάκι, παίρνει την Ελένη και ξεκινάει τον αγώνα στα μαγαζιά της γειτονιάς και όχι μόνο.
άλλοι καταστηματάρχες την αφήνουν να τα πει, άλλοι όχι.
χτες βράδυ έψαξε, έψαξε και τελικά βρήκε καταχωνιασμένο σ' ένα συρτάρι το τρίγωνο της.
το οποίο τρίγωνο, δεν ανεβαίνει με τ' άλλα Χριστουγεννιάτικα παιχνίδια στο πατάρι.
όοοχι. παραμένει εύκαιρo, μη τυχόν καθιερωθούν τα κάλαντα να λέγονται και κάποια άλλη εποχή εκτός των Χριστουγέννων.
πχ την Πρωτομαγιά.
να μη δυσκολευτούμε να το βρούμε: ένα τσουπ! να κάνουμε και να το "ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ" με το γκλιν γκλιν του τριγωνακίου.
το βρήκε λοιπόν και πήγε τρέχοντας στον Χρόνη:
"μπαμπά, να τα πω;"
"να τα πεις!"
άρχισε να τραγουδάει, άκουγα στην αρχή το γκλιν γκλιν κι αργότερα τη φωνή του Χρόνη που τη διέκοπτε και τη διόρθωνε.
άκουγα και τη δική της που διαμαρτυρόταν.
μετά από λίγο, έρχεται επαναστατημένη στο δωμάτιο μου:
"μαμά, γεννιέται ή γεννιάται;"
"γεννάται"
"αα.. "
δεν πτοήθηκε όμως. με ρώτησε αποφασισμένη:
"να στα πω;"
"και δεν τα λες"
πήρε φόρα κι άρχισε
"καλήν ημέραν άρχοντες
κι αν εί-
κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη Θεία Γέννηση
να πω
να πω στ' αφεντικόοο σας"
"ποιο αφεντικό σας βρε; στ' αρχοντικό σας, λένε"
"καλά, στ' αρχοντικό σας"
τελείωσε τα κάλαντα και κάθησε δίπλα μου
"μαμά;"
"λέγε"
"θα μου δώσεις και λεφτά αν θα τα πω καλά;"
"βεβαίως"
"θα αφήσεις κι άλλα παιδιά να στα πούνε;"
"αμέ!"
"και θα δώσεις λεφτά και στ΄ άλλα παιδιά άμα τα πουν καλά;"
σου λέει: "αυτά ειναι διαφυγόντα κερδη! θα μπορούσαν να πάνε σε μένα και θα τα πάρουν άλλοι;"
"φυσικά θα δώσω!"
συνθηκολόγησε: "εντάξει"
σηκώθηκε κι έφυγε απ' το δωμάτιο.
πριν μια ώρα, ξανάρχισε τις πρόβες.
όχι μόνο τις τραγουδιστικές: κι αυτές του βεστιαρίου βεβαίως.
πέρσυ, με κάποια από τα χρήματα που έβγαλε από τα κάλαντα, μ' έβαλε και της αγόρασα παπούτσια.
αλλά, όχι ό,τι κι ό,τι παπούτσια.
γοβάκια στολισμένα με ασημένια στρας και μπαρέτες!
τριάντα ευρώ έδωσε για να τα αποκτήσει.
έβαλε λοιπόν τα βαρύτιμα παπούτσια και μου 'ρθε σαν τον Γιάννη Φλωρινιώτη
"εεεε;;;;" στριφογύρισε χαρούμενη
"κούκλα, κούκλα!"
"να τα πω;"
"άντε πάλι!"
"δε θες;"
"πως δε θέλω μωρό μου! πέστα"
"καλήν ημέραν άρχοντες
........"
"μπράβο το μωρό μου, μπράβο"
"κι όταν τελειώνω, κάνω κι αυτό: δες!"
και χτύπησε ένα γκλινν! το τριγωνάκι.
"βρε τι είσαι εσύ; ο Μανώλης Χιώτης των Χριστουγέννων;!"
γέλασε και βγήκε χοροπηδηχτά από το δωμάτιο.
.....................................................
αν λοιπόν αύριο περάσει από τα μέρη σας ένα ξανθό κοριτσάκι,
με αστραφτερά γοβάκια
με τα δυο μπροστινά της δοντάκια να λείπουν
που όμως ξέρει και χειρίζεται το τρίγωνο σαν τον Μανώλη Χιώτη
αφήστε το να σας πει τα κάλαντα:
μπορεί να κάνει μερικά λαθάκια
αλλά οι ευχές της βγαίνουν μέσα από την καρδιά της..
καλά Χριστούγεννα!
παίρνει το τριγωνάκι, παίρνει την Ελένη και ξεκινάει τον αγώνα στα μαγαζιά της γειτονιάς και όχι μόνο.
άλλοι καταστηματάρχες την αφήνουν να τα πει, άλλοι όχι.
χτες βράδυ έψαξε, έψαξε και τελικά βρήκε καταχωνιασμένο σ' ένα συρτάρι το τρίγωνο της.
το οποίο τρίγωνο, δεν ανεβαίνει με τ' άλλα Χριστουγεννιάτικα παιχνίδια στο πατάρι.
όοοχι. παραμένει εύκαιρo, μη τυχόν καθιερωθούν τα κάλαντα να λέγονται και κάποια άλλη εποχή εκτός των Χριστουγέννων.
πχ την Πρωτομαγιά.
να μη δυσκολευτούμε να το βρούμε: ένα τσουπ! να κάνουμε και να το "ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ" με το γκλιν γκλιν του τριγωνακίου.
το βρήκε λοιπόν και πήγε τρέχοντας στον Χρόνη:
"μπαμπά, να τα πω;"
"να τα πεις!"
άρχισε να τραγουδάει, άκουγα στην αρχή το γκλιν γκλιν κι αργότερα τη φωνή του Χρόνη που τη διέκοπτε και τη διόρθωνε.
άκουγα και τη δική της που διαμαρτυρόταν.
μετά από λίγο, έρχεται επαναστατημένη στο δωμάτιο μου:
"μαμά, γεννιέται ή γεννιάται;"
"γεννάται"
"αα.. "
δεν πτοήθηκε όμως. με ρώτησε αποφασισμένη:
"να στα πω;"
"και δεν τα λες"
πήρε φόρα κι άρχισε
"καλήν ημέραν άρχοντες
κι αν εί-
κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη Θεία Γέννηση
να πω
να πω στ' αφεντικόοο σας"
"ποιο αφεντικό σας βρε; στ' αρχοντικό σας, λένε"
"καλά, στ' αρχοντικό σας"
τελείωσε τα κάλαντα και κάθησε δίπλα μου
"μαμά;"
"λέγε"
"θα μου δώσεις και λεφτά αν θα τα πω καλά;"
"βεβαίως"
"θα αφήσεις κι άλλα παιδιά να στα πούνε;"
"αμέ!"
"και θα δώσεις λεφτά και στ΄ άλλα παιδιά άμα τα πουν καλά;"
σου λέει: "αυτά ειναι διαφυγόντα κερδη! θα μπορούσαν να πάνε σε μένα και θα τα πάρουν άλλοι;"
"φυσικά θα δώσω!"
συνθηκολόγησε: "εντάξει"
σηκώθηκε κι έφυγε απ' το δωμάτιο.
πριν μια ώρα, ξανάρχισε τις πρόβες.
όχι μόνο τις τραγουδιστικές: κι αυτές του βεστιαρίου βεβαίως.
πέρσυ, με κάποια από τα χρήματα που έβγαλε από τα κάλαντα, μ' έβαλε και της αγόρασα παπούτσια.
αλλά, όχι ό,τι κι ό,τι παπούτσια.
γοβάκια στολισμένα με ασημένια στρας και μπαρέτες!
τριάντα ευρώ έδωσε για να τα αποκτήσει.
έβαλε λοιπόν τα βαρύτιμα παπούτσια και μου 'ρθε σαν τον Γιάννη Φλωρινιώτη
"εεεε;;;;" στριφογύρισε χαρούμενη
"κούκλα, κούκλα!"
"να τα πω;"
"άντε πάλι!"
"δε θες;"
"πως δε θέλω μωρό μου! πέστα"
"καλήν ημέραν άρχοντες
........"
"μπράβο το μωρό μου, μπράβο"
"κι όταν τελειώνω, κάνω κι αυτό: δες!"
και χτύπησε ένα γκλινν! το τριγωνάκι.
"βρε τι είσαι εσύ; ο Μανώλης Χιώτης των Χριστουγέννων;!"
γέλασε και βγήκε χοροπηδηχτά από το δωμάτιο.
.....................................................
αν λοιπόν αύριο περάσει από τα μέρη σας ένα ξανθό κοριτσάκι,
με αστραφτερά γοβάκια
με τα δυο μπροστινά της δοντάκια να λείπουν
που όμως ξέρει και χειρίζεται το τρίγωνο σαν τον Μανώλη Χιώτη
αφήστε το να σας πει τα κάλαντα:
μπορεί να κάνει μερικά λαθάκια
αλλά οι ευχές της βγαίνουν μέσα από την καρδιά της..
καλά Χριστούγεννα!
