όταν η Ελένη ήταν έξι χρονών, χρειάστηκε να μπούμε εσπευσμένα στο νοσοκομείο.ήταν Πρωτοχρονιά, πρώτη μέρα του καινούριου χρόνου και το παιδί καιγόταν στον πυρετό μέρες πολλές.
ο παιδίατρος, μας έλεγε πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αλλά εγώ μη αντέχοντας άλλο να τη βλέπω έτσι, την έντυσα βιαστικά στις εφτά το πρωί και άρον άρον πήραμε ένα ταξί με τον Χρόνη για το Παίδων.
ο ταξιτζής, κάπνιζε.
εγώ, στο πίσω κάθισμα, κρατούσα την Ελένη αγκαλιά
την Ελένη μας, που είχε σαρανταένα πυρετό κι έτρεμε.
κάναμε υπομονή και δεν λέγαμε τίποτα.
ε, Παγκράτι - Παίδων, πόσο να κάνει πια;
όμως αυτός, τέλειωσε το τσιγάρο του κι αμέσως άναψε άλλο.
διαμαρτυρηθήκαμε:
"μα έχουμε άρρωστο παιδί, δεν μπορείτε να μην καπνίσετε για λίγο;"
για να λάβουμε την απάντηση:
"εδώ είναι το δικό μου αυτοκίνητο! αν δεν σας αρέσει, να κατεβείτε!
που μου ήρθατε πρώτη μέρα του χρόνου, με τέτοια!!"
δεν είπαμε τίποτα, σεβαστήκαμε την Ελένη, φτάσαμε στο νοσοκομείο και μπήκαμε γρήγορα στα επείγοντα.
εξέτασαν το παιδί και έκαναν αμέσως εισαγωγή.
το ίδιο βράδυ, καθόμουν στον θάλαμο, σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεββάτι της.
ήταν αργά, πολύ αργά, δύο ή τρεις το χάραμα.
ο θάλαμος σκοτεινός, έξω η νύχτα σκοτεινή
μόνο σ' ένα σπίτι απέναντι, σε μια παλιά πολυκατοικία, κάποιος είχε πάρτυ.
ήταν το μοναδικό μέρος στον κόσμο με φως και τις κουρτίνες τραβηγμένες.
λίγα ζευγάρια είχαν μείνει
ίσως ένα από αυτά να χόρευε σιγά, δεν θυμάμαι καλά
μα θυμάμαι πως σκεφτόμουν:
"κοίτα. δίπλα μας είναι και ιδέα δεν έχουν, πως ένα άρρωστο παιδί, το δικό μου το παιδί, πως πολλά άρρωστα παιδιά αυτή τη νύχτα στριφογυρίζουν ανήσυχα στον ύπνο τους ή αποκαμωμένα κοιμούνται ακίνητα ή μένουν ξάγρυπνα με τα μάτια ανοιχτά να κοιτάζουν το ταβάνι.
αλλά προπάντων ιδέα δεν έχουν, πως όπως χορεύουν, όπως ξαπλώνουν στον καναπέ, υπάρχει κάποιος που τους βλέπει, κάποιος που χαζεύει τις κινήσεις τους.
ανίδεοι στον φωτισμένο τους κόσμο"
δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα αυτή την ιστορία σήμερα.
απ' το πρωί, τριγυρνάει στο μυαλό μου, λες και κάτι θέλει να μου πει
λες κι είμαστε εμείς στο φωτισμένο δωμάτιο
λες κι είναι όλη η Αθήνα μας στο φωτισμένο δωμάτιο
κι ανίδεοι για ό,τι πραγματικά συμβαίνει
δεν βλέπουμε πέρα απ' τις φλόγες
τίποτα.
απολύτως.
