Τα χατήρια

πριν αρκετά χρόνια
(ή μάλλον πολλά;)
ακουγόταν παντού το "βενζινάδικο" με την Πρωτοψάλτη.

σ' ένα πικ νικ λοιπόν, έχουμε μαγνητοφωνήσει εκτός των άλλων, το "βενζινάδικο" αλλά και το γιουγκοσλάβικο (kustino oro)
(πικ νικ ήταν ή επίσκεψη σε φαντάρο;
ούτε που θυμάμαι πια..)

λίγα μέτρα παρακάτω κάθεται μια παρέα τσιγγάνων
(οπότε τείνω πως μάλλον επίσκεψη σε φαντάρο θα ήταν)
η οποία ακούει και τα δυο τραγούδια: το ένα μετά το άλλο.

μόλις τελειώνει το kustino oro, σηκώνεται μια τσιγγάνα, πλησιάζει και λέει:
"αυτό είναι το καλό! όχι το άλλο!!"

εκτός του ότι η τσιγγάνα ( καλή της ώρα), είχε απόλυτο δίκιο,
και το αυθεντικό ήταν αυτό που έσκιζε ή όπως η ειδικός το έθεσε " το καλό"

το "δικό μας" όμως, έκανε την ειδοποιό διαφορά με τον απόλυτο στίχο:
"που όλα τα χατήρια
μου τ' άργησες πολύ
"
..........................
τι νόημα έχει ένα χατήρι αν δε γίνεται στην ώρα του;
ίσως δεν είναι πια, καν χατήρι..

..........................

Φέρτε μου ένα μαντολίνο..

η Ελένη κι εγώ ξαπλωμένες περιμένουμε να δούμε τον σταθμό 13 του Κάρπεντερ, που θα δεχτεί επίθεση, το αμέσως επόμενο μισάωρο.

εν τω μεταξύ, μέχρι ν' αρχίσει το έργο, γυρίζουμε στα κανάλια χαζεύοντας και στοιχηματίζοντας, ποια θα βρει τις περισσότερες ταινίες που παίζονται εκείνη την ώρα.

-η επαφή, του Ζεμέκις
φωνάζω κατευχαριστημένη που προηγούμαι, για να συμπληρώσω πασιχαρής
-για να δεις, για μια ακόμα φορά, πως η μανούλα τα ξέρει ΟΛΑ!

-μμμμμ!!! κοροϊδεύει η μικρά
-μουγκάνιζε όσο θέλεις σαν καλή αγελάδα, εγώ πάντως σε κερδίζω
την αποστομώνω
και παίρνοντας το κοντρόλ, αρχίζω να περνάω τάκα τάκα τάκα τα κανάλια, μέχρι να βρω την επόμενη ταινία.
σταματάω στο Star που δείχνει σκηνές, από τα προσεχώς.
με την Ελένη βλέπουμε τον Nicolas Cage να παρελαύνει στην οθόνη μας, σοβαρός σοβαρός κι ευθυτενής

-χα! αυτό είναι..

αρχίζω να λέω
για να με διακόψει βιαστικά η Ελένη

-το ξέρω, το ξέρω!!
είναι το βιολί του λοχαγού Κορέλι..

Το κοντρόλ

σήμερα το πρωί στις εννιά:
πλατ, πλατ, πλατ τα ποδαράκια της Ραφαηλίας ακούστηκαν να τρέχουν στο διάδρομο, να μπαίνουν στο δωμάτιο μου και μετά μ' ένα σάλτο να προσγειώνονται στο κρεββάτι μου.

-μαμά; ψιθύρισε
-μμμμμ..
-κοιμάσαι;
-μμμμμ...
-εγώ δεν έχω άλλο ύπνο
-εγώ όμως έχω.. έλα βρε μωρό αγκαλιά και κοιμήσου λιγάκι ακόμα!
-καλά


κόλλησε πάνω μου, τύλιξα τα χέρια μου γύρω της, αυτή στριφογύρισε μια-δυο φορές, βολεύτηκε και για μισό λεπτό περίπου κάθησε ακίνητη και αμίλητη.
μετά:

-μαμά;
-μμμμ..
-θα 'θελες να 'χες ένα κοντρόλ και να μπορείς να συνδέεις τους ανθρώπους και μετά να κάθεσαι στον υπολογιστή σου κι αυτοί να κάνουν ό,τι θέλεις;
-εσύ θα 'θελες;
-ναι, αμέ!
-και τι θα έκανες με το κοντρόλ;
-θα 'στελνα στη Γη του Πυρός τον κύριο Τάσο που μας στεναχωρεί!

στη Γη του Πυρός.
μάλιστα.

κοιτάξτε και κανονίστε: όποιος μας στεναχωρήσει, ξέρει από τώρα που ακριβώς θα πάει..

DVD με σκληρό (μέρος πρώτον)

ένα dvd να γράφει.
τι πιο απλό;

τι πιο απλό δηλαδή για τους άλλους.
γιατί για μας που θέλαμε, ένα dvd με σκληρό δίσκο, να γράφεται ό,τι θέμε στον σκληρό και όχι στο δισκάκι, δεν ήταν διόλου απλό.

για να πω τη μαύρη αλήθεια, εγώ τον Frasier ήθελα να βλέπω, που προβάλλεται 2-2.30 στην ψηφιακή κάθε μεσημέρι.
το που θα γραφόταν πολύ που μ' ένοιαζε..
αλλά, ένοιαζε τον Χρόνη.

έτσι, το Σάββατο το μεσημέρι, μπήκαμε στον Κωτσόβολο του αεροδρομίου να κοιτάξουμε για dvd.
ουσιαστικά στην Ikea είχαμε πάει κι έπειτα χάρη στο γκίρι γκίρι, έσουρα τον Χρόνη μέχρι τον Κωτσόβολο.

(εδώ να κάνω μια διεύκρινιση: ο Χρόνης μισεί τον Κωτσόβολο και γενικώς μισεί όλα τα μαγαζιά τύπου "Κωτσόβολος".
η καλύτερη του, να αγοράζει ό,τι θέλει από το ίντερνετ και να μη χρειάζεται να βγει καθόλου στα μαγαζιά.
επιλογή όμως δεν είχε, μιας και το επιχείρημα μου "μόνο να δούμε. δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αγοράσουμε!" ήταν ακαταμάχητο.
σιγά μη δεν αγοράζαμε!)

αφού εξετάσαμε ενδελεχώς όλα τα dvd, το μάτι μου έπεσε σε κάποιο, το οποίο είχε απομείνει μόνο κι έρημο στο ράφι.
"Χρόνη κοίτα!" φώναξα ενθουσιασμένη και πλησιάζοντας άρχισα να διαβάζω τα τεχνικά χαρακτηριστικά.
πλησίασε και ο Χρόνης, μια ζωή δύσπιστος και πεπεισμένος εκ των προτέρων, ότι ντε και καλά κάτι θα 'χε.
πλησίασε κι ένα ζευγάρι που κοίταζε κι αυτό για dvd εγγραφής, αλλά όχι με σκληρό
πλησίασε κι ένας πωλητής παράξενος, καθώς έμοιαζε πάρα πολύ με ανθρώπινο μπρελόκ!

"μπορείτε να μου πείτε αν αυτό το dvd έχει δίσκο;" ρώτησα μ' ενθουσιασμό
για να εισπράξω την απάντηση: "ναι, ουφ, έχει"
"ωραία" αναστέναξα ενθουσιασμένη και το αγκάλιασα με λαχτάρα.
"θα το πάρετε;" ρώτησε αυτός
"βεβαίως" είπα εγώ
"κάτσε να το δούμε" διαμαρτυρήθηκε ο Χρόνης.

"τι να δούμε καλέ; μια χαρά είναι"
ο πωλητής ήδη είχε φύγει φουριόζος, εγώ έτρεχα αγκαλιά με το dvd από πίσω του και τελευταίος ακολουθούσε ο Χρόνης μουρμουρίζοντας "μα είναι χτυπημένο!"

"το κουτί μόνο" αντέταξα κι ο πωλητής, φτάνοντας στην οθόνη του υπολογιστή του, πληροφόρησε περιφρονητικά τον Χρόνη
"γι' αυτό το δίνουμε στη μισή τιμή"
"αν είναι χτυπημένο και να το χαρίζατε, άχρηστο θα ήταν"
τον αποστόμωσε ο Χρόνης κι έσκυψε να το βγάλει από το κουτί.
"για να δούμε, είναι εντάξει;!"

ο άνθρωπος-μπρελόκ περίμενε φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας, εγώ καμάρωνα που είχα νοικοκύρη άντρα κι ο νοικοκύρης-άντρας, έβγαλε το dvd απ' το κουτί, το εξέτασε προσεκτικά, είδε πως ήταν μια χαρά και απεφάνθη:
"ωραία!"
"θα το πάρετε;"
"θα το πάρουμε"

ο Χρόνης έσκυψε και προσπάθησε να το ξαναβάλει μέσα όπως ήταν κι εμείς οι δυο τον παρατηρούσαμε προσεκτικά:
εγώ, για να δω άν του είχε ανεβεί το αίμα στο κεφάλι από το σκύψιμο,
ο πωλητής, δεν ξέρω γιατί.

αφού κατάφερε και το συσκεύασε, ανασηκώθηκε και ρώτησε τον πωλητή:
"τώρα;"
"τώρα στο ταμείο"
"εμείς θα το πάμε;"
"ας σας το πάω εγώ"
είπε κι αναστενάζοντας το πήρε στα χέρια και ξεκίνησε για το ταμείο, ενώ πίσω του τρέχαμε ο Χρόνης κι εγώ, νομίζοντας πως επιτέλους είχαμε τελειώσει.
και μη γνωρίζοντας, οι ανέμελοι, πως όλο αυτό, ήταν απλά η εισαγωγή.

γιατί, όπως είπε κι ο ποιητής:

"σα βγεις στον πηγαιμό για το ταμείο
να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος.."
.............................................................

oι Μαριλένες

"έλα, καληνύχτα. φιλί! όνειρα όμορφα μωρό μου.."
"καληνύχτα μαμά"
"σ' αγαπάω μωρό. καληνύχτα"
"μαμά;"
"τ' είναι;"
"πες μου μια ιστορία.."
"βρε αγάπη μου, αφού ξέρεις πως δε λέω ιστορίες.."
"έλααα, μια μικρή ιστοριούλαααα"
"θα σου πει η Ελένη. Ελένηηη!"
"μα εγώ από σένα θέλω"
"εντάξει λοιπόν, αφού θες από μένα
άκου:

μια φορά ήταν ένα κοριτσάκι ξανθό και όμορφο που το λέγανε Ραφαηλία.
ζούσε σ' ένα σπίτι με την οικογένεια της και όλοι την αγαπούσαν τόοοοσο πολύ.
όταν μεγάλωσε είχε φίλες κι έπαιζε ωραία παιχνίδια.
κι επειδή έτρωγε όλο το φαγητό της, μεγάλωσε πολύ και γνώρισε ένα αγόρι και το παντρεύτηκε.
κι έκανε δέκα παιδιά και τα έβγαλε Μαριλένες.

άντε τώρα καληνύχτα"

στις μελλοντικές Μαριλένες της Ραφαηλίας, σ' όλες τις Μαριλένες που γιορτάζουν σήμερα, στις Μαρίες, στους Μάριους, στις Δέσποινες, στις και στους Παναγιώτες, σε όλους όσοι έχουν τη γιορτή τους, αλλά και σ' αυτούς που δεν την έχουν, ολόκαρδα εύχομαι Χρόνια Πολλά.

να είμαστε πάντα καλά, γεροί και χαρούμενοι
κι όσοι από μας λουφάρουμε, εύχομαι, να μάθουμε επιτέλους να λέμε μια σωστή ιστορία στα παιδιά μας!

Χρόνια μας Πολλά :)

Την αλήθεια πες μου..

"Aυταρχικός"
είπα στην Ελένη κι από τα νεύρα μου, χοροπήδησα στο κρεββάτι μου.
"είναι τόσο αυταρχικός αυτός ο άνθρωπος, που μόνο που τον βλέπω, τα νεύρα μου γίνονται τσατάλια!
δεν σιχαίνομαι τίποτα περισσότερο από τον αυταρχισμό και από το να με πιέζουν"

"ναι μαμά"

"δε μου λες, έχω πιέσει εγώ ποτέ κανέναν;
έχω ασκήσει την παραμικρή πίεση σε οποιονδήποτε;
εεεε;;;"

"όχι μαμά"

"εσένα παραδείγματος χάριν.
σε έχω πιέσει ποτέ;
εκτός από το φαγητό (που αυτό δεν πιάνεται)..
σε ο,τιδήποτε άλλο, σε έχω καταπιέσει;"


(και δώσ' του χοροπήδημα πάνω στο κρεββάτι λες κι έκανα τρομπολίνο)

"όχι μαμά"

"μπορείς να πεις πως εγώ είμαι καταπιεστική;
την αλήθεια πες μου, είμαι εγώ, έστω και στο ελάχιστο, καταπιεστική;"

σκέφτεται λίγο

"καταπιεστική όχι.
εσύ είσαι ιδιότροπη"


".............."

Χρόνια Ευλογημένα και Πολλά

Σαν σήμερα πριν οχτώ χρόνια..

κι εκεί που η Ελένη μας, έκανε τις πρώτες δοκιμαστικές της πτήσεις έξω από τη φωλιά
κι εκεί που πρόβαρα πως θα είμαι πια μια μαμά σε ημιαπασχόληση
κι εκεί που είχα συνηθίσει, πως οσάκις έβγαινα στο δρόμο, δεν θα υπήρχε πάντα ένα παιδικό χεράκι να κρατάει σφιχτά το δικό μου
κι εκεί που άκουγα αραιά και που το "γιατί μαμά;"

εκεί ακριβώς
βρέθηκα πάλι πίσω από τη γραμμή εκκίνησης.

το Ραφάκι απρόσμενα ήρθε στη ζωή μας, μάς πήρε απ' το χέρι και μας πήγε ένα βήμα πιο πέρα.
το Ραφάκι απρόσμενα ήρθε στη ζωή μας, "κάντε χώρο" φώναξε, μας έσπρωξε, μπήκε στη μέση κι ολόγυρα της, ο κύκλος έκλεισε.
το Ραφάκι απρόσμενα ήρθε στη ζωή μας κι από τότε δύο ήλιοι πια φωτίζουν το σπιτικό μας και δυο φεγγάρια το ξεκουράζουν.

σαν σήμερα πριν οχτώ χρόνια

"να την!" γέλασε η νοσοκόμα και την έφερε κοντά μου.
ούτε λεπτό δεν ήταν που είχε έρθει στον κόσμο,
τη φίλησα στο κεφαλάκι και κλείδωσα αυτή τη στιγμή στην καρδιά μου.

σαν σήμερα πριν από χρόνια οκτώ

ήμουν για άλλη μια φορά, στο μεσαίο κρεββάτι κάποιου μαιευτηρίου
κι αντίθετα με την πρώτη
(που είχε συμβεί δέκα ολόκληρα χρόνια πριν)
δεν ήθελα να μιλώ με τις μαμάδες δεξιά κι αριστερά,
μόνο επιθυμούσα μ' όλη μου την καρδιά να κοιτώ και να κοιτώ και να κοιτώ
το μωρό μου..

το μωρό μου που σήμερα σβύνει οκτώ κεράκια..

να είναι πάντα ευλογημένο το Ραφάκι μας
να είναι πάντα γερό στην ψυχή και στο σώμα
να είναι πάντα στου Θεού το δρόμο
να γίνει άνθρωπος καλός

χρόνια της πολλά
χρόνια καλά κι ευλογημένα
να έρθουν στη ζωή της.

σαν σήμερα και για πάντα..

..κι ένα καταγματάκι

Μετά από δύο μήνες που είχα χτυπήσει το πόδι μου, θυμήθηκα να πάω στο γιατρό.

"ένα καταγματάκι είναι" απεφάνθη
"και τώρα που ήρθες, δε γίνεται τίποτα" συνέχισε κι άστραψε ολόκληρος από τη χαρά
"και τι θα κάνω;" τόλμησα να ρωτήσω
"ορίστε"
πήρε το βιβλιάριο και συνταγογράφησε στα γρήγορα μια συνταγή
"στομάχι έχεις;"
"πως δεν έχω! όχι βέβαια διπλό σαν της κατσίκας, αλλά και το μονό, κουτσά-στραβά την κάνει τη δουλειά του"
"εννοώ, έχεις πρόβλημα στο στομάχι;"
"αμέ! κι απ΄αυτό έχω. χρόνια τώρα. μάλιστα παίρνω και ζαντάκ, λοζέκ, ό,τι βρεθεί όταν με πιάνει κρίση!"
"α, έτσι.. καλά, δεν πειράζει. όπως και να 'χει, αυτά τα χάπια θα πρέπει να τα πάρεις για να σου φύγει η φλεγμονή.
με το κάταγμα, είπαμε, τίποτα δε γίνεται. από δω και μπρος θα προσέχεις"
"τι να προσέχω;"
"πως να περπατάς"
"μάλιστα. θα προσπαθήσω"
"δε μου λες, από που είσαι;"
"από την Αθήνα"
"η καταγωγή σου;"
"από τον Πειραιά"
"κι οι παππούδες;"
"χμμμ.. ο ένας ήταν απο την Κεφαλονιά, ο άλλος από την Υδρα"
"γιατί το όνομα σου, με παραπέμπει έξω από την Ελλάδα"
"είχαμε μια γιαγιά από τη Σμύρνη. σας κάνει;"
"......"
"και τα φάρμακα, πόσο καιρό θα τα παίρνω;"
"θα τα πάρεις όλα!
"όολα; τόσα πολλά; δυο κουτιά χάπια;"
"καλά, πάρε τα μισά"
"με τα μισά θα είμαι εντάξει;"
"θα δείξει. τον Σεπτέμβριο ξαναέλα να τα πούμε."
"το Σεπτέμβριο; τόσο αργά;"
"τι να σου κάνω; σήμερα φεύγω διακοπές"
"καλά να περάσετε"
"ευχαριστώ"
είπε αφηρημένα κι ανοίγοντας την πόρτα φώναξε
"το επόμενο ραντεβούουου;"

πήρα το βιβλιάριο, τη συνταγή και το κάταγμα μου και κατέβηκα τις σκάλες του ΙΚΑ.
στο δρόμο αναρωτιόμουν: αν η γιαγιά μου ήταν Χαβανέζα, μήπως θα είχα καλύτερη τύχη και μήπως ο γιατρός να μου 'γραφε καμμιά φυσικοθεραπεία;

αυτό,
δε θα το μάθουμε ποτέ..

Η Μαρία, το καρπούζι της κι εγώ

Γυρίζοντας με το αυτοκίνητο

τα παιδιά στο πίσω κάθισμα,
ανάμεσα τους κάθεται η κουμπάρα μου (τη θυμάστε τη μεγάλη μου κουμπάρα;)
στη θέση του συνοδηγού εγώ
κι ο οδηγός μας (ως συνήθως) στον πλανήτη του: δεν ακούει-δεν βλέπει τίποτα εκτός απ' την κυκλοφορία.

τα παιδιά ανοίγουν ένα κουτί με κρακεράκια κι ένα με μπισκοτάκια από κουάκερ.
η Ελένη προσφέρει ένα στην κουμπάρα, η οποία το παίρνει και αρχίζει να το μασουλάει κατευχαριστημένη
(μιας και λόγω σακχάρου είναι απαγορευμένος καρπός)

"καλά βρε Μαρία" διαμαρτύρομαι "επιτρέπεται να τρως εσύ τέτοια πράγματα;"
"ένα δεν πειράζει.."
"να 'ταν ένα!!"
"καλέ Μαριλένα, ξέρεις τι θα κάνω; ο Νίκος έφερε καρπούζια"
(ο Νίκος είναι ο μανάβης)
"και αύριο θα πάω ν' αγοράσω ένα!"
"ο τολμών νικά" της απαντώ,
αλλά τελευταία βαριακούει κι έτσι δε μου δίνει σημασία.
αντίθετα φωνάζει:
"είναι μικρά τα καρπούζια! είναι ό,τι πρέπει"
"πόσο μικρά;"
φωνάζω κι εγώ (για να μ' ακούσει)
"σαν πορτοκάλι μικρά;" λέει η έξυπνη η Ελένη, για να την πειράξει
"ε, όχι και σαν πορτοκάλι.."
"σα λεμόνι;"
συνεχίζει ακάθεκτο το καμάρι μου
"άκου, σα λεμόνι! σαν κεφαλάκι μικρού παιδιού!"
"Μαρία, θα ξεράσω!"
διαμαρτύρομαι εντονότατα,
για να λάβω την απάντηση:
"γιατί θα ξεράσεις; τι έχει το κεφαλάκι του παιδιού;"
"είναι κεφάλι!!"
"ε, και;"


αυτή είναι η Μαρία μας, που έγινε πια εβδομήντα τριών χρονών.

που σήμερα το μεσημέρι, ήρθε σπίτι και μόλις πρόλαβε το τέλος του Ομηρικού καυγά που είχα με την Ελένη

κι αφού εκτέλεσε ένα έξοχο νούμερο παντομίμας,
(όπου έδινε στην Ελένη να καταλάβει πως δεν έπρεπε να μου απαντά)
μετά,
κατέβηκε στο σπίτι της κι έκλαιγε απο τη στεναχώρια..

λίγα χρόνια πριν, όταν της είπα
"μα επιτέλους, πάρε ένα ακουστικό! αφού, πια, δεν ακούς!!"
απάντησε:
"τι! από τώρα;;"

αχχ μωρέ, αχχχ
και πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια
αχχχ...

Ο γρήγορος Ιούλιος

Ο Ιούλιος φέτος έφυγε γρήγορα.

αν και οι διακοπές μας ήσαν πέντε ολόκληρες εβδομάδες
αν και γκρίνιαζα, γιατί πέρασα αίφνης το σύνδρομο "είμαι αρουραίος της πόλης, τι δουλειά έχω εγώ στα όρη και στις ακρογιαλιές;"
αν και μπάνια δεν έκανα, προτιμώντας να (ξανα)δω, σχεδόν όλες τις σεζόν των friends, την ώρα που οι άλλοι κολυμπούσαν
αν και είχαμε ζεστά μεσημέρια με τα τζιτζίκια να τζιτζιρίζουν ώρες ατέλειωτες

αν και ήμουν πάντα πρόθυμη να μοιραστώ τις γνώσεις μου
(προχωρώντας στο λιμάνι της Αίγινας και χαζεύοντας τις βάρκες
ραφ: μαμά, τι πάει να πει Αργώ;
μαριλ: δεν σημαίνει το ρήμα "αργώ" μωρό μου.
το Αργώ ήταν το καράβι, που είχαν για τις εκστρατείες τους οι Αστροναύτες
)

αν και το Ραφάκι ήταν πάντα πρόθυμο να μοιραστεί τις δικές του γνώσεις
(ελ: μαμά, η Ραφαηλία θυμήθηκε πως στο νηπιαγωγείο, η κυρία Γιάννα τους είχε μάθει πως γίνονται τα παιδιά.
ραφ: ναι, ξέρω πως!
μαριλ: πως αγάπη μου; για πες μου και μένα.
ραφ: ο μπαμπάς βάζει ένα σποράκι στη μαμά κι έτσι γίνονται!
ελ: για πες, και που τα βρίσκει τα σποράκια ο μπαμπάς;
ραφ: στο σούπερ μάρκετ)

αν και τα σεντόνια μου το βράδυ, μ' έναν εντελώς μυστήριο τρόπο ήταν πάντα γεμάτα άμμο
αν κι έδινα σοφές συμβουλές, που κανείς απολύτως δεν άκουγε
(Τετάρτη και Παρασκευή
τα νύχια σου μη κόβεις
και μη λουστείς την Κυριακή
αν θέλεις να προκόβεις
)

αν κι όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα θα 'πρεπε να κάνουν τον καιρό να φεύγει αργά και νωχελικά
εν τούτοις
ο Ιούλιος φέτος έφυγε γρήγορα.

πολύ.

σήμερα το μεσημέρι, φορτωμένοι βαλίτσες, σακ βουαγιάζ, αχιβάδες και κοχύλια, μπήκαμε στο πλοίο της γραμμής (σχεδόν) έτοιμοι για την επιστροφή.

και νωρίς το απόγευμα, ανοίγαμε την εξώπορτα, μη πιστεύοντας πως είχαν περάσει σαν αστραπή, οι πέντε εβδομάδες των διακοπών.

τα παιδιά έτρεξαν μέσα, ο Χρόνης ακολούθησε με τις αποσκευές, οι γάτες τρίφτηκαν στα πόδια μας, ο Οράτιος τστστστσ φώναξε κι εγώ έκλεισα την πόρτα πίσω μου..

επιτέλους σπίτι..

υγ
οι φωτογραφίες είναι (φυσικά) τραβηγμένες από την Ελένη.
η συγκεκριμένη βάρκα, ήταν αντικείμενο γέλιου, οσάκις περνούσαμε από μπροστά της

οι οδοντόβουρτσες μας, παρατηρώ πως είναι πέντε.
μη με ρωτήσετε γιατί:
δεν ξέρω :)