Στάσου πλάι μου..

στάσου πλάι μου,

ακόμα κι αν γίνομαι ανυπόφορη
κι αν μουρμουράω
κι αν με το παραμικρό συγχύζομαι
κι αν νευριάζω
κι αν βγάζω λόγους
κι όταν με πιάνουν τα γέλια ενώ δεν πρέπει
κι όταν χάνω την υπομονή μου
κι όταν βαριέμαι και λέω "άλλο θέμα" στη μέση της συζήτησης
κι όταν φωνάζω στο αυτοκίνητο "δέκα ευρώ πρόστιμο, να μάθεις να μη τρέχεις!"
κι όταν σε σκουντάω για να σου δείξω κάτι
κι όταν σου κόβω τις αφέλειες, ενώ ξέρω πως δεν το θες
κι όταν σε φωνάζω "μανταμίτσα" γιατί θες να πας σχολείο με φουστάνι και καλσόν
κι όταν σε πειράζω με ύφος σοβαρό για να τσιμπήσεις
κι όταν κρύβομαι πίσω απ' την πόρτα και σε τρομάζω

στάσου πλάι μου λοιπόν
Χρόνη, Ελένη, Ραφάκι
για όλα αυτά
και γι' άλλα τόσα που περνάτε μαζί μου!

Βραβείο Proximidade

πήρα βραβείο!
ευχαριστώ πολύ!

μετά, μου 'δωσε και το Ολγάκι
ευχαριστώ πολύ και σένα κοριτσάκι μου!

κι ορίστε:
Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!»

Proximidade is described as follows: 'This blog invests and believes in PROXIMITY - nearness in space, time and relationships. These blogs are exceedingly charming. These kind bloggers aim to find and be friends. They are not interested in prizes for self-aggrandizement! Our hope is that when the ribbons of these prizes are cut, even more friendships are propagated. Please give more attention to these writers!'This blog award should be sent to your favorite eight bloggers and they, in turn should forward to eight of their favorites. You should include the text for Proximidade (above) in your announcement blog.As I have to choose only eight, the Proximidade Award goes to:
Καθώς έχω μόνο οκτώ να επιλέξω, απονέμω το βραβείο με τη σειρά μου στους:..."

κι εδώ μπαίνουν οι προτεινόμενοι από μένα.
όμως, προτείνω, όχι οκτώ bloggers, ούτε καν έναν, αλλά ενα και μοναδικό ποστ!

ένα ποστ, που έγραψε, ποιος άλλος; το καμάρι μου!
κι από όλα της τα ποστ, ούτε κι εκεί θα διαλέξω: το τελευταίο της θα σας αντιγράψω, όπου "μιλά" γλαφυρά για την τελευταία της ίωση.
ιδού λοιπόν:


7 Μερες αρωστη!

Πριν αρχισουν τα σχολεια πριν απο 2 μερες δηλαδη ημουν αρωστη!
πρωτα πρωτα ομως ενιωσα εναν στομαχοπονο.Η μαμα φρηκαρε πολυυυ μετα ομως ευτιχως μου περασε.Την αλλη κι ολας μερα με ξαναπονεσε και πηγα στον μπανιο αλλα εκανα...
πως να το πω ευγενικα εκανα ασχημα κακα.Τοτε φωναξα την μαμα μου και τα ειδε.
Ακομα ομως δεν πηραμε τον γιατρο γιατι δεν ξεραμε ακομα τι ηταν.


Την αλλη μερα εκανα εμετο πολυυυ και ολοι μαζι αηδιασαμε.Την αλλη μερα εφαγα καπια μπιφτεκια και δεν τα θελε το στομαχι μου οποτε ξαναεκανα εμετο.Τοτε ηταν σειγουρο οτι θα περναμε τον κυριο Φρυσειρα τον γιατρο μας και τον πηραμε.Ευτιχως δεν ηταν και σοβαρο!η μαμα ξελαφρωσε... μετα απο 1 ωρα ειθελα απο ολα!
Ομως το βραδυ ετσι στα ξαφνικα που κιμομουν με την μαμα μου με επιασε παλι στομαχοπονος και εκανα εμετο.


Οταν ξιμερωσε ενιωθα σαν καινουρια και πια οχι εμετους! τιποτα πια! εγινα ξανα καλα! γιουπι!!! αυτα που λετε αντιοοο και πολλα φιλακια σε ολους!!

Ελενα και Ολγάκι, ευχαριστώ πολύ ξανά!


To νανούρισμα

πέρασε πια ο καιρός που νανούριζα τα μωρά μου..
ο καιρός που τα 'παιρνα αγκαλιά και μουρμούριζα νανουρίσματα παλιά, αυτά που 'λεγαν πριν πολλά πολλά χρόνια
αυτά που είχαν μια αδιόρατη θλίψη στα λόγια και στο σκοπό

σαν κοιμάται η μικρή η κόρη
στη ζεστή μου αγκαλιά
δεν φυσά πια το άγριο τ' αγέρι
σωπαίνουν τα θεριά


ο ύπνος θα 'ρθει
να τα βουβάνει
να κάνει το μωρό μου νάνι
με δυο γλυκά φιλιά..


αυτά που έλεγε η δική μου μητέρα σε μένα, κι η δική της σ' αυτήν..

κι έτσι που μεγαλώνει το Ραφάκι κι έχει γίνει τόσο ψηλή πια, που δεν χωρά ολόκληρη στην αγκαλιά μου, μου λείπουν οι μωρουδίστικες συνήθειες που είχαμε παλιά

μπαίνω λοιπόν στο δωμάτιο των παιδιών, να σκεπάσω και να καληνυχτίσω το μωρό μου.
κι όπως είναι ξαπλωμένη μπρούμυτα και τη χαϊδεύω στην πλατούλα, της λέω:
"έλα λίγο αγκαλίτσα να σε νανουρίσω.. θέλεις;"
"θέλω μαμά!"


κι έρχεται και χώνεται στην αγκαλιά μου, με τα μακριά, λεπτά της πόδια να περισσεύουν και τα ξανθά της τα μαλλιά ν' απλώνονται στο μπράτσο μου.
την κρατώ και την κουνάω ρυθμικά μπρος-πίσω, της τραγουδάω
ένα
δύο
τρία νανουρίσματα,
το Ραφάκι κάνει πως κοιμάται, αλλά κρυφογελάει κάτω από τα κλεισμένα της βλέφαρα.

ξαφνικά θυμάμαι το κλασσικότερο όλων, το πιο παλιό και πολυακουσμένο
κι αρχίζω χαμογελαστά και τρυφερά να της το λέω:
"κοιμήσου και παράγγειλααα.."

κι η Ραφαηλία, χωρίς ν' ανοίξει τα μάτια:
"πίτσα!"
................................................................

Κυριακή διάφανη


διάφανη ήταν η μέρα σήμερα, χαμογελαστή και διάφανη.
ένας ήλιος που πότε έβγαινε, πότε κρυβόταν.
σύννεφα τυλιγμένα σ' ένα λεπτό γκρίζο
και τα τραγούδια στο αυτοκίνητο μοιρασμένα: μισά δικά μας, μισά της Ραφαηλίας

στον ουρανό, πάνω απ' τη θάλασσα, μια ομάδα παιδιών "πετούσε"
ακριβώς κάτω, ένα κρις κραφτ, τραβούσε τέσσερα ιστιοπλοϊκά
κι ο Χρόνης τραγουδούσε μαζί με τον Λουκιανό "πέρα στους πέρα κάμπους"

έφτασε το τραγούδι στο
"μα έχω γέρο άντρα
και δυο μικρά παιδιά"


και γύρισα στο Ραφάκι: "να, για μένα και τον πατέρα σου λέει! εγώ έχω γέρο άντρα"(σημειωτέον πως του ρίχνω δυο χρονάκια του Χρόνη)
πετάχτηκε διαμαρτυρόμενος "μα έχω γερό άντρα, λέει το τραγούδι!"χάζεψα και προσπαθούσα να καταλάβω την καινούρια σημασία των στίχων .
"το σκέφτεσαι, ε;" με κορόιδεψε ο Χρόνης, στην αρχή τσαντίστηκα που τσίμπησα, έπειτα, γελάσαμε παρέα.

ήταν διάφανες οι ώρες στην παραλία
διάφανες στο δρόμο του γυρισμού
με το Ραφάκι να τραγουδάει "βροχή μου, σκέπασε αυτή τη γωνιά"και την Ελένη να ξεκουράζεται με τα μάτια κλειστά και το μπουφάν διπλωμένο πίσω από το κεφάλι της

αλλά η βροχή, αυτή την Κυριακή δεν ήρθε.
μόνο το διάφανο της μας άφησε
και μια μυρωδιά χαμομηλιού, όταν ανοίξαμε την πόρτα του αυτοκινήτου στην Ανάβυσσο

όμως κι αυτό, μας ήταν αρκετό..

H φωτογραφία

Xρόνηη κοίτα τι βρήκα: μια φωτογραφία της δευτέρας δημοτικού! μπορείς να βρεις ποια είμαι;

φέρε να δω.
να, εδώ είσαι, αυτή

καλά, πως το κατάλαβες τόσο εύκολα;

είσαι η μόνη απ' όλη την τάξη που κοιτάζει αλλού!

Ενώ βράδιαζε

στο Σούνιο στις έξι το απόγευμα
κρύο κι ένας αέρας που λίγο ακόμα θα μας σήκωνε στα σύννεφα..

ο ναός είχε ήδη κλείσει και ο ήλιος έδυε
η θάλασσα στο χρώμα του σούρουπου κι όπως την κοιτούσαμε, ο Χρόνης μου έδειξε:
"κοίτα, αυτή είναι η Τζιά"

μαύριζε το νησί όπως έφευγε ο ήλιος και θυμήθηκα, κάποιο Πάσχα, πολλά χρόνια πριν: διακοπές για τρεις μέρες.
Ανοιξη ήταν και τα βράδυα έκανε ακόμα κρύο.
κι όπως είχαμε κατασκηνώσει μέσα στα δέντρα κι οι κουκουβάγιες κουκουβά-κουκουβά όλη νύχτα, αγριευόμουν και που να κλείσω μάτι..
διάβαζα με το φακό στο χέρι, ενώ ο Χρόνης κοιμόταν.

τη μέρα παίζαμε σκάκι. ιδιότυπες παρτίδες, όπου ο Χρόνης έπαιζε με ένα μόνο πύργο ή χωρίς τους αξιωματικούς, μιας κι εγώ, δεν ήμουν το ίδιο καλή μ' αυτόν.
έτσι, αποκτούσε ενδιαφέρον το παιχνίδι.

πίσω στο παρόν, έπιασα το χέρι της Ραφαηλίας και φώναξα "ελάτε παιδιά, γρήγορα στο αυτοκίνητο!"
τρέξαμε κι όπως τρέχαμε, ένιωσα όλο το "ουφ!" της προηγούμενης βδομάδας να φεύγει.
όλο το γκρίζο να διαλύεται
μέχρι που πια μπορούσα να αναστενάξω βαθιά κι ήρεμα επιτέλους.

στις στροφές του γυρισμού, η Αρλέτα τραγουδούσε καινούρια τώρα ζωή..
και τα κορίτσια αποκοιμήθηκαν στο πίσω κάθισμα.

οι προβολείς φώτιζαν το δρόμο της επιστροφής
στη Ανάβυσο, στη Σαρωνίδα, στα λιμανάκια
και μέχρι να φτάσουμε σπίτι, το καινούριο φεγγάρι είχε ήδη ανατείλει.

εδώ
και στη Τζιά..
...................................................

(η φωτογραφία είναι της Ελένης, από κάποιο άλλο δειλινό, στα ίδια μέρη, ένα-δυο μήνες πριν)

To μαύρο zippo


τον καιρό που κάπνιζα, είχα ένα μαύρο zippo.
το αγαπούσα πολύ το zippo μου και πάντα ήταν στην τσάντα, δίπλα ακριβώς απ' τα τσιγάρα.

όταν ο Χρόνης ήταν φαντάρος στη Σάμο
στις εκδρομές στην Αίγινα
αλλά και στις διακοπές τα καλοκαίρια: Σίφνο, Σέριφο και Μήλο
πάντοτε εκεί!
λυσσαλέα κρατούσε τη φλόγα του
όταν όλες οι άλλες φλογίτσες τριγύρω έσβυναν.

κάποια στιγμή παντρευτήκαμε
στη ζωή μας ήρθε η Ελένη.
πρώτα ο Χρόνης έκοψε το τσιγάρο
μετά, ήρθe η δική μου σειρά.

το zippo μου το χάρισα.
νόμισα, πως ήταν κρίμα να πέσει στην απραξία..

τώρα που έχω μεγαλώσει
κι υπάρχουν φορές που οι αναμνήσεις με ξαφνιάζουν
ανακαλύπτω,
πως αντικείμενα παλιά κι αγαπημένα μού λείπουν

και τότε μετανοιώνω που το χάρισα
νιώθοντας λίγο ανόητα
στο κάτω κάτω δεν ήταν, παρά ένας παλιός αναπτήρας.

που όμως άναψε
σ' επισκεπτήρια στρατού
σε ένα τελευταίο, μοιρασμένο τσιγάρο,
στη σκηνούλα μας, μέχρι να βρω το φακό

γι' αστείο το βράδυ (μπουουου!) μόλις κλείναμε το φώς
στη θάλασσα
στην τελευταία παράσταση στα θερινά σινεμά,
στα όνειρα μας

χωρίς να σβύσει ποτέ..