Το liposan

στον Χόντο με τη Ραφαηλία

"μαμά, τι; θα πάρεις liposan;"
"έτσι λέω. γιατί, μήπως έχεις αντίρρηση;"
"μα έχεις τόσα!"
"έχω; τι έχω βρε, που όλα μου τα 'χεις ρημάξει; θα πάρω το γαλάζιο"
"τότε, να μου πάρεις και μένα το ροζ"
"τίποτα δε σου παίρνω! όλα τα χάνεις και μετά τα βρίσκω στα πιο απίθανα μέρη"
"μα μόνο ένα γαλάζιο κι ένα κίτρινο έχω. δεν έχω ροζ. και το γαλάζιο είναι για το κρύο, για όταν πηγαίνω σχολείο"
"δε μου λες, δε μου δίνεις το γαλάζιο σου, να σου δώσω το δικό μου ροζ;"
"εντάξει!"

στο σπίτι

"ορίστε: πάρε το ροζ. για φέρε τώρα το γαλάζιο"
"τώρα μαμά, πάω να το βρω"
"σήμερα ε; όχι του χρόνου"
"ναι, ναι, να κάπου εδώ το 'χω"
"κατάλαβα.."

μετά από μισή ώρα

"που 'ντο Ραφαηλία; στην Αμερική θα πας να το βρεις;"
"μισό λεπτό!"
"κατάλαβα.."

μετά από μισή ακόμα ώρα:

"τι γίνεται μωρό; ακόμα αυτό το liposan;"
"τώρα, τώρα το φέρνω"

έρχεται τρεχάτη και κρατάει το ένα χέρι της σφιγμένο γροθιά, να μη φαίνεται τι έχει μέσα.

"άντε, το βρήκες; μπράβο! για δώσε"
ανοίγει το χέρι και δεν έχει απολύτως τίποτα.
άδειο!

"πάρε"
"τι να πάρω;;"
"το liposan. το 'βαψα αόρατο.."

Το χρώμα του ουρανού


αυτό καταφέραμε..
να βλέπουμε κόκκινο τον ουρανό και να μας σφίγγεται η καρδιά.

όχι απ' την ομορφιά, όχι απ' αυτή την ομορφιά του δειλινού που κόβει την ανάσα

-αλλά απ' το φόβο
κι απ' όλα όσα μας θυμίζει αυτό το πορφυρό: λες και καίγονται τα σύννεφα κι ο ουρανός ολόκληρος
(καίγοντας μαζί και την καρδιά μας)


Το συμπέρασμα

το Ραφάκι έρχεται στο δωμάτιο, ξαπλώνει στο κρεββάτι και με μια έκφραση απίστευτης βαρεμάρας ετοιμάζεται να παίξει, ακριβώς πάνω στο φρεσκοπλυμένο μου κάλυμα!

"βρε! έχεις καθαρά πόδια;"
"φυσικά. λάμπουν!"
"τι λάμπουν; ξυπόλητη περπατάς απ' το πρωί"
"καθαρά είναι. να !"
"εγώ πάντως, μαύρα τα βλέπω"
"καθαρά-καθαρά είναι, πολύ καθαρά"
"τέλος πάντων..
άντε, σε λίγο θα βγούμε. βαρέθηκες πια ε;
δε μου λες, περιμένεις πως και πως ν' ανοίξουν τα σχολεία;"
"καθόλου δε μου έλειψε το σχολείο!"
"τι λες! σκέψου να μην υπήρχαν σχολεία.."
"σκέψου εσύ, να μην υπήρχε το διάλειμμα.."
"μα θα σ' άρεσε να μην είχες σχολείο;"
"εσένα θα σ' άρεσε να μην είχες διάλειμμα;"
"όχι βέβαια, το διάλειμμα πάντα είναι απαραίτητο.
αλλά, αν δεν υπήρχε σχολείο, εσύ τι θα 'κανες όλη μέρα κλεισμένη σπίτι;"
"ε, τι θα ΄κανα;"
"θα σου 'κανα εγώ μάθημα!"
"και;"
"και θα τρωγες τις φάπες της ζωής σου!"
"γιατί;"
"γιατί δεν έχω υπομονή με τα μαθήματα, γι' αυτό!"
"γιατί βρε μαμά;"
"δεν το θέλω μωρό μου. έτσι είμαι .."
"εγώ τι είμαι;"
"τεμπέλα και λουφαδόρος!"
"η Ελένη;"
"κι αυτή το ίδιο.
ως προς το σχολείο όμως μόνο, να εξηγούμεθα: κι οι δυο σας είστε τεμπέλες και λουφαδόροι"
"κι οι δυο μας είμαστε κουκλάρες όμως, ε;!"
"........"



Να πιω νερό..


"θέλω να σε δω
να μ' αναζητάς
λα λα λαλα
λαλαλαλαλαλα.."
"μαμά, ξέρεις τι λέει παρακάτω το τραγούδι;"
"μμμ, μπαα.. τι λέει;"
"να πιω νερό κρυφά εκεί που θα πλυθείς"
"έλα κόφτο! αμάν βρε Ελένη, όλα να τα ισοπεδώνεις πια!"
"αλήθεια, αυτό λέει"
"σταμάτα, θα ξεράσω! κόφτο"
"καλά τώρα, πας ένα στοίχημα Μονκ;"
"όσο θες!"
"πας πέντε ευρώ;"
"και πέντε και δέκα! κοίτα θα στα πάρω, όμως! δε θα σε λυπηθώ, να σου γίνει μάθημα, να μου τα χαλάς όλα!"
"έγινε!"
................................................

αχ
και ξανά αχ..
τι τα θέλω εγώ τα στοιχήματα;
...


Μαξιλάρια και σεντόνια


"φτάσαμε, φτάσαμε!" πέταξα το σακ βουαγιάζ στο πάτωμα και κοίταξα ερευνητικά το σπίτι.
πρώτη μέρα των διακοπών
πίσω μου το Ραφάκι κοιτούσε κι αυτό ενώ η Ελένη προσπερνώντας την άφηνε τα πράγματα της δίπλα στα δικά μου κι ο Χρόνης ανέβαινε τα σκαλιά, ακόμα φορτωμένος.

"Ελένη θα σκουπίσεις; Χρόνη άσε εδώ τις βαλίτσες, Ραφαηλία εσύ φρόνιμα, άντε σιγά σιγά να οργανωνόμαστεεε"
"κι εσύ μαμά τι θα κάνεις;"
"θα επιβλέπω φυσικά.."
 
ώρες μετά, με το σπίτι καθαρισμένο, όλα τακτοποιημένα, τα ρούχα μας κρεμασμένα, κοίταξα γύρω μου και "βρε παιδιά, δε στρώνουμε τα κρεββάτια;" είπα τραβώντας τη βαλίτσα με τα ασπρόρουχα κοντά μου.
έσκυψα, τσακ-τσακ ακούστηκαν τα κουμπιά της όπως την άνοιγα, σήκωσα το καπάκι κι ασυναίσθητα έκανα ένα βήμα πίσω: ήταν άδεια!

"τα πράματα; τα σεντόνια; οι πετσέτες; οι μαξιλαροθήκες; που πήγαν τα πράματα;"
μετά βίας μου βγήκε η φωνή

πίσω μου ήρθε ο Χρόνης.
"τι; μη μου πεις πως τα ξέχασες;"
"...."
"τα ξέχασες;"
"...."
"τ' αφήσαμε σπίτι;"
"μη μου μιλάς, θα πάθω εγκεφαλικό!"
φώναξα κι άρχισα να ανοίγω τις άδειες βαλίτσες και να τραβώ τα συρτάρια της ντουλάπας.
μάταια φυσικά.
όλα μας τα ασπρόρουχα ξεκουραζόντουσαν ήσυχα ήσυχα στο Παγκράτι.

"καλά, μη πανικοβάλεστε!" φώναξα απελπισμένη
(ουδείς πλην εμού δεν είχε πανικοβληθεί βεβαίως)
"αύριο, θα πάμε ν' αγοράσουμε καινούρια. μια χαρά θα 'μαστε αύριο. θα τα πλύνουμε το πρωί και το βράδυ θα τα 'χουμε καθαρά καθαρά κι όλα εντάξει"
"καλά μαμά"

"τα σεντόνια είναι δική σου ευθύνη και τα μαξιλάρια κι όλ' αυτά. καλά, δεν τσέκαρες αν ήταν μέσα προτού φύγουμε;" γκρίνιαξε ο Χρόνης
"μη μου μιλάς, θα πάθω εγκεφαλικό" φώναξα κι έφυγα απ' το δωμάτιο
"αυτά όμως δεν ξέχασες να τα πάρεις" πρόλαβα και τον άκουσα να λέει ενώ με την άκρη του ματιού είδα που έδειχνε τους φορτιστές, τα κινητά κι όλα τα παιχνιδάκια μου.

την άλλη μέρα πήραμε τα καινούρια, τα πλύναμε, τ' απλώσαμε κι ήτανε μια χαρά να τα βλέπεις να στεγνώνουνε δίπλα στα πεύκα και πάνω απ' τα σκοίνα..

"τουλάχιστον δεν σας έκλεισα απέξω,
ούτε σας πήγα σε άλλο νησί"
μονολόγησα όπως χάζευα τις μπεζ και τις πορτοκαλί μαξιλαροθήκες και χαμογέλασα.
"κι ευχαρστημένοι να 'στε!"
.................................................


Στις εννιά Χρόνια Πολλά!

εννιά Αυγούστου του 2009 το Ραφάκι μας γίνεται εννιά χρονών!

"έλα δω μωρό μου. ξέρεις τ' είναι αύριο;"

(δύο πράματα περιμένει η Ραφαηλία όλο το χρόνο: τα Χριστούγεννα και τα γενέθλια της.
από τον Ιούλιο, μετράει μία-μία τις μέρες που φεύγουν, μέχρι να 'ρθει η πολυπόθητη)

"τα γενέθλια μου!!"

την τραβάω στην αγκαλιά μου και της δίνω δυο σκαστά φιλιά.

γενέθλια πάει να πει: τούρτα παγωτό, φίλες, το σπίτι άνω-κάτω, το "να ζήσεις Ραφάκι και χρόνια πολλά" στην ελληνική και στην αγγλική του εκδοχή βεβαίως βεβαίως, φωτογραφίες, γέλια και μένα σε κάποια γωνιά να την κοιτάζω και να αναρωτιέμαι που πήγε το φαφούτικο μωρό που κρατούσα μια ανάσα πριν στην αγκαλιά μου..

χρόνια πολλά λοιπόν στην αγάπη μας
χρόνια πολλά λοιπόν στο μωρό μας
η ευλογία του Θεού να σκεπάζει το κεφαλάκι της
του κόσμου τα καλά στην καρδιά της να βρίσκονται
το ξεχωριστό της χαμόγελο να φωτίζει το βλέμμα της
πάντα

κι όλες οι ευχές δικές της

μιας κι αύριο,
εννιά Αυγούστου του 2009
το Ραφάκι μας γίνεται εννιά χρονών..


Η καλωσύνη των ανθρώπων..


.. να μας τυλίγει
να μας παρηγορεί