Το liposan

στον Χόντο με τη Ραφαηλία

"μαμά, τι; θα πάρεις liposan;"
"έτσι λέω. γιατί, μήπως έχεις αντίρρηση;"
"μα έχεις τόσα!"
"έχω; τι έχω βρε, που όλα μου τα 'χεις ρημάξει; θα πάρω το γαλάζιο"
"τότε, να μου πάρεις και μένα το ροζ"
"τίποτα δε σου παίρνω! όλα τα χάνεις και μετά τα βρίσκω στα πιο απίθανα μέρη"
"μα μόνο ένα γαλάζιο κι ένα κίτρινο έχω. δεν έχω ροζ. και το γαλάζιο είναι για το κρύο, για όταν πηγαίνω σχολείο"
"δε μου λες, δε μου δίνεις το γαλάζιο σου, να σου δώσω το δικό μου ροζ;"
"εντάξει!"

στο σπίτι

"ορίστε: πάρε το ροζ. για φέρε τώρα το γαλάζιο"
"τώρα μαμά, πάω να το βρω"
"σήμερα ε; όχι του χρόνου"
"ναι, ναι, να κάπου εδώ το 'χω"
"κατάλαβα.."

μετά από μισή ώρα

"που 'ντο Ραφαηλία; στην Αμερική θα πας να το βρεις;"
"μισό λεπτό!"
"κατάλαβα.."

μετά από μισή ακόμα ώρα:

"τι γίνεται μωρό; ακόμα αυτό το liposan;"
"τώρα, τώρα το φέρνω"

έρχεται τρεχάτη και κρατάει το ένα χέρι της σφιγμένο γροθιά, να μη φαίνεται τι έχει μέσα.

"άντε, το βρήκες; μπράβο! για δώσε"
ανοίγει το χέρι και δεν έχει απολύτως τίποτα.
άδειο!

"πάρε"
"τι να πάρω;;"
"το liposan. το 'βαψα αόρατο.."