Τα τέσσερα καλά των εκλογών

το πρώτο καλό των εκλογών, είναι πως την Παρασκευή και τη Δευτέρα, τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά.
πράγμα που με βολεύει αφάνταστα, μιας και το Ραφάκι έχει ένα φοβερό συνάχι, το οποίο την ταλαιπωρεί και δεν την αφήνει να κοιμηθεί όπως πρέπει το βράδυ.

το δεύτερο καλό των εκλογών, είναι πως τα κανάλια θα λυσσάξουν να έχουν ανταποκρίσεις και συζητήσεις και διαξιφισμούς για το μεγάλο γεγονός.
έτσι, θα μπορώ να βλέπω ανενόχλητα csi, χωρίς να μπαίνω στον πειρασμό να το γυρίζω στις ειδήσεις και να μαθαίνω για τη γρίππη και τα εμβόλια της, με τον εντελώς μαζοχιστικό τρόπο που το κάνω κάθε βράδυ.

το τρίτο καλό των εκλογών, είναι πως θα πάψουν να μου έρχονται sms από το ΠΑΣΟΚ.
άλλαξα το νούμερο του κινητού και προφανώς ο προηγούμενος κάτοχος, θα ήταν Μακεδόνας και δηλωμένος φαν.

τόσο λοιπόν στις ευρωεκλογές όσο και στις τωρινές, κάθε τρεις και λίγο, σκάει μήνυμα τύπου:
νέε μου: κεντρική προεκλογική συγκέντρωση στο Κιλκίς, στην πλατεία Ειρήνης κλπ κλπ κλπ

ξέρετε τ' είναι να κοιμάσαι το πρωί και να πετάγεσαι αλαφιασμένη από το προσκλητήριο της νεολαίας ΠΑΣΟΚ;
προσπάθησα να τους τηλεφωνήσω και να τους πω "κύριοι, δεν είμαι ο ρημάδης ο οπαδός σας, μια κουρασμένη νοικοκυρά είμαι, που δεν την αφήνετε να κλείσει τα ματάκια της όπως δικαιούται και ελπίζει η δόλια"
αλλά με είχαν στην αναμονή μια ώρα, απηύδησα κι εγώ και το 'κλεισα.

το τέταρτο καλό των εκλογών, είναι πως πέφτουν την ίδια μέρα με τα γενέθλια του Χρόνη.
όχι πως τα συγκεκριμένα γενέθλια έχουν κάτι το πρωτότυπο: την ίδια μέρα γεννήθηκε και η μεγάλη του αδερφή, η (μία) κουμπάρα μας κι ο φίλος που μας γνώρισε.
προφανώς όλων οι γονείς, θα είχαν την ίδια (αισθησιακή) έμπνευση.

τι σχέση έχουν τα γενέθλια με τις εκλογές; θα μου πείτε.
είναι απλό: θα υπάρχει ένας λόγος για να γιορτάσουμε.
κι ένας άλλος (λόγος), για να μη γκρινιάξουμε πολύ.

βόλτα, δεν ξέρω αν θα πάμε. θα γίνεται ένας χαμός, οπότε μάλλον μας βλέπω μέσα.
κι όλα τ' αντέχω: το χάλι της οικονομίας, την ανεργία, τα ρουσφέτια, τους κερδοσκόπους, τους καιροσκόπους, τους Εφιάλτες, αλλά ένα δεν μπορώ: το κόψιμο της Κυριακάτικης μας βόλτας

να βλέπω τα παιδιά να τρέχουν στην άμμο γελώντας
τον Χρόνη να κάνει ίσως το τελευταίο μπάνιο στην ψυχρή πλέον θάλασσα
τον ήλιο να βουτάει στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης, το απόγευμα αργά.
............................

όχι πως αυτό σημαίνει ή μπορεί να σημάνει ποτέ κάτι για τον εκάστοτε πολιτικό. ο σεβασμός δηλαδή στην βαθιά επιθυμία του κάθε ψηφοφόρου.

και δεν εννοώ φυσικά την Κυριακάτικη βόλτα.
απλώς τα αυτονόητα: να ζεις με αξιοπρέπεια έξι μέρες τη βδομάδα, έτσι ώστε την έβδομη να μπορείς να παρακολουθείς τους αεροπτεριστές να πετούν στον φθινοπωρινό ουρανό, ενώ το Ραφάκι χαμογελάει απ' την ακρογιαλιά και η Ελένη δίπλα της τραβά φωτογραφίες.

όμως εδώ που τα λέμε, ποιος από δαύτους, νοιάστηκε ποτέ πραγματικά;
για όλους αυτούς το νόημα πάντα ήταν να περνούν la vie en rose..

Κάνε παιδί..

-Ελένηη
-...
- βρε Ελένη δεν ακούς;
-...
-καλέεε!!
-μίλησες;
-τόση ώρα σου φωνάζω! άκου "μίλησες". ναι μίλησα!
-μισό λεπτό: στέλνω ένα μηνυματάκι κι έρχομαι
-αμάν βρε παιδί μου πια μ' αυτά τα μηνύματα! μιλήστε και λιγάκι απ' το τηλέφωνο
-προτιμώ τα μηνυματάκια
-σάμπως έχεις μιλήσει και ποτέ να δεις τη διαφορά;
-γιατί εσύ, δεν έστελνες στην εποχή σου μηνύματα;
-!
-σήματα Μορς δηλαδή, δεν έστελνες στον μπαμπά;

.............................................

Εγώ και συ μαζί..








η Ραφαηλία κι η Δήμητρα.

μαζί.


update μετά από χρόνια.
η Δήμητρα φέρθηκε αισχρά στη Ραφαηλία.
αισχρά με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.
η Ραφαηλία πληγώθηκε, αλλά, πήγε παρακάτω.
η Δήμητρα είναι υποχρεωμένη να ζει με αυτό που είναι: τον εαυτό της.

αυτή, είναι η ανταμοιβή και των δύο τους..
 

Εκλογές ξανά: η ίδια μελαγχολία

Λοιπόν εγώ, ονομάζομαι Μυρσίνη Παναγιώτου. Γεννήθηκα στο Παρίσι στις 25 του Ιούλη, 1949. Κατοικώ οδός Σινώπης 10, μοναχή μου. Ο πατέρας μου δεν κάνει τίποτα, η μητέρα μου έχει πεθάνει. Έχω αγωνιστεί στα χρόνια της δικτατορίας, στην αρχή, ως μέλος του Ρήγα. Προκηρύξεις κι έντυπα γενικά. Μετά βρέθηκα και σ' άλλη και σ' άλλη οργάνωση, που δεν μπορώ να αποκαλύψω τις ονομασίες τους.
Τώρα όχι, δεν είμαι ενταγμένη πουθενά.

Η Αρχαία Σκουριά
Μάρω Δούκα

(τα σχόλια, θα μείνουν, μελαγχολικά κλειστά)

Τσαφ! στην Δ'



"σχολείοοο!! ξύπνααα!!" έσκυψα πάνω από την κουκέτα της Ραφαηλίας και ψιθύρισα τραγουδιστά.

"wait a minute" απάντησε το πολύγλωσσο μωρό μου και μετά, έδωσε μια στα σκεπάσματα και πετάχτηκε απ' το κρεββάτι.

μια ακόμα σχολική χρονιά:
πρωινά ξυπνήματα
σάντουιτς και κρουασάν στην τσάντα
γόμες, μαρκαδόροι και μολύβια στην κασετίνα
καφές στο κρεββάτι και csi, μετά τη Ραφαηλίσια αναχώρηση, στις οκτώ το πρωί.

-"Ραφαηλία, τι σας είπε ο δάσκαλος;"
"σε μένα ή σε όλους γενικά;"
"είπε κάτι ειδικά σε σένα;"
"ναι, αμέ. του έδειξα τα νύχια μου"
"καιιι;"
"και μου είπε: ααα έτσι μπράβο, να 'ρχεσαι κάθε μέρα έτσι!"
"κατάλαβες ότι το 'πε γι' αστείο, ε; μη μου ετοιμάζεσαι να μου πηγαίνεις σχολείο με νύχια και πόδια βαμμένα σαν τη Μιμή Ντενίση!"
"ναι βρε μαμά!"
"ουφ.."-

είναι φθινόπωρο κανονικό.
με βροχή, με απογεύματα ψυχρά, με του μισού σπιτιού τα τζάμια κλεισμένα.
με το γραφείο του μωρού, όμως, ακατάστατο όπως ακριβώς είναι όλες τις εποχές του χρόνου.
 
-"μαμά; αυτό που κράταγε ο παπάς δεν έμοιαζε με μπρόκολο;"
"ιερέας λέμε. τι λες, ποιο μπρόκολο;"
"αυτό που κράταγε"
"βρε! τον βασιλικό λες;! άκου μπρόκολο.."-

τετάρτη πια!
πότε πήγαινε νήπιο, πότε ήταν πρωτάκι, πότε έδωσε μια και τσαφ! βρέθηκε στην Δ' δημοτικού!

σήμερα το πρωί μετά τον αγιασμό, καθώς ανέβαινε η φετεινή τετάρτη τα σκαλιά για την τάξη, είδα πως όλα, μα όλα τα παιδιά είχαν ψηλώσει κι ήταν όμορφα και σ' έκαναν να θες να χαμογελάς συνέχεια, άσχετα αν ήσουν άγρυπνη κι αγουροξυπνημένη κι άσχετα αν δεν είχες προλάβει να βάλεις στο στόμα σου μια στάλα καφέ!

-"η τσάντα μου είναι παλιά ή καινούρια;"
"η τσάντα σου είναι καταπληκτική! άσε που δεν τη βρίσκεις σήμερα!"
"δηλαδή είναι παλιά"
"....."
"μάλλον είναι τόσο ξεχωριστή, που δεν μπορείς να τη βρεις σήμερα"
"ακριβώς μωρό μου, ακριβώς"-

κι ήταν χτες βράδυ που θυμήθηκα, χρόνια πριν, όταν ακόμα ήμουν στα σενάρια και στο γραφείο παραγωγής, αποφάσισα εν μία νυκτί να τα παρατήσω όλα και να κάνω ένα ακόμα μωρό.
το είπα λοιπόν στη σεναριογράφο που συνεργαζόμασταν κι αυτή, μετά από ένα πραγματικά μεγάλο διάλειμμα αποδοκιμαστικής σιωπής, μου είπε με αυστηρότητα:
"ν' αφήσεις τα παιδιά και τα χαζά και να κοιτάξεις τι θα δουλέψουμε φέτος!"
εκείνη τη χρονιά, δεν ήρθε το Ραφάκι στη ζωή μας.
όμως τελικά, η απόφαση εκείνης της συγκεκριμένης χρονιάς, ήταν το καλύτερο σενάριο που έγραψα ποτέ!

-"Ραφαηλία, πως νοιώθεις που άρχισε το σχολείο ξανά;"
"τέλειααα"
"καλή σχολική χρονιά αγάπη μου"
"ευχαριστώ!"-

εγώ ευχαριστώ μωρό μου..

Εσείς, τον Manolo τον ξέρετε;



ερωτεύτηκα ένα ζευγάρι παπούτσια.
ένα ζευγάρι, απ' αυτά που βλέπουμε συνήθως στις ταινίες να τα φορούν οι καθολικοί καλόγεροι και που άνθρωποι ελαφρώς βιδάτοι όπως εγώ, παύουν να παρακολουθούν την υπόθεση της ταινίας και χαζεύουν τα καλογερικά σανδάλια.

τα είδα στη βιτρίνα να μου χαμογελούν αργά το βράδυ και την άλλη μέρα το πρωί, ακριβώς την ώρα που άνοιγε το μαγαζί, ήμουν εκεί και τα κοίταζα με τη λαχτάρα που κοιτάζει συνήθως ο φανατισμένος πιτσιρικάς το καινούριο game boy που μόλις βγήκε.

"αυτά!" είπα στον σαστισμένο καταστηματάρχη μόλις μπήκα μετά τη βιαστική μου "καλημέρα" και του τα έδειξα ανυπόμονα,
"νούμερο;"
"μάλλον τριανταοχτώ"
"ορίστε. είναι yoshino ξέρετε"
"βρε δεν 'πα να 'ναι και Jose Cuervo" είπα μέσα μου κι έσκυψα να τα δοκιμάσω.
μεγάλα..
"θα μου δώσετε το τριανταεφτά;" ρώτησα με την απελπισία να μου χρωματίζει ήδη τη φωνή, γιατί, ενστικτωδώς το ήξερα: τριανταεφτά, δεν θα υπήρχε!

"τριανταεφτά, δεν υπάρχει"
"καθόλου; είστε σίγουρος;" η φωνή μου ανέβηκε δυο τόνους ψηλότερα απ' το κανονικό.
σε λίγο θα ακουγόμουν σαν κόκορας.
"αυτό είναι το τελευταίο ζευγάρι. δεν σας κάνει σίγουρα;"
"για να το ξαναδώ.."

τα φόρεσα κι έκανα δοκιμαστικά μερικά βήματα στο μαγαζί.
όπως περπατούσα, από πίσω έβγαιναν.
φαινόταν πρώτα η φτέρνα μου και μετά ακολουθούσε το παπούτσι.

"μεγάλα είναι" είπα θλιμμένα.
"καλά, μη στεναχωριέστε. τόσα παπούτσια έχουμε. ρίξτε μια ματιά μήπως βρείτε κάτι άλλο.."

για να μη του χαλάσω το χατήρι, πήγα στα ράφια και περιέργαστηκα τα ..εκθέματα.
ωραία ήσαν, αλλά σαν τα σανδάλια μου, κανένα.

αμήχανα πήρα ένα ζευγάρι και τα εξέτασα προσεκτικά:
"μμμ, αυτά συμπαθητικά φαίνονται"
"είναι Jose Saenz"
"να σας πω, μη μου λέτε μάρκες, έχω παντελή άγνοια.
από παπούτσια μόνο τα Blanco γνωρίζω, κι αυτά, γιατί έχει λυσσάξει ν' αγοράσει η κόρη μου"
"ποια;"
"τα Manolo Blanco, τα ξέρετε;"
"ααα, αυτά παίζουν σ' άλλη κατηγορία. θα τα βρείτε στου ... "
(ούτε που θυμάμαι που μου είπε ο άνθρωπος)
"ούτε να τα βρω, ούτε να τα χάσω θέλω. εγώ, τα καφέ σανδαλάκια ερωτεύτηκα, αυτά πάνε όμως.."
.......................................................

το μεσημέρι γύρισε η Ελένη απ' τη δουλειά.
"βρε Ελενάκι" παραπονέθηκα "δεν τα βρήκα τα παπουτσάκια που είδαμε χτες"
"δεν πειράζει μαμά, θα πάρεις άλλα, καλύτερα"
είπε η σοφή μου κόρη και πήγε στο μπάνιο να πλύνει τα χέρια της.

την ακολούθησα
"όμως, ο καταστηματάρχης (ευγενέστατος κύριος) μου είπε για ένα μαγαζί που έχει τα Manolo Blanco που θέλεις"
"τα ποια;"
"τα Manolo Blanco"
"έτσι τα είπες;"
"ναι, γιατί; πως να τα πω; οι ακριβές αηδίες που θέλει η κόρη μου;"
"βρε μαμά! Manolo Blahnik λέγονται!"
"τι λες;! κανονίστε κι εσύ κι ο Μανόλος, μιας και δεν τα λέω καλά, να μου κόψετε το επίδομα!"
.......................................................

μισή ώρα αργότερα, έτρωγε το μωρό μου και καθόμουν κοντά να της κάνω παρέα.
"ωραίο το φαί αγάπη μου;"
"τέλειο μαμά" χαμογέλασε, μη μου χαλάσει το χατήρι
"α! και μη το ξεχάσω: στο μαγαζί που πήγα το πρωί, είχαν ωραιότατα παπούτσια.
αντί να πας να δώσεις ένα σκασμό λεφτά γι' αυτά τα Manolo Bianko.."
"αμάν πια βρε μαμά! έχεις μπερδέψει μια το Μπλάνκο που σβύνουν, μια το Ομίνο Μπιάνκο για τα ρούχα, μάθε να το λες σωστά επιτέλους!"
"για να σου πω! όπως θέλω θα το λέω: και μπλάνκο και μπιάνκο και σκατάνκο!
βαρέθηκα!!"
.....................................................

τελικά τα ρημάδια, ούτε που έμαθα πως τα λένε.
λες κι έχουν ένα blanco που μου σβύνει την (κατά την Ελένη χρυσοψαρίσια) μνήμη μου.

παπούτσια πάντως πήρα (τα βλέπετε στη φωτογραφία, πάνω)
και είναι και Jose Cuervo παρακαλώ!
λάθος: Jose Saenz είναι.

έμαθα επίσης, πως τα παπούτσια αυτού του είδους, λέγονται "σανδάλια"
(εγώ, ως "πέδιλα" τα ήξερα)
έμαθα κι άλλα για τα μυστήρια των ονομάτων
(δε λέγεται Τσακίρης-Μαλέας, αλλά Τσακίρης-Μαλλάς)

κι έμαθα τέλος, πως διόλου δε με νοιάζει, ούτε πως τα λένε τα παπούτσια, ούτε ποίου είναι, αρκεί να μ' αρέσουν και να με πηγαίνουν παντού!

λάθος.
αυτό δεν το έμαθα.

αυτό το ήξερα πάντα..

Η κοπάνα


"κοπάνα!"
"ε;"
"κοπάνα!"
την κοίταξα σαστισμένη.
"βρε μωρό μου, για πλάκα το 'πα"
"οι καλύτερες ιδέες από πλάκα ξεκινούν"
...................................................

η Ελένη κι εγώ, μόνες στο σπίτι.

ο Χρόνης στη δουλειά
το Ραφάκι από την προηγούμενη στο σπίτι της καλύτερης της φίλης που γενεθλίαζε
κι όταν σηκώθηκε το μεγάλο μου μωρό να ετοιμαστεί για τη δουλειά
"δε μένεις σήμερα σπίτι, να δούμε ξαπλωμένες Eureka, να κοιμηθούμε και μετά να πάμε για καφέ; ε, και κατά το απογευματάκι τι λες; είσαι για factory αεροδρομίου;"
την πείραξα.
σιγά μη δεν έμενε σπίτι..

η Ελένη κι εγώ σε μια δική μας μέρα.

με το Ραφάκι ξεχνώ πολλές φορές, πως το μεγάλο μου παιδί είναι ακόμα σχεδόν παιδί..

χτες, είδαμε ξαπλωμένες eureka κι όταν νυστάξαμε κοιμηθήκαμε δίπλα δίπλα.
στις έντεκα ήμασταν στην Κατερίνα για καφέ και όταν γύρισε ο Χρόνης φουλ για το factory.

εκείνος, έπλενε το αυτοκίνητο στο parking και μεις χαζογυρίζαμε δυο ολόκληρες ώρες και ψωνίζαμε αηδιούλες.

κάθε τόσο το μωρό μου με κοιτούσε χαμογελαστό και μου 'λεγε "σήμερα είναι πολύ ωραία μέρα μαμά" και με κάθε της χαμόγελο και με κάθε της φράση "σήμερα είναι.." επιβεβαίωνε τον κανόνα, πως "οι καλύτερες ιδέες από πλάκα ξεκινούν".
.........................................................

κι όπως γυρίζαμε νωρίς το βραδάκι, ένας πορτοκαλί ήλιος έδυε σχεδόν δίπλα μας και τα σπίτια κάτω φαίνονταν λες κι ήταν σε ταινία

στο πίσω κάθισμα, η μία από τις δύο πρωταγωνίστριες της ζωής μου, σιγοτραγουδούσε
"but I'm a supergirl, and supergirls don't cry"

και όλα ήσαν καλά..