Η ευχή

τελευταία μέρα του χρόνου αύριο.

ένας χρόνος κιόλας πέρασε, από τη στιγμή που τραγουδούσαμε
"γέρε Χρόνη φύγε τώρα
πάει η δική σου η σειρά
ήρθε ο Νέος με τα δώρα
με τραγούδια με χαρά"
και το Ραφάκι τραγουδούσε δυνατότερα απ' όλους
κι όλοι γελούσαμε με την παντομίμα που έκανε ο Χρόνης μόλις άκουγε το "γέρε Χρόνη"

πότε πέρασαν οι μέρες, πως πέρασαν..
απολογισμός; όχι δα!
πότε δεν κλείνω τα βιβλία μου τέτοιες μέρες. το κάνω σε ανύποπτο χρόνο, ένα τσαφ! κι οι κόκκινες σελίδες άλλοτε βγαίνουν περισσότερες κι άλλοτε λιγότερες απ' τις κανονικές.

άλλη μια προσπάθεια 365 ημερών: να συμμαζέψω το παράφορο του χαρακτήρα μου, να μη γελάω όταν ο άλλος με κοιτάζει σοβαρός, να μη νευριάζω με το παραμικρό, να μη κάνω δουλειές μετά τις δώδεκα το βράδυ, να έχω περισσότερη υπομονή, να μη κολλάω στην Ελένη, να μη κυνηγάω μ' ένα πιάτο φαί τη Ραφαηλία, να κάνω gordon blue στον Χρόνη, να μη με κάνουν οι γάτες ό,τι θέλουν, να μη φοράω συνέχεια αθλητικά παπούτσια, να πάψω να κάνω ακατανόητα αστεία με τα οποία γελάω μόνο εγώ, να είμαι περισσότερο ανεκτική, να μη βλέπω σχεδόν αποκλειστικά αστυνομικές σειρές, επιτέλους να γίνω μια γλυκιά, μεσόκοπη κυρία, την οποία όλοι συμπαθούν και συμβουλεύονται.

αυτή, είναι η φετεινή μου λίστα.
η ίδια ήταν και πέρσυ και πρόπερσυ, η ίδια χρόνια πριν.
κάποιους στόχους τους κατάφερα, κάποιους άλλους όχι, κάποιους κατακτώ προς στιγμήν αλλά αμέσως μετά, επανέρχομαι στα ίδια.

παράπονο δεν έχω.
θα μπορούσα να προσπαθήσω σκληρότερα, αλλά ευελπιστώ, πως αυτό ακριβώς θα κάνω φέτος.
κι ίσως το ίδιο κάνετε κι εσείς.

εύχομαι λοιπόν, να τα καταφέρουμε όλοι μας:
σ' αυτά που θέλουμε πολύ,
σ' αυτά που θέλουμε λιγότερο,
σ' αυτά που πάντα θέλαμε κι όμως πάντα, τ' αφήναμε γι' αργότερα.

η πιο μεγάλη ευχή μου όμως, έξω από λίστες και στόχους,
είναι να είναι Καλά, όλοι που αγαπάμε και νοιαζόμαστε
να 'μαστε κι εμείς Καλά, δίπλα τους να βρισκόμαστε, πάντα να τους στηρίζουμε.

η πιο μεγάλη μου ευχή
και -μεταξύ μας- η μόνη ίσως..
......................................

Χρόνια μας Πολλά!

Χρόνια Πολλά!

ξυπνήσαμε αχάραγα
("μαμά, να τα πω; να τα πω;"
"τι ώρα είναι βρε μωρό μου;"
"δεν ξέρω. να τα πω, να τα πω;")

είπαμε τα καλάντα σ' όλα σχεδόν τα μαγαζιά της γειτονιάς μας
(αλλά και της απάνω γειτονιάς
και της αποκάτω
και λίγο της δίπλα)

μας κέρασαν
(μελομακάρονα και όμορφα χαμόγελα)

διαφωνήσαμε με την Ελένη χτες βράδυ, όταν ψάχναμε εναγωνίως το μπαστουνάκι του τριγωνακίου της Ραφαηλίας: η Ελένη το ονόμαζε επίμονα "κάλαντο"
("δεν βρίσκω πουθενά το κάλαντο!"
"ποιο "κάλαντο" παιδί μου; δε λέγεται "κάλαντο"
"και πως λέγεται;"
"τριγωνάκι, μπαστουνάκι.."
"αχαχαχαχα")

μιλήσαμε, γελάσαμε, τσακωθήκαμε, γελάσαμε ξανά
και σ' όσους ευχήθηκαμε "Χρόνια Πολλά", η ευχή, βγήκε ολόισια, μέσα απ' την καρδιά μας.

Χρόνια Πολλά, να ευχηθώ και γω με τη σειρά μου σε σας,
να είστε και να είμαστε καλά
και ποιος ξέρει;

ίσως του χρόνου να έρθετε στην πάνω ή στην κάτω γειτονιά
κι όταν αχάραγα το Ραφάκι χτυπήσει την πόρτα και ρωτήσει: να τα πούμε; να τα πούμε;

εσείς να χαμογελάσετε και να μας πείτε:

Χρόνια Πολλά!

Ο Καφές

αυτός ο απογευματινός μας καφές, είναι που μου λείπει περισσότερο απ' όλα.

αυτός.

(στη μαμά μου)

Σαββατόβραδο το βροχερό

επειδή:

1. ανησυχώ για την Ελένη, η οποία βρήκε ακριβώς αυτό το διήμερο της κακοκαιρίας, για να πάει εκδρομή

2. έξω βρέχει κι όλα τα σκουπίδια κολυμπάνε σε λιμνούλες, παρουσιάζοντας ένα στ' αλήθεια αποκαρδιωτικό θέαμα

3. ευκαιρία βρήκανε και μας αντικατέστησαν τον έναν από τους δύο κάδους, αυτόν της ανακύκλωσης, μ' ένα των σκουπιδιών

4. πριν λίγες ώρες, στο σούπερ μάρκετ, μου επιτέθηκε (ευτυχώς λεκτικά, αν κι ένα βήμα τη χώριζε από το να χειροδικήσει) μια αγενέστατη και απαράδεκτη ταμίας

5. με τη βροχή το παρκάρισμα εδώ στο εξωτικό Παγκράτι γίνεται πολύ δυσκολότερο από αυτό της κανονικής δυσκολίας στις κανονικές μέρες

και τέλος (επειδή), όλ' αυτά, μου έφεραν μια κατήφεια, πήρα το Ραφαηλάκι να το κάνω μπάνιο, χωρίς ούτ' ένα χαμόγελο στα χείλη, στα μάτια.

έπεφτε το ζεστό νερό στις πλατούλες και στα μαλλάκια της, κυλούσαν οι σαπουνάδες στη μπανιέρα, ο καθρέφτης είχε θολώσει απ' τους ατμούς, όταν το Ραφάκι με ρώτησε:
"μαμά, γιατί είσαι θυμωμένη;"

την κοίταξα ξαφνιασμένη και το επόμενο λεπτό, είχε φύγει μεμιάς όλη μου η στεναχώρια.
μ΄ ένα μαγικό τρόπο, μ' αυτόν ακριβώς τον μοναδικό τρόπο που έχουν τα παιδιά, όταν μ' ένα τους βλέμμα, λύνονται όλοι οι κόμποι που σφίγγουν τον λαιμό, τα είχε καταφέρει (ξανά).

σήκωσα το ντους και της έβρεχα το προσωπάκι, αυτή δεν μπορούσε να ανασάνει σχεδόν, γελούσε και φώναζε, γελούσα κι εγώ μαζί της κι όλο το κόμπιασμα, πέταξε απ' τη χαραμάδα του κλειστού παράθυρου του μπάνιου, στη βρεγμένη νύχτα.

πέταξε
για να μη ξανάρθει ποτέ..

Η ερμηνεία

"βρε μωρό, εσύ δε θα παντρευτείς. θα με γηροκομήσεις. εντάξει;"
"ναι μαμά!"
"ξέρεις τι σημαίνει "να με γηροκομήσεις;"
"να σε βάλω στο γηροκομείο;"

Ο Θανάσης, ο Θωμάς, ο Γιάννης

ο γιος του ανέμου, βγήκε τη δεκαετία του ογδόντα.
αγαπημένος ο Γερμανός, αγαπημένο το τραγουδάκι του, απ' αυτά που λάτρεψα και πάντα σιγοτραγουδούσα: ο κοσμάκης με ψωμί, μόνο δε ζει..

προχτές, ακούστηκε ξανά στο σπίτι, στο δωμάτιο των κοριτσιών.
μόλις τέλειωσε, άρχισε το Ραφάκι να τραγουδά κι αυτό:

"ο Θανάσης με ψωμί, μόνο δε ζειιι"
"ποιος Θανάσης βρε;"
"τι; ο Θωμάς;"

και μιας και δεν ήταν ούτε ο Θωμάς, συνέχισε:

"ε, ο Γιάννης, ο Κώστας, για ποιον λέει επιτέλους;"
...............................................................

έτσι ακριβώς, αυτά που αγαπήσαμε πολύ, μ' ένα μαγικό τρόπο, γίνονται ακόμα πιο αγαπημένα, ακόμα πιο δικά μας.
λες και φωτίζονται από έναν μικρό ήλιο, που ανατέλλει μόνο για μας.

τότε, ο γιος του ανέμου, τυλίγεται σ' ένα χαμόγελο παιδιού
σ' ένα χαμόγελο μαμάς
και είναι αυτού του είδους το χαμόγελο, που θα θυμίζει πάντα πως:

"ο κοσμάκης με ψωμί μόνο δε ζει.."

(ο ουρανός είναι -όπως πάντα- της Ελένης)