Επιλογές

αυτός ο Δεκέμβρης μόνο Δεκέμβρης δεν ήταν.
κι αυτός ο χειμώνας, μόνο χειμώνας δεν είναι..

χτες, το Ραφάκι έτρεχε με τις φίλες της στην εξοχή κι ήταν Ανοιξη ξανά.
με μωβ ανεμώνες και ψυχρό αεράκι, πάντως άνοιξη.

αργότερα, χωμένη στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου "βάλτε αυτό το πράγμα που λέει "στρίψτε αριστερά-στρίψτε δεξιά" μας είπε καθώς παίρναμε το δρόμο του γυρισμού,
"μπράβο μωρό μου, ωραία ιδέα!" της χαμογέλασα και τσακ-τσουκ έβαλα το gps.

"σε εκατό μέτρα στρίψτε δεξιά" ακούστηκε η μηχανική φωνή, αλλά ο Χρόνης ήξερε καλύτερα.
έστριψε λοιπόν αριστερά και βρεθήκαμε να τρέχουμε στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας κατευθυνόμενοι προς τη Βόρειο Ελλάδα και προς το ποτάμι της Λαρίσης που το λένε Πηνειό..

κι εκεί που προετοιμαζόμουν να φάω το αυθεντικό κουλούρι Θεσσαλονίκης και να δω επιτέλους τον πολυτραγουδισμένο Λευκό Πύργο, εκεί ακούστηκε το gps να μιλά αυταρχικά "στρίψτε δεξιά τώρα και βγείτε από τον αυτοκινητόδρομο", αιφνιδιάζοντας τον Χρόνη, ο οποίος αντανακλαστικά όντως έστριψε δεξιά κι έτσι, μετά από λίγα λεπτά κατευθυνόμασταν για της Αθήνας το ποτάμι που το λένε Κηφισό..
..........................................................

ήταν ένα όμορφο Σάββατο.
είδαμε φίλους
παιδιά φίλων
γάτες φίλων

γελάσαμε
(αλλά και χαμογελάσαμε)
βολτάραμε κάτω από μεγάλα πεύκα
χαζέψαμε λευκά σύννεφα και έρημα δρομάκια
ήπιαμε ζεστό καφέ
μιλήσαμε
κι ήταν ήσυχα
κι ήταν όμορφα
..........................................................

το βράδυ αργά στο σπίτι
με το Ραφάκι να κοιμάται
την Ελένη να λείπει εκδρομή
τον Χρόνη να κάθεται στον υπολογιστή
το Pandorum να παίζει

σκεφτόμουν τη φίλη μου και το πως αποφάσισε αίφνης να φύγει από το μέρος όπου έζησε όλη της τη ζωή, να πάει να ριζώσει κάπου αλλού
κι ύστερα ίσως κάπου αλλού και κάπου αλλού και κάπου αλλού..

όμως, συνέβη.
ίσως γιατί όπως υποψιαζόμουν πάντα, είναι μεγάλη αλήθεια το: υπάρχει ένας καιρός για όλα
όπως και το: ποτέ μη λες ποτέ

συμβαίνει κι όλα πηγαίνουν καλά.
όσο κι αν νομίζουμε πως αν γίνει αυτό που φοβόμαστε θα μας κοστίσει πολύ,
όσο κι αν νομίζουμε πως αν γίνει αυτό που δεν θέλουμε, η μελαγχολία θα βρίσκεται πάντα δίπλα μας,

συμβαίνει κι όλα πηγαίνουν καλά.
..........................................................

γιατί όπως πολύ σωστά το έθεσε κάποτε ο κύριος Ζαγοραίος:
ο καημός μου είναι μεγάλος
το ποτάμι είναι ρηχό
κι αν τυχόν και δεν με πνίξει
μοναχά που θα βραχώ..




υγ
βλέπουμε τη θαυμαστή κοινωνία των μυρμηγκιών, με τους θαυμαστούς κανόνες της, τραβηγμένη από την Ελένη