κι εκεί που ονειρευόμουν μια Κυριακή με βόλτες στη θάλασσα και νοσταλγικά τραγούδια,ο "θερμοσίφουνας" που έλεγε κι η Παγώνα, αποφάσισε πως ήταν η ώρα του πια να τρυπήσει και όπως ήταν φυσικό, βόλτες και τραγούδια πήραν αναβολή για την επόμενη βδομάδα.
στη θέση τους, το σπίτι γέμισε με τα πράγματα του παταριού, μέχρι το ρηλάξ της Ραφαηλίας είχα εκεί πάνω (παρεμπιπτόντως αν γνωρίζετε κάποιον που να το θέλει, είναι σε άριστη κατάσταση), αλλά ευτυχώς βρέθηκε ένας υδραυλικός κι η αλλαγή έγινε τσακ-τσουκ: το καινούριο θερμοσίφωνο εγκαταστάθηκε μ' επιτυχία, τα πράματα ξαναπήγαν στη θέση τους κι έμεινα μόνο εγώ ζαλισμένη ν' αναρωτιέμαι αν όντως όλα είχαν τελειώσει τόσο γρήγορα.
αυτά την Κυριακή.
αυτά, πολύ πριν ανακαλύψω στο fb το μεγάλο μου καμάρι να κρατάει ένα τσιγάρο φάτσα-φόρα στου Σφακιανάκη.
κι αφού αναρωτήθηκα πως αυτό το παιδί που μεγάλωσε με Βιβάλντι, Αρλέτα και τζαζ, έφτασε να χορεύει το "μια ματιά σου μόνο φτάνει, αεροπλάνο να με κάνει" εστίασα στο τσιγάρο και το κοίταζα ξανά και ξανά, μέχρι που νύσταξα κι έγειρα στου κρεββατιού την πλώρη.
και όχι, δε με φίλησε του καπετάνιου η κόρη, αλλά ο εφιάλτης ήρθε στην ώρα του πριν καλά καλά κλείσω τα δόλια μάτια μου.
τότε ονειρεύτηκα, πως το τσιγάρο που κρατούσε το μωρό μου, δεν ήταν ένα απλό τσιγάρο, όχι.
είδα, πως μέσα είχε, εκτός από καπνό, μπόλικο τριμμένο κεφαλοτύρι!
άγνωστο γιατί, αυτό με αναστάτωσε τόσο πολύ, που ξύπνησα.
αργότερα, το Ελενάκι μου εξήγησε, πως το "κράτησε" απλά για τη φωτογραφία.
προφανώς άλλο αέρα έχει η φωτογραφία με το τσιγάρο και άλλο άνευ: είναι η καπνισμένη κι η άκαπνη, η μπαρουτοκαπνισμένη κι η ξενέρωτη.
τέτοιο ίματζ δηλαδή!
είπαμε πολλά εκείνο το βράδυ
τσακωθήκαμε για το τι είδους ρούχα είναι σωστό να φοράει ένας άνθρωπος
("μα αμάνικα χειμωνιάτικα; αμάνικα;;")
γελάσαμε
("τόσο σου αρέσει το σούσι μωρό μου; να σου πάρω ένα κιλό γαύρο από τη λαϊκή να το ευχαριστηθείς!")
αγκαλιαστήκαμε
("έλα δω!")
τσακωθήκαμε ξανά, γενικώς
("φτιάξε αυτό το κρεββάτι σου επιτέλους!")
μοιραστήκαμε τις δουλειές
("εσύ να δεις csi, εγώ θα τα κάνω όλα")
κάναμε διάφορες συμφωνίες
("εγώ θα δω csi κι εσύ θα τα κάνεις όλα")
κι όταν τέλειωσε αυτή η Κυριακή, ένιωσα πως δεν είχαμε χάσει και πολλά που δεν πήγαμε βόλτα.
μερικές φορές, είναι καλύτερα έτσι..
