Ισημερία


αυτή η εξομολόγηση γράφτηκε καιρό πριν: στην τότε επέτειο της Ισημερίας.
δε νομίζω να γράψω κάτι άλλο, διαφορετικό, ακόμα κι αν περάσουν πολλές επέτειοι.
άλλωστε, δεν θα μπορούσα να διατυπώσω καλύτερα αυτό που σημαίνει για μένα η Ισημερία.
αλλάζει μόνο ο αριθμός του κάθε χρόνου που περνάει.
όλα τα υπόλοιπα μένουν τα ίδια.
ακριβώς..


έχω μιλήσει ξανά για την Ισημερία και το λόγο ύπαρξης της.

έχω πει πως ό,τι γράφω εδώ, σε τούτο το ημερολόγιο, βγαίνει κατευθείαν απ' την καρδιά μου, χωρίς φίλτρο, χωρίς σκέψη σχεδόν.

μιλώ για το (πάντα ζωντανό) παρελθόν, για το παρόν, για τα όνειρα που προσδοκούμε, για τις ελπίδες μας.

μιλώ για τον καιρό που ήμουν πολύ νέα, για τον καιρό που ο Χρόνης κι εγώ ήμασταν παιδιά σχεδόν, όπου μόνη μας έννοια ήταν η εκδρομή του Σαββατοκύριακου κι οι διακοπές του Αυγούστου.

μιλώ για τα χρόνια που περάσαμε προτού έρθουν τα δικά μας παιδιά στη ζωή, αλλά και γι' αυτά που μας ολοκλήρωσαν, όταν γίναμε γονείς.

όμως πιο πολύ μιλώ, για τις μέρες τις σημερινές.

γι' αυτά που ζούμε τώρα.

τα καθημερινά.

όταν έφυγε η μητέρα μου, για χρόνια ολόκληρα κάθε φορά που η έλλειψη της γινόταν αβάσταχτη, πήγαινα στη μεγάλη ντουλάπα όπου ακόμα κρέμονταν τα ρούχα της τακτικά και με τ' άρωμα της τυλιγμένα, άνοιγα την πόρτα και χωνόμουν μέσα.

έτσι, η μαμά μου μ' αγκάλιαζε και με παρηγορούσε.

αυτό ακριβώς είναι η δική μου Ισημερία: μια αγκαλιά που τυλίγει και διακτινίζει άμεσα στο παρελθόν, μια αγκαλιά αγαπημένη.

όταν κάποτε έρθει η στιγμή που ο Χρόνης κι εγώ, θα φύγουμε απ' αυτή τη ζωή, τα κορίτσια θα διαβάζουν για την εποχή όπου όλα ήσαν εύκολα, όπου όλα ήσαν σωστά και κυλούσαν όπως πρέπει κι ας διαμαρτύρονταν "ε, μα δεν αντέχω άλλο!"

θα θυμούνται την εποχή που άνοιγαν την πόρτα του σπιτιού και μέσα βρισκόταν πάντα ο μπαμπάς κι η μαμά, τα παιδικά χρόνια, τις Κυριακάτικες εκδρομές, τα πρώτα ποδήλατα, το πως αργά την Ανοιξη, ο πατέρας τις μάθαινε βουτιές και μακροβούτια στην παραλία της Αναβύσσου και πως η μητέρα καθόταν ώρες στην παραλία της Αίγινας με το βιβλίο στα χέρια και ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ το κατακαλόκαιρο.

κι όποτε ξεφυλλίζουν τη δική μας Ισημερία, το παρελθόν θα γίνεται παρόν και το τότε, σήμερα.

όπως ακριβώς γινόταν όταν χρόνια πριν, άνοιγα τη μεγάλη, ξύλινη ντουλάπα της μαμάς μου και χωνόμουν δίχως δεύτερη σκέψη στην αγκαλιά της.

κι από όπου κι αν βρίσκομαι θα χαμογελώ μεσ' απ' τις γαλάζιες σελίδες της,

όπως ακριβώς πρωτοχαμογέλασα όταν έκανα την πρώτη μου ανάρτηση εδώ:

σαν σήμερα, πριν από τρία κιόλας χρόνια...

It's jungle out there


προσπαθώντας να εξηγήσω στο Ραφάκι τι σημαίνει παρενόχληση και γιατί δεν πρέπει να έχουμε τις κουρτίνες ανοιχτές το βράδυ όταν παίζουμε στο δωμάτιο μας μ' όλα τα φώτα αναμμένα:

"γιατί στοχοποιείσαι, κατάλαβες; γιατί έξω, ίσως υπάρχει κάποιος ανώμαλος που σε παρακολουθεί και μαθαίνει που μένεις, που ζεις, τις ώρες που είσαι σπίτι.."

το Ραφάκι στον κόσμο του βεβαίως..

"μα μένουμε ψηλά μαμά! πως θα με πιάσει;"

"βρε παιδί μου δεν είναι εκεί το θέμα! το θέμα είναι πως ο κόσμος είναι επικίνδυνο μέρος. κι εσύ πρέπει να προσέχεις πάαρα πολύ. τα 'χουμε ξαναπεί αυτά. τα μάτια σου δεκατέσσερα! μη προκαλείς! μη δίνεις στόχο! κλείνε τις ρημαδιασμένες τις κουρτίνες! πρόσεχε!"

"καλά, θα προσέχω"
"γιατί δεν ξέρεις τι είναι δίπλα, απέναντι, ποιος σε βλέπει, ποιος σε παρατηρεί. γεμάτος είναι ο κόσμος με κάθε είδους ανθρώπους"

λέω προσπαθώντας τουλάχιστον να τη φοβίσω, μιας και εξακολουθεί να είναι στο ροζ συννεφάκι της, όπου το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να ανακατευτούν τα μαλλιά της Μπάρμπι.

αφού προσπαθώ και προσπαθώ κι αφού βλέπω πως σιγά σιγά αρχίζει να μπαίνει στο νόημα, στο τέλος τη ρωτάω:

"κατάλαβες;"

"κατάλαβα!"
"τι κατάλαβες;"

"πως είναι κρίμα να ζούμε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και που είναι γεμάτη με ανώμαλους.."

Το soundrack της κάθε μέρας


φοράω τα ακουστικά μου και βγαίνω στο δρόμο:το μεσημέρι να πάρω το Ραφάκι απ' το σχολείο
το απόγευμα απ' τ' αγγλικά
να ψωνίσω
ν' αγοράσω
να χαζέψω

φοράω τ' ακουστικά μου κι ακούω:

Jay Z / Alicia Keys - empire state of mind
Gavin DeGraw - I don't want to be
Noisettes - Never Forget You

αλλά και: Bruce Springsteen - Streets Of Philadelphia
David Bowie - Life On Mars
Lucinda Williams - Those Three Days

προχωράω κάτω από έναν ασυννέφιαστο ουρανό κι ακούω τους κεραυνούς απ' το Riders On The Storm
και την κιθάρα των Unisex - Pigs and their farms

οι άνθρωποι δίπλα με προσπερνούν
με σκουντάνε
ίσως κάποιες στιγμές μου μιλούν

αλλά στο δικό μου κόσμο, για λίγες ώρες υπάρχει μόνο η μουσική

la petite fille de la mer
take five
you are the sunshine of my life

κι έτσι, χώνω τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν
μισοκλείνω τα μάτια
και
fly in the sky
ξανά..

Δάσκαλοι και δασκάλες


το Ραφάκι χτες αρρώστησε.μου τηλεφώνησε ο δάσκαλος απ' το σχολείο να πάω να την πάρω και σε δέκα λεπτά ήμουν έξω από την πόρτα κάθιδρη και αγχωμένη.

το σχολείο εκείνη την ώρα είχε διάλειμμα, το Ραφάκι με περίμενε στην πόρτα.
χαμός στο προαύλιο: παιδιά που έπαιζαν, έτρεχαν, έπεφταν και με τη χάρη του πιτσιρικά aka λέγε-με-λάστιχο ξανασηκώνονταν κι έτρεχαν, έπαιζαν κι έπεφταν ξανά.
δυο δασκάλες με τη φύλακα του σχολείου, στέκονταν μακριά και συζητούσαν.

"μωρό μου είσαι καλά;" ρώτησα τη μικρή που ακουμπισμένη στα κάγκελα περίμενε στωικά να πάω να την πάρω
"όχι μαμά" μου απάντησε σιγά
"θα το φτιάξουμε αγάπη μου, μην ανησυχείς" της είπα "εσύ, πήγαινε και πες να ανοίξουν την πόρτα κι όλα μια χαρά θα πάνε!"

έφυγε το Ραφάκι, πλησίασε τις κυρίες και επί δέκα λεπτά προσπαθούσε να πείσει μια απ' αυτές, να έρθει στην πόρτα να την ανοίξει.

τρεις φορές, ακριβώς τρεις φορές οι κυρίες με κοίταξαν κι έπειτα αδιαφορώντας γύρισαν την πλάτη και συνέχισαν την κουβέντα τους.
με την επιμονή της μικρής, κάποια στιγμή, εδέησε η προπέρσυνη "δασκάλα" της, να έρθει αργόσυρτα να ξεκλειδώσει την πόρτα.

πήρα τη μικρή απ' το χέρι, προτιμώντας να σωπάσω παρά να ασχοληθώ με το θέμα και σε λίγα λεπτά μπαίναμε σπίτι.

δόξα τω Θεώ, μάλλον ήταν μια απ' αυτές τις εικοσιτετράωρες ιώσεις: σήμερα είναι σαφώς καλύτερα.
αύριο, αν όλα συνεχίσουν να είναι καλά, θα πάμε βόλτα στη θάλασσα.

"έχετε υπ' όψιν σας κυρία μου, σε τι σχολείο στέλνετε το παιδί σας;"
με ρώτησε κάποιος εκπαιδευτικός πριν λίγο καιρό, ο οποίος μάλιστα εργάζεται στο συγκεκριμένο σχολείο.

βλέπω τη Ραφαηλία να γράφει, να διαβάζει, να παίζει στο διάλειμμα κι είμαι χαρούμενη που τουλάχιστον φέτος, έχει καλό δάσκαλο.
καλό άνθρωπο πάνω απ' όλα, καλό δάσκαλο κατά δεύτερον.

κι αισθάνομαι πολύ τυχερή γι' αυτό.
πολύ όμως.
ακόμα και για το αυτονόητο, γι' αυτό που δικαιούμεθα, προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερή: καλό δάσκαλο..

κι αυτό εμένα, μου είναι αρκετό.

Αναγκαστικά!


είμαι ξαπλωμένη, λίγο στεναχωρημένη, έξω βρέχει πολύ, έχω δει άπειρες σεζόν από το one tree hill κι έχω σηκωθεί μόνο και μόνο για να μαγειρέψω λαζάνια και για να τα σερβίρω βιαστικά προτού χωθώ στο κρεββάτι ξανά, με τη γάτα στα πόδια μου να γουργουρίζει στον ήχο της βροχής.
κάποια στιγμή, το Ραφάκι έρχεται τρέχοντας να με ρωτήσει κάτι για το σχολείο και βρίσκω την ευκαιρία να την αρπάξω.
την κρατώ στην αγκαλιά μου, χώνω τη μύτη στα μαλλάκια της ανασαίνοντας βαθιά και της δίνω ένα εκατομμύριο, πεντάκοσιες χιλιάδες και τριακόσια σαράντα έξι φιλιά!

"σ' αγαπάω μωρό μου! εσύ μ' αγαπάς;" της ψιθυρίζω στο αυτάκι
"και βέβαια! είσαι η μαμά μου και σ' αγαπάω αναγκαστικά!"
..........................................................

υγ
η φωτογραφία τραβηγμένη από το Ελενάκι, σε κάποια βόλτα, όταν φυσούσε πολύ αλλά δεν έβρεχε καθόλου

..η ζωή έχει πλάκα


πως το 'λεγε εκείνο το τραγουδάκι των Αctive Member, θυμάστε; καληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα, ε;
ε, ναι, η ζωή έχει στ' αλήθεια πλάκα.

εδώ και καιρό, με προβλημάτιζε η νοοτροπία "Στάλιν-κυνηγάει-απογόνους-Τρότσκι"
που μεταφράζεται: όποιος έχει πρόβλημα με μένα, αυτόματα τα βάζει και με τα κορίτσια μου.

το 'ζησα στα blogs
(πιστεύετε πως άνθρωποι που τσακωθήκαμε και ιδιαίτερα άνθρωποι που τσακώθηκαν μαζί μου χωρίς να τσακωθώ εγώ μ' αυτούς τα έβαλαν με την Ελένη;)
το 'ζησα στη ζωή, το ζω στο σχολείο
(μαμάδες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, να αντιπαθούν τα παιδιά των "αντιπάλων"
ή αντίστοιχα, δασκάλες, που "δεν μπορούν" συγκεκριμένες μαμάδες, να το μεταφέρουν αυτό άνετα στα πιτσιρίκια των "εχθρών")
στο σχόλασμα καθημερινά
(μαμά που δεν συμπαθεί εμένα γυρίζει το πρόσωπο επιδεικτικά από την άλλη όταν την κοιτά το Ραφάκι)

λες και το αρνητικό, πρέπει να σκεπάσει, να κουκουλώσει όχι μόνο αυτόν που δεν αντέχουν, αλλά και όλους όσοι έχουν σχέση μαζί του.

στην αρχή λοιπόν αυτό με προβλημάτιζε.
πολύ.
ύστερα, έμαθα να το ανέχομαι, χωρίς να με στεναχωρεί.
τώρα, το έχω πλέον συνηθίσει. και όχι μόνο.
υπάρχουνε στιγμές που γελάω.
πολύ.

γιατί -πως να το κάνουμε;- η ζωή
έχει στ' αλήθεια πλάκα

καληνύχτα