το Ραφάκι χτες αρρώστησε.μου τηλεφώνησε ο δάσκαλος απ' το σχολείο να πάω να την πάρω και σε δέκα λεπτά ήμουν έξω από την πόρτα κάθιδρη και αγχωμένη.
το σχολείο εκείνη την ώρα είχε διάλειμμα, το Ραφάκι με περίμενε στην πόρτα.
χαμός στο προαύλιο: παιδιά που έπαιζαν, έτρεχαν, έπεφταν και με τη χάρη του πιτσιρικά aka λέγε-με-λάστιχο ξανασηκώνονταν κι έτρεχαν, έπαιζαν κι έπεφταν ξανά.
δυο δασκάλες με τη φύλακα του σχολείου, στέκονταν μακριά και συζητούσαν.
"μωρό μου είσαι καλά;" ρώτησα τη μικρή που ακουμπισμένη στα κάγκελα περίμενε στωικά να πάω να την πάρω
"όχι μαμά" μου απάντησε σιγά
"θα το φτιάξουμε αγάπη μου, μην ανησυχείς" της είπα "εσύ, πήγαινε και πες να ανοίξουν την πόρτα κι όλα μια χαρά θα πάνε!"
έφυγε το Ραφάκι, πλησίασε τις κυρίες και επί δέκα λεπτά προσπαθούσε να πείσει μια απ' αυτές, να έρθει στην πόρτα να την ανοίξει.
τρεις φορές, ακριβώς τρεις φορές οι κυρίες με κοίταξαν κι έπειτα αδιαφορώντας γύρισαν την πλάτη και συνέχισαν την κουβέντα τους.
με την επιμονή της μικρής, κάποια στιγμή, εδέησε η προπέρσυνη "δασκάλα" της, να έρθει αργόσυρτα να ξεκλειδώσει την πόρτα.
πήρα τη μικρή απ' το χέρι, προτιμώντας να σωπάσω παρά να ασχοληθώ με το θέμα και σε λίγα λεπτά μπαίναμε σπίτι.
δόξα τω Θεώ, μάλλον ήταν μια απ' αυτές τις εικοσιτετράωρες ιώσεις: σήμερα είναι σαφώς καλύτερα.
αύριο, αν όλα συνεχίσουν να είναι καλά, θα πάμε βόλτα στη θάλασσα.
"έχετε υπ' όψιν σας κυρία μου, σε τι σχολείο στέλνετε το παιδί σας;"
με ρώτησε κάποιος εκπαιδευτικός πριν λίγο καιρό, ο οποίος μάλιστα εργάζεται στο συγκεκριμένο σχολείο.
βλέπω τη Ραφαηλία να γράφει, να διαβάζει, να παίζει στο διάλειμμα κι είμαι χαρούμενη που τουλάχιστον φέτος, έχει καλό δάσκαλο.
καλό άνθρωπο πάνω απ' όλα, καλό δάσκαλο κατά δεύτερον.
κι αισθάνομαι πολύ τυχερή γι' αυτό.
πολύ όμως.
ακόμα και για το αυτονόητο, γι' αυτό που δικαιούμεθα, προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερή: καλό δάσκαλο..
κι αυτό εμένα, μου είναι αρκετό.
