Δώδεκα

1. δεν έχω υπομονή
δεν έχω υπομονή
δεν έχω υπομονή

2. πήρα στο Ραφάκι (κατά λάθος) ντοσιέ για ταβέρνες (menu) και όχι για σχολείο.
μετά, προσπάθησα να την πείσω, ότι η εικόνα του σχολείου της δεν απέχει και πολύ απ' αυτή της ταβέρνας, αλλά δεν τσίμπησε..
έτσι, της αγόρασα ένα κανονικό ντοσιέ και με το menu μπορεί να παίζει τη γκαρσόνα.
δεδομένου του επιπέδου της τάξης της, δε νομίζω να έχει και πολλές εναλλακτικές όταν με το καλό αποφοιτήσει..

3. φωνάζω πολύ
φωνάζω πολύ
φωνάζω πολύ

4. ήρθε στην τάξη του Ραφακίου, καινούριος συμμαθητής.
είναι Ινδός, δε μιλάει λέξη ελληνικά και η μαμά του συννενοείται με τη δασκάλα, εις την αγγλικήν.
τυχερή η μαμά που η δασκάλα μιλάει ξένες γλώσσες.
άτυχος ο Σακίρ και τα υπόλοιπα παιδιά, που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους παρά μόνο με χειρονομίες.

5. είμαι βιαστική
είμαι βιαστική
είμαι βιαστική

6. αγόρασα ένα βραχιολάκι στην ..ιλιγγιώδη τιμή των τεσσάρων ευρώ.
τα υλικά από το μαγαζί "φτιάξτο μόνη σου" δεν κόστιζαν παραπάνω από ένα-δυο ευρώ, αλλά η ιδιοκτήτρια, μου το παίνευε τόσο πολύ, που ντράπηκα να πάρω τα υλικά και το αγόρασα έτοιμο.
"ντροπή, ντροπή, δεν ξέρω με ποιον το 'χω το παιδί" που έλεγε κι η γιαγιά μου..

7. εύκολα εμπιστεύομαι
εύκολα εμπιστεύομαι
εύκολα εμπιστεύομαι

8. κι εκεί που έλεγα "μ' αυτό το τηλέφωνο θα με θάψουνε" το πέταξε η γάτα στον αέρα κι έσκασε τρία μέτρα μακριά..
ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα.
αλλιώς θα περνούσα ένα οργιαστικό Σαββατοκύριακο, ψάχνοντας μετά μανίας πληροφορίες για όλα τα καινούρια κινητά.
κι αυτό σε μένα, λειτουργεί εθιστικά..

9. ζω στον πλανήτη μου
ζω στον πλανήτη μου
ζω στον πλανήτη μου

10. και μόλις πω μονολογώντας "δεν την παλεύω άλλο" έρχεται η Κυριακή.
τρέχει ο δρόμος, τρέχουν τα σύννεφα, σκάνε τα κύμματα στα βότσαλα, τα κορίτσια γελάνε-μαλλώνουν-τραγουδάνε, ο καφές είναι ζεστός και αχνίζει, αεροπτεριστές σηκώνονται μέχρι ψηλά -στο γαλάζιο τ' ουρανού, ο Χρόνης ξαπλώνει στην άμμο και μισοκλείνει τα μάτια, η ατμόσφαιρα γεμίζει αλμύρα
και δεν έχει πλέον σημασία καμμιά
αν φωνάζω πολύ
αν είμαι βιαστική
αν εμπιστεύομαι εύκολα
αν ζω στον πλανήτη μου
αν..

δεν έχει πλέον σημασία καμμιά.

11. Κυριακή
κι όπως τρέχει ο δρόμος και τρέχουν τα σύννεφα, ο κόσμος μου όλος μέσα σ' αυτό το γαλάζιο αυτοκίνητο βρίσκεται
"εντάξει είσαι Σποκ;" ρωτάει η Ελένη απ' το πίσω κάθισμα
"εντάξει μωρό μου" χαμογελάω

(και στ' αλήθεια, είναι εντάξει μαζί μου, κυρία Τσαλιγοπούλου,
κάτι παραπάνω από εντάξει
κάτι -επιτέλους- παραπάνω..)

12. χαμογελάω πολύ
ονειρεύομαι λίγο
τρώω συνέχεια γλυκά
προσπαθώ κάθε λεπτό

φτάνει;
φτάνει..

Κυριακάτικη βόλτα

Ανάβυσσος. και άμμος και ήλιος και θάλασσα και πατητές και παιχνίδια και βιβλίο με τσαλακωμένες σελίδες και αγαπημένη φίλη και αμυγδαλωτά και βότσαλα κι απ' όλα.

οι Κυριακές ξεκίνησαν πάλι.
τα τραγούδια στ' αυτοκίνητο, ο ζεστός καφές πέντε λεπτά πριν φύγουμε, τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα, τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης από ψηλά, η νοσταλγία της επιστροφής, τ' ανοιχτά παράθυρα, ο "Αλέξανδρος" που σιγά σιγά ερημώνει, εμείς..

στην παραλία ήταν όμορφα.

το Ραφάκι τραγουδούσε δυνατά το θέμα από την Patty κι όλος ο κόσμος γύριζε και μας κοιτούσε. πέτρα αρκετά μεγάλη για να τη σηκώσω και να κρυφτώ δεν υπήρχε κι έτσι καμάρωνα και γω το μωρό μου που απτόητο συνέχιζε σε άψογα ισπανικά, τόσο καλά λες και ήταν η μητρική της γλώσσα.

αφήνω το Ραφάκι ν' ακούει ό,τι θέλει, αρκεί να μην είναι χυδαίο.
και την Ελένη που τη μεγάλωσα με Χατζιδάκι και Βιβάλντι, τι κατάλαβα;
"ως τον ουρανό είναι λίγο, ακόμα και τ' αστέρια είναι κοντά" τραγουδάει και δεν συμμαζεύεται ακόμα κι όταν την κατακεραυνώνω με φονικές ματιές.
στα παλιά της τα παπούτσια!
έτοιμη είναι να σηκωθεί να χορέψει και σ' όποιον αρέσει!

έτσι, το Ραφάκι τραγουδούσε "nadie pasa de esta esquina, aquí mandan las divinas", ο Χρόνης αφηρημένος κοιτούσε μια τη θάλασσα μια το παιδί, η Ελένη έκανε ηλιοθεραπεία (καθότι το μαύρο δεν είναι ποτέ αρκετά μαύρο γι' αυτήν), η Ευγενία τραβούσε πανοραμικές φωτογραφίες κλικ κλικ κλικ με το κινητό της κι εγώ χάζευα τα αμυγδαλωτά που μου 'φερε η Ευγενία και σκεφτόμουν τις Σπέτσες και την Υδρα.

ήταν όμορφα στην παραλία, όμορφα.
ήταν η πρώτη μας Κυριακή, μετά από καιρό, μετά τον γρήγορο Ιούνιο που έφυγε βιαστικός, που ούτε καταλάβαμε για πότε πέρασε..

στο γυρισμό ο ήλιος έδυε,
ο Johnny Depp είχε φύγει εδώ και καιρό
κι εμείς μπαίναμε στην πόλη

το Ραφάκι γερμένο στο παράθυρο χάζευε τ' αυτοκίνητα και
 "που είμαστε εδώ;" ρώτησε νυσταγμένα
"στη Βούλα μωρό μου" απάντησα και γύρισα να τη χαϊδέψω.

"στην άνω ή στην κάτω;" ζήτησε διευκρινήσεις η Ελένη
"ιδέαν δεν έχω! Χρόνη, πες καλέ που ακριβώς είμαστε, άνω ή κάτω;"
"χμμμ δεν υπάρχει άνω και κάτω Βούλα πια"
απάντησε με ύφος περισπούδαστο.

η Βούλα είναι το χωριό του. εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε, εκεί έζησε -μέχρι που παντρευτήκαμε- όλα του τα χρόνια.
που πάει να πει, πως ο χάρτης της Βούλας είναι ζωγραφισμένος απευθείας μέσα στο κεφάλι του και με την παραμικρή αλλαγή, ενημερώνεται άμεσα και έγκυρα.

"μμμ, τι μας λες;!" διαφώνησα "εγώ μια ζωή άνω και κάτω Βούλα διαβάζω στις ταμπέλες"
"δεν ισχύει αυτό πια"
"δεν το πιστεύω!"
"μη το πιστεύεις. και πρώτ' απ' όλα εδώ δεν είναι Βούλα. είναι Καβούρι"

τον αγριοκοίταξα
"Καβούρι; τι Καβούρι; σαν κι αυτό που 'χεις στην τσέπη σου;"

τα κορίτσια από πίσω χαχάνισαν, ο Χρόνης τσαντίστηκε, εγώ έκανα πως μ' έπιασε ξαφνικά βαθύς ύπνος.
..............................................

κι όταν ο ήλιος είχε φύγει πια, φτάσαμε σπίτι.
οι γάτες μας περίμεναν πίσω απ' την πόρτα
το φθινόπωρο είχε έρθει πια στη ζωή μας
η μέρα τέλειωνε

κι αυτή ήταν η πρώτη μας Κυριακάτικη βόλτα.

χαμογελαστή
τραγουδιστή
γεμάτη άμμο και βότσαλα
γεμάτη επιστροφή
γεμάτη νοσταλγία για τις επόμενες Κυριακές

η πρώτη φθινοπωρινή -επιτέλους-  βόλτα..

Πάρε δρόμο Jack!

"μαμά;"
"ορίστε!"
"δε μου λες, το Ι.Κ.Α. γράφει γυαλιά;"
"φυσικά. όχι όμως εξ ολοκλήρου: μια μικρή συμμετοχή μόνο σου δίνει"
"α.. γυαλιά ηλίου γράφει;"
"όχι βέβαια! εδώ σου βγάζει την ψυχή για τα διορθωτικά, για ηλίου θα 'γραφε;"
"για όλους ισχύει αυτό;"
"τι εννοείς;"
"και για τους τυφλούς;"
...........................

ο διάλογος δεν ήταν μεταξύ εμού και της Ραφαηλίας.
ο διάλογος ήταν μεταξύ εμού και της Ελένης.
και η απάντηση στην ερώτηση:
"μα καλά, πως σου 'ρθε πάλι βρε παιδί μου αυτό;"

"γιατί, οι τυφλοί μαύρα γυαλιά δε φοράνε; να, ο Ray Charles για παράδειγμα"

ok
hit the road Jack and don't you come back
no more no more no more no more..

Η ζωή στην πόλη

η ζωή στην πόλη είναι ..εδώ.

το σχολείο ξεκίνησε, ελληνικό και αγγλικό.
το Ραφάκι λείπει πολλές ώρες τη μέρα, άκρως απασχολημένο με τα μαθήματα, τα παιχνίδια, τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα "στα κορίτσια", τα τραγούδια της.

η Ελένη δουλεύει, βγαίνει, ερωτεύεται, σχεδιάζει, ονειρεύεται.
η Ελένη μεγάλωσε πια..
μαλώνουμε, αγαπιόμαστε, ξαναμαλώνουμε και κει που πάω να τη μαλώσω σοβαρά, με πιάνουν τα γέλια: μ' έχει περάσει πια στο ύψος κι όμως τη βλέπω ακόμα σαν παιδί -το μικρό μου το παιδί..

ο Χρόνης ετοιμάζεται για τη δική του σχολική χρονιά: ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη, ω!ω!ω!ω!
αυτό σημαίνει: τέρμα οι βόλτες στο Ικέα και στο Μάκρο, τέρμα "θες να δούμε ταινία μαζί;", τέρμα "Χρόνηηη, έρχεσαι λίγοοο;"

η Νέλλυ δεν φεύγει από κοντά μου. τα βράδια κοιμάται δίπλα μου, ενίοτε κι επάνω μου.
γουργουρίζει όλη νύχτα κι όταν γυρίζω πλευρό, ξυπνά και με κοιτάζει: σ' αυτά τα γατίσια μάτια κρύβεται η αγάπη όλου του κόσμου.

η Ακκα κι η χελώνα, είναι οι μόνες που αδιαφορούν εντελώς για την παρουσία μου.
η Τρελάκκκα γιατί αρκείται σε μια οποιαδήποτε παρουσία αρκεί να μην είναι μόνη της
κι η χελώνα, γιατί εκτός του ενυδρείου της, δεν την απασχολεί τίποτα άλλο.

ξυπνάω τα πρωινά κι ακούω τους ήχους της πόλης
μένω για λίγο ακίνητη σχεδιάζοντας το πρόγραμμα της μέρας: σχολείο, δουλειές, να ταίσω τις  γάτες, να κλαδέψω την αρμπαρόριζα, να κάνω λίστες με τα ψώνια της βδομάδας, ν' αγκαλιάσω το Ραφάκι γιατί του φώναξα χτες βράδυ κι έκλαψε, να πειράξω την Ελένη γιατί όλη τη μέρα ονειροπολεί, να τραγουδήσω στον μαθητή-Χρόνη
(..στον έλεγχο διαγωγή
είχα κοσμιωτάτη ω!ω!ω!ω!
κι όμως οι συναναστροφές
μου βγάλανε το μάαατι.
.)
γιατί κάθεται όλο φούρια στο θρανίο του και κλείνει όλο τον κόσμο έξω απ' αυτό

και να συνηθίσω τα χρώματα της πόλης.
όχι πια γαλάζιο και πράσινο και καφέ και άσπρο
και λίγο μωβ και κίτρινο και μπλε και θαλασσί και ασημένιο
όχι πια..

σ' άλλα χρώματα, σ' άλλους ήχους, σ' άλλα χαμόγελα,
σ' άλλη ζωή
στη ζωή της πόλης μας,

στη ζωή μας
......................................

Επιστροφή

επιστρέφουμε..
αύριο γυρίζουμε..

τέρμα οι πευκοβελόνες
η θάλασσα
η λεμονιά
η πρωινή δροσιά
οι γρύλοι
η κουκουβάγια
οι καρακάξες
οι αχιβάδες
ο σκαντζόχοιρος
τα τζιτζίκια

"μαμά, αύριο φεύγουμε;"
"ναι μωρό μου"
"κρίμα.."


το γρήγορο καλοκαίρι
το καλοκαίρι του Παλαμά
-ο ήλιος λάμπει σαν ένα αστέρι-
το καλοκαίρι του Φώκνερ
-καυτό-
το καλοκαίρι της καρδιάς μας
-αγαπημένο-
τέλειωσε

οι μήνες που θα θυμόμαστε όταν θα κάνει κρύο
όταν θα βρέχει
ή όταν η νύχτα έρχεται σκοτεινή πολύ
πέρασαν πια..

"μαμά, ωραία ήταν όμως, ε;"
"ναι μωρό μου, πολύ"


να κλείσουμε καλά τα παντζούρια
να ποτίσουμε τη λεμονιά
να κατεβάσουμε τον γενικό
να κλειδώσουμε
να κοιτάξουμε μια τελευταία φορά
πριν φύγουμε
ν' αγκαλιάσω το Ραφάκι σφιχτά

"βρε μωρό μη στεναχωριέσαι.
ένα
"γεια σου" δεν είναι "αντίο"

καλό μας φθινόπωρο
πια..

Minor Swing


..σκύβοντας να βάλω τις πετσέτες στο πλυντήριο "κοίτα πόσες μαζεύτηκαν.. πορτοκαλί και άσπρες και κόκκινες.. κι αν τις βάλω μαζί θα ξεβάψουν;"
λες και με τσάκωσα ξαφνικά στη φιλοσοφική μου αναζήτηση, ανασηκώθηκα, κοίταξα την εικόνα μου στον καθρέφτη "αρκετά με τις πετσέτες" είπα, κάθισα στο χείλος της μπανιέρας και θυμήθηκα το minor swing και την τελευταία φορά που το άκουσα: στο αυτοκίνητο, δίπλα στο Χρόνη.

το είχα τόσο απόλυτα ερωτευτεί (για μια ακόμα φορά), που ακολουθούσα τον Django παίζοντας μια φανταστική κιθάρα και τραγουδώντας στο ρυθμό, παράφωνα.

οι οδηγοί που περνούσαν δίπλα μας με κοιτούσαν, ο Χρόνης ντρεπόταν λιγάκι -όπως πάντα άλλωστε- αλλά περνούσα τόσο όμορφα, που δε με διέκοψε μέχρι που τέλειωσε το κομμάτι.

έτσι και τώρα, αφηρημένα σφύριζα το minor παράφωνα κι ένιωθα (όπως πάντα) τόσο συνεπαρμένη, που στο τέλος φώναξα "α ρε Django, με παντρεύεσαι;"
.................................

πλυντήριο δεν έβαλα κι έτσι δεν ξέρω αν οι πετσέτες θα ξέβαφαν τελικά
κι ο Django δεν έχει ακόμα απαντήσει στην πρόταση μου

όμως το minor swing, το θυμάμαι σε κάθε ευκαιρία:
τα πόδια διπλωμένα στο παρμπρίζ
η φανταστική μου κιθάρα στα χέρια
η φωνή ακολουθεί
κι ο Χρόνης ντρέπεται

κι όλο αυτό
είναι τόσο Καλό
που φτάνει και περισσεύει

για όλους μας..