Δώδεκα

1. δεν έχω υπομονή
δεν έχω υπομονή
δεν έχω υπομονή

2. πήρα στο Ραφάκι (κατά λάθος) ντοσιέ για ταβέρνες (menu) και όχι για σχολείο.
μετά, προσπάθησα να την πείσω, ότι η εικόνα του σχολείου της δεν απέχει και πολύ απ' αυτή της ταβέρνας, αλλά δεν τσίμπησε..
έτσι, της αγόρασα ένα κανονικό ντοσιέ και με το menu μπορεί να παίζει τη γκαρσόνα.
δεδομένου του επιπέδου της τάξης της, δε νομίζω να έχει και πολλές εναλλακτικές όταν με το καλό αποφοιτήσει..

3. φωνάζω πολύ
φωνάζω πολύ
φωνάζω πολύ

4. ήρθε στην τάξη του Ραφακίου, καινούριος συμμαθητής.
είναι Ινδός, δε μιλάει λέξη ελληνικά και η μαμά του συννενοείται με τη δασκάλα, εις την αγγλικήν.
τυχερή η μαμά που η δασκάλα μιλάει ξένες γλώσσες.
άτυχος ο Σακίρ και τα υπόλοιπα παιδιά, που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους παρά μόνο με χειρονομίες.

5. είμαι βιαστική
είμαι βιαστική
είμαι βιαστική

6. αγόρασα ένα βραχιολάκι στην ..ιλιγγιώδη τιμή των τεσσάρων ευρώ.
τα υλικά από το μαγαζί "φτιάξτο μόνη σου" δεν κόστιζαν παραπάνω από ένα-δυο ευρώ, αλλά η ιδιοκτήτρια, μου το παίνευε τόσο πολύ, που ντράπηκα να πάρω τα υλικά και το αγόρασα έτοιμο.
"ντροπή, ντροπή, δεν ξέρω με ποιον το 'χω το παιδί" που έλεγε κι η γιαγιά μου..

7. εύκολα εμπιστεύομαι
εύκολα εμπιστεύομαι
εύκολα εμπιστεύομαι

8. κι εκεί που έλεγα "μ' αυτό το τηλέφωνο θα με θάψουνε" το πέταξε η γάτα στον αέρα κι έσκασε τρία μέτρα μακριά..
ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα.
αλλιώς θα περνούσα ένα οργιαστικό Σαββατοκύριακο, ψάχνοντας μετά μανίας πληροφορίες για όλα τα καινούρια κινητά.
κι αυτό σε μένα, λειτουργεί εθιστικά..

9. ζω στον πλανήτη μου
ζω στον πλανήτη μου
ζω στον πλανήτη μου

10. και μόλις πω μονολογώντας "δεν την παλεύω άλλο" έρχεται η Κυριακή.
τρέχει ο δρόμος, τρέχουν τα σύννεφα, σκάνε τα κύμματα στα βότσαλα, τα κορίτσια γελάνε-μαλλώνουν-τραγουδάνε, ο καφές είναι ζεστός και αχνίζει, αεροπτεριστές σηκώνονται μέχρι ψηλά -στο γαλάζιο τ' ουρανού, ο Χρόνης ξαπλώνει στην άμμο και μισοκλείνει τα μάτια, η ατμόσφαιρα γεμίζει αλμύρα
και δεν έχει πλέον σημασία καμμιά
αν φωνάζω πολύ
αν είμαι βιαστική
αν εμπιστεύομαι εύκολα
αν ζω στον πλανήτη μου
αν..

δεν έχει πλέον σημασία καμμιά.

11. Κυριακή
κι όπως τρέχει ο δρόμος και τρέχουν τα σύννεφα, ο κόσμος μου όλος μέσα σ' αυτό το γαλάζιο αυτοκίνητο βρίσκεται
"εντάξει είσαι Σποκ;" ρωτάει η Ελένη απ' το πίσω κάθισμα
"εντάξει μωρό μου" χαμογελάω

(και στ' αλήθεια, είναι εντάξει μαζί μου, κυρία Τσαλιγοπούλου,
κάτι παραπάνω από εντάξει
κάτι -επιτέλους- παραπάνω..)

12. χαμογελάω πολύ
ονειρεύομαι λίγο
τρώω συνέχεια γλυκά
προσπαθώ κάθε λεπτό

φτάνει;
φτάνει..