δεξιά μου, το bsb έχει βάψει άσπρα τα τζάμια της βιτρίνας του για μια ανακαίνιση η οποία δεν τελειώνει ποτέ.
πάνω στο τζάμι έχει ζωγραφίσει κάποιος "Στεφανία σε γουστάρω" και καθηλώνομαι μπροστά του γοητευμένη.
μόνη μου χαμογελάω στη βιτρίνα,
"Στεφανία σε γουστάρω" πολύ καλύτερο από το "Στεφανία σ' αγαπάω"
όπως το βλέπω τώρα τουλάχιστον -στα είκοσι μου, άραγε ποιο θα με κέρδιζε;
....................
βγήκα από το factory κρατώντας ένα ζευγάρι σαγιονάρες, απίστευτα όμορφες, τόσο, που πήγα σχεδόν πετώντας στο αυτοκίνητο, όπου με περίμενε ο Χρόνης.
"δες, μα δες, δεν είναι άψογες;"
"καλές είναι"
"μα ρίξε μια ματιά!"
κοιτάζει βιαστικά
"καλές είναι"
"κι από 34 ευρώ που είχαν, ξέρεις πόσο τις πήρα;"
"πόσο είχαν;" αναπήδησε
"34, είναι sugar. ξέρεις πόσο τις πήρα;"
"πόσο;"
"πέντε!!" θριαμβολόγησα
"πέντε; για σαγιονάρες πολλά είναι. εγώ τις παίρνω δυο ευρώ από τον Βασιλόπουλο"
κι έβαλε μπρος το αμάξι, αυτός οδηγώντας προσεκτικά, εγώ μιλώντας στις σαγιοναρούλες μου: μη τον ακούτε κοριτσάκια μου, τι ξέρει αυτός; μόνο μαθήματα, προγράμματα και αριθμούς..
....................
"Στεφανία σε γουστάρω" λοιπόν
και Στεφανία κάνε κάτι εδώ και τώρα.
γιατί το στάδιο της σαγιονάρας, θα φτάσει προτού καλά καλά το καταλάβεις.
κι άμα θα 'χεις γουστάρει πολύ στο παρελθόν -όπως εγώ καλή ώρα- τινάζεις τη σκόνη απ' τους ώμους και πας παρακάτω.
εύκολα.
αλλιώς, μένεις ξοπίσω να νοσταλγείς τα "θέλω" σου..
