η ίδια μελαγχολία.
ξανά.
"βρε Ραφάκι, μη βάζεις τόση οδοντόκρεμα πια! η μισή σου πέφτει στο νιπτήρα, κρίμα είναι.."
"πόση να βάζω δηλαδή;"
"μέχρι τη μέση της οδοντόβουρτσας! μυαλό θέλει; τόσα χρόνια, τα ίδια και τα ίδια! να κάθομαι εγώ μετά να καθαρίζω κάααθε πρωί!"
"εντάξει, άλλη φορά δεν θα ξαναβάλω οδοντόκρεμα σ' όλο το τρίχωμα.."
εκλογές ξανά.
η ίδια ματαιότητα.
ξανά.
"μα είναι τόσο αντιπαθητική βρε μαμά!"
"με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη"
"και κάνει κι αυτές τις χαριτωμενιές! κοίτα, κοίτα, χάλι μαύρο"
"εσύ να τα βλέπεις Ελενάκι, που πλήρωσες κιόλας εις διπλούν, να πας να δεις τις σάχλες της. μη χάσεις!"
"και καλά, έτσι ντύθηκε να πάει στο γάμο της κολλητής της; τι μαλλί είν' αυτό; σαν το ντιρόλο!"
εκλογές ξανά.
τα ίδια
ξανά.
από τη μια η μελαγχολία
από την άλλη η ζωή.
κι όσα είχα γράψει πέρσυ, στις άλλες εκλογές, πόσο -παράλογα- μένουν τα ίδια ακριβώς και φέτος:
βόλτα, δεν ξέρω αν θα πάμε. θα γίνεται ένας χαμός, οπότε μάλλον μας βλέπω μέσα.
κι όλα τ' αντέχω: το χάλι της οικονομίας, την ανεργία, τα ρουσφέτια, τους κερδοσκόπους, τους καιροσκόπους, τους Εφιάλτες, αλλά ένα δεν μπορώ: το κόψιμο της Κυριακάτικης μας βόλτας
να βλέπω τα παιδιά να τρέχουν στην άμμο γελώντας
τον Χρόνη να κάνει ίσως το τελευταίο μπάνιο στην ψυχρή πλέον θάλασσα
τον ήλιο να βουτάει στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης, το απόγευμα αργά.
όχι πως αυτό σημαίνει ή μπορεί να σημάνει ποτέ κάτι για τον εκάστοτε πολιτικό. ο σεβασμός δηλαδή στην βαθιά επιθυμία του κάθε ψηφοφόρου.
και δεν εννοώ φυσικά την Κυριακάτικη βόλτα.
απλώς τα αυτονόητα: να ζεις με αξιοπρέπεια έξι μέρες τη βδομάδα, έτσι ώστε την έβδομη να μπορείς να παρακολουθείς τους αεροπτεριστές να πετούν στον φθινοπωρινό ουρανό, ενώ το Ραφάκι χαμογελάει απ' την ακρογιαλιά και η Ελένη δίπλα της τραβά φωτογραφίες.
όμως εδώ που τα λέμε, ποιος από δαύτους, νοιάστηκε ποτέ πραγματικά;
για όλους αυτούς το νόημα πάντα ήταν να περνούν la vie en rose..
.............................
εκλογές ξανά.
η ίδια μελαγχολία.
ξανά.
