η Ελένη κι εγώ, τον χαιρετάμε εν χορώ
(ήρθες; καλώς τον!
γεια σου μπαμπάα)
του παίρνουμε τις σακούλες απ' τα χέρια κι εκείνος προχωρώντας μέσα, σταματά να χαιρετήσει το Ραφάκι που κάθεται και παίζει στον υπολογιστή της.
δίπλα στο πληκτρολόγιο βρίσκεται ένα πακετάκι με τρία ferrero rocher τα οποία της αγόρασα λίγες ώρες πριν, στο σχόλασμα.
τα βλέπει ο Χρόνης και σταματά: τα κοιτάζει, τα ξανακοιτάζει και δεν πιστεύει στα μάτια του
"αυτά τι είναι;"
"σοκολατάκια" του απαντώ απορημένα.
χρόνια τώρα, κάθε φορά που πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, αγοράζει ένα μεγάλο κουτί ferrero με διπλές στρώσεις για το Ραφάκι που τα λατρεύει.
πως μπορεί να ξέχασε τι είναι;
κι αν όντως ξέχασε, μήπως θα πρέπει ν' αρχίσω ν' ανησυχώ στ' αλήθεια;
κι όχι απλά για την κατάσταση των οικονομικών μας, αλλά για τη γενική μας κατάσταση;
"ποιος της τα πήρε;" συνεχίζει ακάθεκτος με ανεβασμένη (ένα τόνο ακριβώς) την ένταση της φωνής του
"εγώ" του απαντώ "ποιος άλλος;"
επιτέλους, παίρνει το βλέμμα του από τα τρία ferrero, με κοιτάζει και λέει:
"με τι λεφτά;"
cut
.........................................
