φωτάκια στη γειτονιά μας δεν έχουμε πια να στολίζουν μπαλκόνια, παρά ελάχιστα.
ποιος έχει -αν όχι τα χρήματα- έστω τη διάθεση να τ' ανάψει;
σαν δώρα Χριστουγέννων -διάβασα- ο κόσμος ετοιμάζεται τόσο να προσφέρει, όσο και να λάβει, τρόφιμα.
δεν είναι κακή ιδέα: θα μπορούσαν μερικοί να βγάλουν την πουτίγκα που έχουν στον εγκέφαλο και να τη δωρίσουν κάπου. έτσι τουλάχιστον, θα πιάσει τόπο και θα πάψει να ταλαιπωρεί εμάς τους υπόλοιπους.
"οι Ελληνες δεν μπορούν πια να ζουν όπως ζούσαν" είπε κάποιος μεγάλος, ούτε που θυμάμαι ποιος και μόλις τ' άκουσα μελαγχόλησα.
σταμάτησαν οι μεσοβδομαδιάτικες μας βόλτες στο αεροδρόμιο, να σκοτεινιάζει και να βλέπω την Αθήνα από ψηλά, τα φώτα στην Αττική Οδό να γίνονται πορτοκαλί κι ο Bruce Springsteen να τραγουδάει για τους δρόμους της Philadelphia:
black and whispering as the rain
on the streets of Philadelphia..
on the streets of Philadelphia..
σταμάτησαν τα μικρά δωράκια, αυτά που έκαναν τα κορίτσια να ξετυλίγουν το περιτύλιγμα ανυπόμονα και να εκστασιάζονται "τι όμορφοοοο!!"
σταμάτησαν κι οι σύντομες εκδρομές -κρατήσαμε μόνο τις Κυριακάτικες μας βόλτες στην Ανάβυσσο.
το Ραφάκι τις δυο τελευταίες ώρες στο σχολείο κρυώνει.
το καλοριφέρ λειτουργεί από τις οκτώ μέχρι τις έντεκα, μετά κλείνει.
έτσι, τα παιδάκια φοράνε τα μπουφάν τους και κάθονται στα θρανία ν' ακούσουν το μάθημα.
κανείς δεν κρυώνει πια με τα μπουφάν.
ούτε στο σώμα, ούτε όμως και στην καρδιά.
εξήγησα στο Ραφάκι πως οι καιροί είναι δύσκολοι και πως η διεύθυνση του σχολείου κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει την κατάσταση κι έτσι δεν κρυώνει πια ούτε η καρδιά του Ραφακίου.
το αντίθετο: ζεσταίνεται, γιατί μαθαίνει από μικρή να αγωνίζεται για το καλό, να συμμετέχει όπου μπορεί, έτσι ώστε μεγαλώνοντας να μη γίνει ένας ανεύθυνος και εγωκεντρικός πολίτης.
η Ελένη ψάχνει για δεύτερη δουλειά -η πρώτη είναι μερικής απασχόλησης.
οι γάτες κουνάνε τα μουστάκια τους και μας ενθαρρύνουν "μπόρα είναι θα περάσει, γγγρρρρρ"
και μόλις σήμερα το πρωί, καθώς ετοιμαζόταν η Ραφαηλία να πάει σχολείο, σταμάτησε και κοίταξε την ανοικτή τηλεόραση: στο δελτίο ειδήσεων έπαιζαν τα χτεσινά γεγονότα.
όρθια και με την προσοχή της στο έπακρον, άκουσε όλο το ρεπορτάζ και μετά, γύρισε και μου είπε σοβαρή:
"όταν μεγαλώσω, θα πηγαίνω κι εγώ στις πορείες και θα φωνάζω όπως στη στάση του Νίκα"
κι από κει κι ύστερα, δεν χρειαστήκαμε τίποτα άλλο, που να μας κάνει να χαμογελάμε όλη μέρα.
να μας φτιάχνει τη μέρα
και τη ζωή επίσης..
