είναι η αντίσταση μου στα "Χριστούγεννα" της Βανδή και της Αντζυ Σαμίου aka doberman plus.
Χριστούγεννα ξανά και το Ραφάκι έκανε την εργασία της για τον Σκρούτζ στ' αγγλικά.
μετά, μου την έφερε να τη διαβάσω.
την άκουσα προσεκτικά, μ' άρεσε πολύ και της έδωσα ένα μεγάλο φιλί.
ικανοποιημένη έφευγε χοροπηδηχτά απ' το δωμάτιο, όταν κάτι θυμήθηκα και τη φώναξα:
-βρε μωρό, για έλα λίγο να σου πω.
ήρθε κοντά μου λαχανιασμένη
-σου άρεσε η ιστορία του Σκρουτζ;
-πολύ μαμά!
-χαίρομαι μωρό μου, χαίρομαι!-και μαμά, ξέρεις γιατί τα φαντάσματα πήγαν στο σπίτι του;
-για πες μου, γιατί λες εσύ;-γιατί ήταν πολύ παλιό. αχούρι!
προσπαθώντας να μπω στο πνεύμα οικονομίας των ημερών, απαγόρευσα στην Ελένη να φτιάχνει καινούρια φαγητά, προτού καταναλώσει όλ' αυτά, που αφήνει στο ψυγείο καθημερινά.
-κατάλαβες; τέρμα! κι όταν λέμε "τέρμα" εννοούμε "ΤΕΡΜΑ". πρώτα θα τρως ό,τι με βάζεις να σου μαγειρεύω και μετά ό,τι σ' αρέσει! δεν είμαστε υποχρεωμένοι ο πατέρας σου κι εγώ, να τρώμε μια ζωή τόνο και ρύζι και μακαρόνια και μπιφτέκια, γιατί εσένα δε σου κάνουν κέφι πια! και φαγητό ΔΕΝ ΠΕΤΑΜΕ, το ξέρεις καλά! είναι θέμα αρχής!
-μα δε σας είπα να τα πετάξετε! κάποια στιγμή θα τα φάω!
-πότε μωρέ; όταν γίνουν χαλκομανία στο πιάτο και μετά θέλουν ξυστρί για να καθαρίσουν; θα τρως ό,τι σου μαγειρεύω κι ύστερα, κάνε ό,τι θες!!-ώχου!! καπιταλισμός!!
(κύριε Μουσολίνι, είπατε κάτι;)Χριστούγεννα κι ο Χρόνης έπαθε ψύξη.
φοράει την κουκούλα απ' το μπουφάν του σπίτι και τριγυρίζει στα δωμάτια μ' ένα στωικό βλέμμα σαν βασανισμένη Κοκκινοσκουφίτσα.
ενίοτε η γάτα ανεβαίνει στον ώμο του και τότε οι δυο τους γίνονται μια θαυμάσια παραλλαγή των πειρατών της Καραϊβικής, όπου αντί για μπαντάνα ο πειρατής φοράει κουκούλα κι αντί για παπαγάλο έχει στον ώμο μια γάτα.
Χριστούγεννα και ο καιρός είναι -κλασσικά- ζεστός.
το πρωί πετάμε τα σκεπάσματα σ' ένα σπίτι που βράζει -τα καλοριφέρ καλά κρατούν απ' τις έξι το χάραμα- ανοίγουμε τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας κι ετοιμαζόμαστε για το σχολείο.
στο δρόμο κρατώ το Ραφάκι απ' το χέρι και μετράμε τις μέρες που απομένουν μέχρι να κλείσουν τα σχολεία: πέντε, τέσσερις, τρεις μερούλες ακόμα.
μόνο;
μόνο!
Χριστούγεννα ξανά
με τον Σκρουτζ και το αχούρι του
με την ψύξη του Χρόνη και τη γκρίζα κουκούλα
με την Ελένη, που μετά τις δώδεκα, τα γιορτινά τα βράδυα εξαφανίζεται
με το Ραφάκι που ρωτά "που είναι το κάλαντο μου;" εννοώντας το ασημένιο τριγωνάκι της
Χριστούγεννα με μένα, να ρίχνω που και που κρυφές ματιές στον ουρανό, μήπως δω στο θαμπό του γαλάζιο τη δική μου μητέρα να μου χαμογελά, τη γιαγιά να μας κουνά το χέρι, τον παππού να θυμώνει -ακόμα- με όλα..
Χριστούγεννα ξανά
κι αγαπημένα, όπως πάντα,
ξανά..
