τι κάνει έναν άνθρωπο να βλέπει τον κόσμο με καχυποψία, δυσπιστία, υποψία;
τι κάνει κάποιον να χαίρεται με τους καυγάδες, να τους προκαλεί, να τρέφεται με δαύτους;
χτες το πρωί, βγαίνοντας από την πόρτα της πολυκατοικίας μας, δέχτηκα μια επίθεση κακόβουλη, άδικη και προς το τέλος χυδαία.
στην αρχή σοκαρίστηκα.
μετά θύμωσα.
μετά μου πέρασε ο θυμός κι αναρωτιόμουν το "γιατί".
λίγες ώρες αργότερα, καθισμένη στην άμμο στην Ανάβυσσο, δίπλα στον Χρόνη, με τα παιδιά να είναι δυο κουκίδες στο τέλος της παραλίας, με τους αεροπτεριστές να ίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας, με τον άνεμο να σηκώνει ψηλά τα κύματα, δεν μ' ενδιέφερε καν το "γιατί": γελούσα τόσο πολύ, που μ' έναν τρόπο μαγικό, όλο το περιστατικό ξεθώριασε και σχεδόν έπαψε να υφίσταται.
κι εδώ είναι το δικό μου το θέμα: εφ' όσον μια απλή βόλτα κάνει τις ασχήμιες να σβύνουν,
εφ' όσον εξακολουθώ και γελάω, μ' όλα που μου συμβαίνουν,
εφ' όσον εξακολουθώ και βρίσκω καβούκια αχινών και βότσαλα πολύχρωμα,
εφ' όσον εξακολουθεί να μου αρέσει το καυτό πράσινο τσάι δίπλα στη θάλασσα, όπως αχνίζει στα χάρτινα μας ποτήρια,
ε, τότε, το δικό μου θέμα, είναι πως είμαι ευχαριστημένη!
κι αυτό για μένα είναι, κάτι παραπάνω από αρκετό..
