μέχρι πρότινος, το συγκεκριμένο κουτί φιλοξενούσε τα κουλουράκια της Ραφαηλίας: στρογγυλά, μακρουλά, με σουσάμι, χωρίς σουσάμι, με σταφίδες, με καρύδια, χωρίς καρύδια, με κανέλα ή άνευ.
βολικό όμως το κουτί και εύκολα προσβάσιμο πάνω στο πλυντήριο των πιάτων, μόλις άρχισαν να τελειώνουν της Ραφαηλίας τα κουλούρια, πρόσθεσα και τα δικά μου.
προχτές το απόγευμα είχα βγει και το Ραφάκι πεινούσε.
συνηθισμένη η Ελένη να παίρνει τα μπισκοτάκια της μικρής από κει, άνοιξε το κουτί και της έβαλε μαζί με τα δικά της κι ένα κουλουράκι βρώμης.
παίρνει το πιάτο το Ραφάκι, το κοιτάει, το ξανακοιτάει και μετά διαλέγοντας το βρωμοκουλουράκι, το δίνει πίσω στην Ελένη:
"πάρε αυτό το μπιφτέκι, τι μου το 'δωσες μαζί με τα κουλούρια;"
................................................................
κι έτσι όπως περνά η ζωή λοιπόν,
με τις ατάκες της Ραφαηλίας
με το γέλιο της Ελένης
με την -κρυφή- προσοχή του Χρόνη, σε όλες μας
έτσι να περνά και τις μέρες που θα 'ρθουν, σ' όλον αυτό τον καινούριο χρόνο που διανύσαμε μόλις την τρίτη του μέρα
εύχομαι.
έτσι..
