έστω κι αθόρυβα
χαιρετώ τους ανθρώπους που κάνουν πως δεν με βλέπουν -έχω βάλει τον αυτόματο πιλότο στην ευγένεια
ανεβαίνω τους ορόφους για το σπίτι καθημερινά με τα πόδια, χωρίς να λαχανιάζω -άσκηση
ακούω μουσική
βλέπω πολλές ταινίες
μαθαίνω κάτι καινούριο κάθε μέρα
("μαμά, μαμά, να σου πω κάτι που δεν ξέρεις;"
"για πες.."
"λοιπόν, το καλοκαίρι, μερικά ψάρια στην Καλιφόρνια, βγαίνουν από τη θάλασσα με τη θέληση τους, για να ζευγαρώσουν"
"τι να κάνουν;"
"να ζευγαρώσουν!"
"ξέρεις τι σημαίνει "ζευγαρώνω";"
"μμμ.. κάνουν παιδί ή αφήνουν τ' αυγό τους")
γελάω με τα ίδια αστεία
βλέπω τις ταινίες που ξεχωρίζω με τον Χρόνη
("τη λατρεύω σου λέω! πρέπει οπωσδήποτε να τη δούμε και μαζί!"
"ποια είναι;"
"everything is illuminated" του Liev Schreiber"
"καλή;"
"εμ, για να τη λατρεύω..")
κυνηγάω την Ελένη
("τι ώρα θα γυρίσεις παιδί μου;"
"μαμά, Παρασκευή είναι!"
"δε σε ρώτησα τι μέρα είναι παιδί μου.. τι ώρα θα γυρίσεις ρώτησα"
"ε, νωρίς"
"κι όταν λέμε "νωρίς";;;"
"ε, κατά τις τρείς;")
σιγοτραγουδάω, αφήνω να με καταπιέζει η Νέλλυ, χάνομαι στις σειρές μου, σηκώνω το Ραφάκι στην αγκαλιά μου, τρομάζω την Ελένη "μπαμ!", μιλάω με τη φίλη μου στο τηλέφωνο ώρες, τσακώνομαι με τον αδερφό μου που έχει πάντα κλειστό το κινητό
και είμαι εντάξει.
κάτι παραπάνω από εντάξει.
κι αυτό,
είναι κάτι παραπάνω από αρκετό..
