Αύριο στο Νοσοκομείο

αύριο μπαίνω στο νοσοκομείο.
αύριο μπαίνω στο νοσοκομείο, για να βγάλω τη χολή μου, η οποία έχει μια πέτρα ΝΑ!

κανονικά ήταν να εισαχθώ τη Δευτέρα, αλλά μόλις λίγες ώρες πριν, τηλεφώνησε ο γιατρός
"αύριο το πρωί, στις επτά, να είστε εδώ!"
κι έτσι αφού κεραυνοβολήθηκα επί τετάρτου, μετά, το απώθησα κανονικότατα και παριστάνοντας ότι δεν είμαι εγώ, άρχισα να ετοιμάζω τα αναγκαία για τη βραδιά που θα μείνω μέσα.

έκανα σχέδια και προγράμματα, με ποιον θα μείνει το Ραφάκι, τι θα ετοιμάσω να φάνε, ποιος θα με πάει το πρωί, ποιος θα κάνει τη μεσημεριανή βάρδια και ποιος θα μείνει το βράδυ να μου κάνει παρέα και να μου κρατά το χέρι.

και όπως γίνεται συνήθως, όλα μου τα σχέδια απέτυχαν..

μιας και δεν ήταν προγραμματισμένη η αυριανή μέρα εισαγωγής, ο Χρόνης ήταν αδύνατον να λείψει απ' τη δουλειά, χωρίς να το έχει κανονίσει από πριν.
φυσικά υπήρχε η εναλλακτική του αδερφού μου, οπότε είχαμε την πολυτέλεια της επιλογής.

η Ελένη εργαζόταν πρωί και απόγευμα, οπότε δεν γινόταν να μείνει μεσημέρι με το Ραφάκι.
αλλά δε γινόταν επίσης να μείνει μαζί μου στο νοσοκομείο το βράδυ για να μου κάνει παρέα και να μου  κρατά το χέρι.
"αχ μαμά, έχω κλείσει δύο τραπέζια στον Sakis αύριο" παραπονέθηκε "να τα ματαιώσω;"
οπωσδήποτε δεν θα τα ματαίωνε.
τουλάχιστον όχι από δική μου προτροπή..
φυσικά υπήρχε η εναλλακτική του Χρόνη, οπότε είχαμε την πολυτέλεια της επιλογής.

έτσι, ο αδερφός μου θα με πάει αύριο στο νοσοκομείο,
η κουμπάρα θα κάνει τη μεσημεριανή βάρδια,
ο Χρόνης τη βραδυνή,
η Ελένη θα χτυπήσει κάρτα στον Ρουβά,
το δε Ραφάκι θα βολευτεί με όποιον απ' την οικογένεια βρίσκεται σπίτι μαζί της.

άψογα!

"και τι θα κάνω όλο το βράδυ στο νοσοκομείο;" ρώτησα τον Χρόνη
ο Χρόνης ρέμβαζε στο  κενό
"θα βαρεθώ! θα πήξω!"
ο Χρόνης κοιτούσε τα μόρια της σκόνης που αιωρούνταν στο φως του ήλιου
"καλέ τι θα κάνω; δεν ακούς; να διαβάσω δε βλέπω. πως θα περάσει η ώρα;"
ο Χρόνης παρατηρούσε συνεπαρμένος τ' αυτιά της Ακκας
"το βρήκα! θα μου διαβάζεις εσύ! δυνατά και καθαρά, να καταλαβαίνω, όχι μουρ-μουρ-μουρ"
ο Χρόνης επιτέλους βγήκε απ' τη μακαριότητα του
"τι λες;!" αναπήδησε "κι οι άλλοι στο θάλαμο;"
"δυνατά και καθαρά! και μην ανησυχείς: θα σου διαλέξω κάτι σέξυ ν' ακούν κι οι άλλοι!"

μ' αυτά και μ' αυτά πέρασε το απόγευμα.
οχτώ ώρες έμειναν σχεδόν μέχρι το "να είστε εδώ αύριο στις εφτά" και όλα, δόξα τω Θεώ, πηγαίνουν μια χαρά.
έτσι θα πάνε κι αύριο και σύντομα θα είμαι εδώ να σας τα γράψω όλα.

προς το παρόν λοιπόν,
καλό μας βράδυ
και εις το επανιδείν..

Γιορτάζει το Ραφάκι!

γιορτάζει το μωρό μας!

Χρόνια Πολλά κι Ευλογημένα
Χρόνια Πολλά, Χαρούμενα
να έρθουν στη ζωή της

γιορτάζει το μωρό μας!

Ομορφα Χρόνια εύχομαι
Χρωματιστά κι Αγαπημένα
Χρόνια γεμάτα Μουσική
κι αγάπη

γιορτάζει το μωρό μας!

Χρόνια Καλά
Χρόνια Πολλά

παιδί μου..

Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά!

Ανάσταση χτες και φυσούσε ένας παγωμένος αέρας λες και δεν ήταν Απρίλιος, δεν ήταν Ανοιξη αλλά Μάρτιος στα πρώτα του κρύα.

"βάλε μου την κουκούλα μαμά" είπε το Ραφάκι αλλά η βιαστική μαμά

-"Παπατρέχα" μ' έλεγε η δική μου μάνα "μέχρι και να γεννηθείς βιάστηκες, ένα μήνα νωρίτερα μας ήρθες!"-

είχε ήδη κρύψει τα βαριά μπουφάν και κρύωνε το Ραφάκι, αλλά κουκούλα δεν υπήρχε.

έσβυναν τα κεριά και οι λαμπάδες απ' τον αέρα, όμως όταν άρχισε να ψάλλεται το "Χριστός Ανέστη" κι αφού φιληθήκαμε κι αφού ευχηθήκαμε, άρχισαν να πέφτουν, πίσω ακριβώς απ' το καμπαναριό της εκκλησίας, πυροτεχνήματα

κι ήταν τα ωραιότερα πυροτεχνήματα που είχαμε δει στη ζωή μας!

έσκαγαν αθόρυβα στον σκοτεινό ουρανό, χιλιάδες χρώματα έρχονταν πάνω απ' το κεφάλι μας ανοίγοντας σαν αστέρια κι έπειτα, το κάθε αστέρι γινόταν κομήτης με μακριά ουρά.

"Ρώσοι θα 'ναι" είπε ο Χρόνης.
 τα κοιτούσαμε χαμογελώντας μέχρι που έσβυσαν.

στο δρόμο για το σπίτι, άρχισαν να πέφτουν βαρελότα λες κι ήταν πόλεμος: εκκωφαντικά "μπαμ" που σ' έκαναν ν' αναπηδάς απ' την τρομάρα.

"δεν μ' αρέσουν καθόλου τα μπουρλότα μαμά" είπε το Ραφάκι
"ποια δεν σ' αρέσουν μωρό μου;"
"τα μπουρλότα"

ο Χρόνης προπορευόταν, ακολουθούσαμε το Ραφάκι κι εγώ και πίσω μας το Ελενάκι μιλούσε στο τηλέφωνο -κλασσικά.

κι ήταν μόλις χτες βράδυ, Ανάσταση, μ' έναν αέρα παγωμένο, που όμως δεν κατάφερε να ψυχράνει την καρδιά μας, ούτε να σβύσει το Αγιο Φως απ' τις λαμπάδες μας.

ο Χρόνης έκανε με το κερί τον σταυρό πάνω στον παραστάτη της εξώπορτας και το κερί δεν το κρατούσε μονάχα το δικό του χέρι: ήταν μαζί και το χέρι του παππού, του αδερφού μου, το δικό μου πιο μετά -όταν ο αδερφός είχε παντρευτεί κι είχε φύγει πια απ' το σπίτι- και ήταν ευλογία.

αυτή η ίδια ευλογία, που εύχομαι να φωτίζει πάντα τη ζωή όλων μας.

Χριστός Ανέστη!
Χρόνια Πολλά!

Τα δικά μου "τσίου"

στο δρόμο για το σπίτι:
"μαμά, τρέχαμε όλη μέρα σήμερα στο σχολείο! με πονάνε τα πόδια μου!"
"και τα τέσσερα μωρό μου;"
"ναι!"

"Όσοι έχουν λογαριασμό στο Twitter και το χρησιμοποιούν εποικοδομητικότερα από το να εκφράζουν τις συναισθηματικές χαζο-εξάρσεις τους με άπειρα θαυμαστικά.."
Καλέ, για μένα λέει ο κυριούλης;;;;;;;

τι ωραία.. ν' ανοίγεις την τηλεόραση και να μη βλέπεις τις γνωστές φάτσες! απεργείστε κι άλλο βρεεεεεεεεε!

υπάρχει ακόμα η Αλκυονίδα; εδώ υπάρχω εγώ να μου πεις..
το Στούντιο;

ξέρεις τ' είναι να τσακώνεσαι και να μη μπορείς να μιλήσεις απ' τον πονόλαιμο; τι να καταφέρεις με τις χειρονομίες..

δε μου φτάνει η ίωση κι η αλλεργία, βγήκε κι ο Αυτιάς και μιλάει ένα τέταρτο!!

Gogol Bordello φορ έβερ; ασφαλώς :))

να φύγουν όλοι, να βρίσκουμε εύκολα θέσεις για παρκάρισμα..

είδα τη Γερμανού να κάνει "yo" μ' ένα τραγούδι της Βίσση, είδα το βλακ σουαν aka η μπαλαρινούλα της συμφοράς, άραγε, πως θα τριτώσει η ατυχία μου;;

δεν θέλω bug στη ζωή μου -μου αρκούν στο κινητό

"μαμά, τηλεφώνησε σήμερα στο σχολείο ένας γονέος"

δεν το αντέχω το Νησί, δεν το μπορώ, αηδία μόνο που τ' ακούω! δε βουλιάζει το κερατόνησο ν' απαλλαγώ από την ηχορύπανση του "προσεχώς";!

πείτε μου ότι τελειώνει αυτή η κατάθλιψη της λέπρας επιτέλους!

σ' όλα τα παιδικά μου χρόνια διάβαζα Περλ Μπακ και νόμιζα πως ήταν κινέζα!

παγωμένος αέρας, χαμός! τα γκλιγκλόνια στο μπαλκόνι γκλιγκλόνιαζαν όλη τη νύχτα!

βαρέθηκαταδιαφημιστικάμέιλςπουμουστέλνουνοιφόλοουερς.λέτενατουςσβύσω;

κι εκεί που έλεγα "μ' αυτό το τηλέφωνο θα με θάψουνε" το πέταξε η γάτα στον αέρα κι έσκασε τρία μέτρα μακριά.."

άλλο τουίτ;
τουμόροου πια..

Δεν ακούω - δεν μιλάω

ο λαιμός μου σήμερα έχει κλείσει εντελώς. φωνή δεν έχω και προσπαθώ με χειρονομίες από το πρωί, να δώσω να καταλάβουν οι άλλοι -και δη τα κορίτσια- τι θέλω.
βεβαίως αντιλαμβάνονται άλλα άντ' άλλων, ειδικά η Ραφαηλία που ζει μονίμως στον δικό της πλανήτη.
"ευχαριστώ" μου είπε χαμογελαστά κι έφυγε χοροπηδηχτά, αφήνοντας με άναυδη. η παντομίμα μου αφορούσε το θέμα του μπάνιου: "τρέχα γρήγορα να πλυθείς και πάψε επιτέλους να χαζολογάς! έχει περάσει η ώρα! γαϊδούρα!"

με τα πολλά το Ραφάκι κάνει μπάνιο, η Ελένη είναι μπροστά στον υπολογιστή της κι η κουμπάρα η Μαρία κάθεται με τον Χρόνη και μένα κι ανταλάσσουμε τα νέα της ημέρας.

κάποια στιγμή το Ραφάκι τελειώνει κι έρχεται στο δωμάτιο με τις πυτζάμες. στα πόδια της φοράει παντόφλες, αλλά καλτσάκια όχι.
"πήγαινε βάλε κάλτσες" ψιθυρίζω και παραδόξως μ' ακούει, κάνει μεταβολή και πηγαίνει στο δωμάτιο, όπου στη σιφονιέρα έχω τις κάλτσες της.
φοράει στα γρήγορα ένα ζευγάρι κι έρχεται ξανά κοντά μας.
"εντάξει;"
ρίχνω μια ματιά στις αθλητικές και βλέπω να περισσεύουν κάμποσοι πόντοι.
"τι εντάξει βρε παιδί μου! αυτές οι κάλτσες είναι δικές μου! που τις βρήκες;"
"ε;"
"που τις βρήκες!" ψιθυρίζω "που τις βρήκες;" και κάνω ταυτόχρονα τη χειρονομία του "που;"
"στο συρτάρι μου"
"θα μπερδεύτηκαν ως φαίνεται. πήγαινε άλλαξε τις"

φεύγει το Ραφάκι και θυμάμαι πως στο κρεββάτι πάνω, είναι μαζεμένα πολλά ασπρόρουχα: λίγη ώρα πριν τα μάζεψα απ' την απλώστρα.

"Μαρία! πες της να φορέσει τις κάλτσες απ' το κρεββάτι" ψιθυρίζω στην κουμπάρα, η οποία δεν με ακούει στα κανονικά, πόσο μάλλον όταν ψιθυρίζω.
με κοιτάει αμίλητη
"Μαρία!!" ψιθυρίζω δυνατότερα
"έλα, τι θες;" πετάγεται απ' την καρέκλα
"πες στη Ραφαηλία να φορέσει τις κάλτσες που είναι στο κρεββάτι" επαναλαμβάνω.

"Ραφαηλίαααα" φωνάζει η Μαρία με στεντόρεια φωνή "η μαμά σου λέει να κάτσεις στο κρεββάτι!!"

cut!

και η επόμενη σκηνή να είναι του ομιλούντα παρακαλώ!
βαρέθηκα πια του βωβού..

Στο κρεββάτι με ίωση

ξέρετε αυτή τη διαφήμιση γνωστού σαμπουάν, η οποία δείχνει ένα νεαρό να πίνει νερό και μια φωνή να τον ρωτά:
"Νίκο, τι έχεις στο κεφάλι σου;"
κι αντί ο νεαρός Νίκος ν' απαντήσει το πασιφανές: "σκατά!"
απαντά το άσχετο: "ηθοποιός σημαίνει φως!"
και τότε πληροφορείσαι, πως ο Νίκος έχει μια λάμπα στο κεφάλι του, που ανάβει με χαμηλά -οπωσδήποτε- watt!

στο κρεββάτι με ίωση.
είδα άπειρες ταινίες, ξεπέταξα εν μία νυκτί ολόκληρες σεζόν σειρών κι όταν βαριόμουν έκανα ζάπινγκ στα κανάλια.
και τότε η ίωση μου, γινόταν βαρύτερη.

στο κρεββάτι με ίωση, αλλά δίχως γκρίνια..
με άφθονο φυσιολογικό ορό, αναβράζον panadol και τόνους πράσινο τσάι.
και με το Νίκο να μου τη φυλάει όταν μ' έπαιρνε ο ύπνος απ' την εξάντληση:

"να φανώ δυνατός" συμβούλευε εαυτόν γονυπετής στο γήπεδο χαϊδεύοντας το τριχωτό της κεφαλής
ή διάβαζε στον καναπέ του σπιτιού, ξυπόλητος χαϊδεύοντας ξανά το τριχωτό-φετίχ
"θ' αργήσει να 'ρθει η τυχερή που μ' έχει;" αναρωτιόταν στο εστιατόριο, αλλά η αγωνία δεν ήταν για την τυχερή, καθόλου!
η αγωνία ήταν για το μαλλί: στεκόταν καλά; του άρεσε του μαλλιού το εστιατόριο; ή μήπως θα μύριζε πίτσα από την ατυχή επιλογή των κοριτσιών που κάθονταν πιο πίσω;

"ό,τι κι άν έχω στο κεφάλι μου, με το νούμερο ένα σαμπουάν στον κόσμο δεν είναι η πιτυρίδα"
κατέληγε πανευτυχής.
και ζαλισμένη απ' το panadol συμφωνούσα απόλυτα μαζί του!
όχι, μα όχι, δεν είναι η πιτυρίδα.
όπως το είχα πει απ' την αρχή: είναι το πασιφανές..

περαστικά μου!