άστραψα και βρόντηξα τόσο, που ξύπνησα την Ελένη η οποία κοιμόταν τον ύπνο, όχι του δικαίου, αλλά του ξενύχτη.
το Ραφάκι έψαχνε ξυπόλητο στο γραφείο της μήπως και τα βρει,
η Ελένη διαμαρτυρόταν "βρε μαμά, τι έπαθες πρωί πρωί και φωνάζεις;"
η κουμπάρα -η οποία θα πήγαινε το παιδί στο σχολείο μιας κι εγώ θα έφευγα- μουρμούριζε διάφορες ασυναρτησίες του τύπου "Ραφαηλία, εσύ τα είχες, δε θυμάσαι που τα έβαλες;"
κι εγώ έτοιμη να φύγω, φώναζα σαν λοχίας πότε στο Ραφάκι "αν δεν τα βρεις τα ρημαδιασμένα τα κλειδιά, κάηκες!!"
πότε στην κουμπάρα "δε σταματάς να λες βλακείες λέω 'γω;"
και πότε στην Ελένη "ό,τι θέλω θα κάνω, σπίτι μου είμαι και θα φωνάζω όποτε μου κάνει κέφι!"
το Ελενάκι αγουροξυπνημένο, με τα μαλλιά να πετάγονται προς όλες τις κατευθύνσεις, με απείλησε ότι θα φύγει από το σπίτι
εγώ την κατευόδωσα "στο καλό και να μας γράφεις!"
η Ραφαηλία μάς χάζευε και της ξαναφώναξα "εσύ ανεύθυνη, ψάχνε!"
κι η κουμπάρα συνέχιζε τις ασυναρτησίες "Μαριλένα, τα κλειδιά τα έδωσες στο παιδί προχτές, δε θυμάσαι;"
αφού άστραψα και βρόντηξα με την ψυχή μου, πήρα στα γρήγορα το mp3, τσέκαρα την τσάντα μου, φόρεσα ένα λεπτό μπουφάν κι έφυγα βιαστικά: είχα ήδη αργήσει.
λίγο μετά, πήγε και το Ραφάκι στο σχολείο.
σπίτι έμεινε η Ελένη, η οποία συνέχισε ανενόχλητη τον ύπνο του ξενύχτη παρέα με την Ακκα: δυο αδερφές ψυχές, οι οποίες αντί να κοιμούνται τα βράδυα, διασκεδάζουν, η κάθε μια με τον τρόπο της.
η Ελένη κυνηγάει μυγάκια και ρίχνει κάτω ό,τι δεν είναι κολλημένο σε τραπέζια, βιβλιοθήκες και κάθε είδους επιφάνεια και η Ακκα, άλλοτε πάει για χορό ή σινεμά, για ν' ακούσει μουσική live ή απλά βλέπει supernatural στο σπίτι.
όταν γύρισα λίγες ώρες μετά, κρατώντας μετανιωμένη μια τυρόπιτα, δώρο συμφιλίωσης με την Ελένη, πάνω στο ψυγείο, κολλημένο με μαγνητάκι, με περίμενε το σημείωμα της Ραφαηλίας.
(κλικ επάνω του, ν' ανοίξει η εικόνα)
να λοιπόν, που μερικές φορές, το να χάνει κάποιος τα κλειδιά του, δεν είναι διόλου ενοχλητικό.
ίσα - ίσα: είναι κάτι, που σε κάνει να χαμογελάς όλη την υπόλοιπη μέρα.
κι ίσως ίσως αυτό το χαμόγελο που μοιράστηκα με τον Χρόνη καθώς διαβάζαμε το Ραφαηλένιο σημείωμα, να είναι το ομορφότερο δώρο μας, για τα εικοσιτέσσερα χρόνια γάμου, που κλείνουμε μόλις σήμερα..
