έφυγε ο Μιχάλης Κακογιάννης και "μας περιμένει στο αιώνιο θέατρο" είπε εμφανώς συγκινημένη η Ειρήνη Παππά.
και πολύ καλά θα έκανε -ομολογώ εκ βαθέων.
αυτή τη βδομάδα, μουρμουράω.
μουρμουράω μόνη μου, μουρμουράω με ακροατήριο, στον ύπνο μου ή ξύπνια.
πολλές φορές γίνομαι ενοχλητική στους άλλους
-είπα "μαλάκα" τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη και η Ραφαηλία με κοίταζε πληγωμένη για ένα ολόκληρο λεπτό.
μετά ρώτησε με πίκρα "γιατί είπες "μαλάκα" τον Μπομπ; δεν σου αρέσει;"
την αγριοκοίταξα "μη λες κακές κουβέντες!"
"εσύ είπες πρώτη"
"εγώ μπορώ να λέω ό,τι θέλω!"
"επειδή έχεις ζάχαρο;"
"επειδή είμαι μεγάλη!"
"η Ελένη μπορεί να λέει ό,τι θέλει;"
"οπωσδήποτε όχι!"
"γιατί μου είπε "συγύριζα μια ώρα κι έκανες το δωμάτιο μπουρδέλο!"
"τι είπε;;"
"συγύριζα.."
"σιωπή! δεν έπρεπε να πει τέτοια κουβέντα! και μου αρέσει ο Μπομπ. απλά σήμερα έχω εκνευρισμό. δεν εννοούσα τίποτα"
"επειδή έχεις ζάχαρο;"
"ναι βρε, επειδή έχω ζάχαρο!"
"καλά τότε.."-
άλλες φορές, ούτε που με παίρνουν είδηση
"δεκαπέντε φαγητά τη μέρα! ούτε ταβέρνα να ήμασταν! άλλο εσύ, άλλο το Ραφάκι, άλλο εγώ. όλο το πρωινό στην κουζίνα! και μετά να πλένω και τα πιάτα. και τις κατσαρόλες. να μη τρώτε σε πιάτα. να πάρουμε μιας χρήσεως. να πάρουμε και ποτήρια μιας χρήσεως. και σεντόνια. και πετσέτες. τσακ - τσουκ! όχι όλη μέρα δουλειές! διακοπές σου λέει ο άλλος.."
"είπες τίποτα;"
"όχι!"
εξομολογούμαι τον καημό μου στον ανεμιστήρα
"κι αυτό το Ελενάκι πια.. λες και ζει στην Αμερική! εξαφανισμένο.. άντε να ρθει να τη δούμε και λιγάκι. σε λίγο θα ξεχάσουμε πως είναι το σκουλαρίκι στη μύτη της.."
μοιράζομαι με τη λάμπα, τα νεύρα μου για την κότα με τα δέκα κοτοπουλάκια που μας επισκέπτεται καθημερινά
η κότα αυτή καθαυτή δεν με ενοχλεί. ούτε τα κοτοπουλάκια -την υπόλοιπη μέρα τουλάχιστον.
όμως τα ρημαδιασμένα έρχονται στις έξι το πρωί, κάθε πρωί, και τσιρίζουν έξω ακριβώς από το παράθυρο μου. και τα δέκα!
την πρώτη φορά, είδα στον ύπνο μου τον Τweety σε κλουβί να κελαηδάει λυσσασμένα και πετάχτηκα ξαφνιασμένη.
τη δεύτερη, είχα σηκωθεί και τα περίμενα..
μουρμουράω στους άλλους, μουρμουράω μόνη μου, μουρμουράω στις καρακάξες στα πεύκα και στην πυγολαμπίδα στη βεράντα, στον Χρόνη και στο Ραφάκι, μουρμουράω στο τηλέφωνο, στον ύπνο και στον ξύπνιο μου
όμως, όταν τ' απογεύματα το Ραφάκι κατεβαίνει την κατηφόρα βολίδα, έτοιμο ν' απογειωθεί θαρρείς
όταν ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο της βέσπας πριν ακόμα δω τον Χρόνη
όταν χτυπάει το τηλέφωνο με το ringtone που έχω βάλει για την Ελένη "τηλεφώνησε μου"
όταν περνώ δίπλα απ' τη λεμονιά και βλέπω τα πράσινα φύλλα της
όταν βλέπω τα κλειστά παράθυρα της φίλης μου, που σε λίγες μέρες θα ανοίξουν ξανά
όταν ένας τζίτζικας χάνει το δρόμο του και σκουντουφλάει στον ώμο μου
όταν πηγαίνει η ώρα δέκα και βλέπει το Ραφάκι τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη
-και μόλο που έχει σκοτεινιάσει από ώρα, ο ουρανός δεν είναι ποτέ ολόμαυρος-
τότε ξέρω, πως αυτές οι μέρες, θα είναι από κείνες που θα νοσταλγώ ολόψυχα τα Χριστούγεννα.
όπως ακριβώς ήταν κι οι περσυνές
όπως ακριβώς θα ήθελα να είναι όλα τα καλοκαίρια της ζωής μας..
