ο χειμώνας ένα βήμα πια έξω απ' την πόρτα μας: με μπουφάν, σκοτεινά απογεύματα, μπλε και γκρίζα χρώματα -δεν θέλω να το σκέφτομαι.
"αντίο Λιλιπούπολη, αντίο αντίο
παίρνω το πατίνι μου, το άλογο, το πλοίο.."
έβαφα όλη τη βδομάδα, έβαφα.
πόρτες, ράφια, τα ντουλάπια της κουζίνας, το γραφείο μου, την παιδική ντουλάπα της Ραφαηλίας.. έπαιρνα το πινέλο, το βουτούσα στο χρώμα κι έβαφα πράσινα, κίτρινα, καφέ, μπλε
την επόμενη μέρα, τριγυρνούσα σ' ένα σπίτι αλλιώτικο.
κι αυτό, θέλω να το σκέφτομαι.
το καλοκαίρι μού φαίνεται πια πολύ μακριά.
πως πέρασαν όχι μήνες, αλλά χρόνια, από τότε που πήρα το Ραφάκι και φύγαμε διακοπές.
στο Τολό.
θυμάμαι..
και μετά στην Αίγινα.
και στα γενέθλια της μικρής, ήρθε κι η Ελένη "έκπληξηη!!"
φέτος για πρώτη φορά, δεν βρεθήκαμε οι τέσσερις όλοι μαζί στην Αίγινα, παρά για λίγες ώρες μόνο.
εμείς οι τρεις, η Ελένη, το Ραφάκι κι εγώ
κι αργότερα οι άλλοι τρεις, ο Χρόνης, το Ραφάκι κι εγώ
αλλά οι τέσσερις, για πρώτη μας φορά, όχι..
"αντίο οικογένεια, αντίο αντίο
παίρνω το πατίνι μου, το άλογο, το πλοίο"
τραγούδησε η Ελένη αποχαιρετώντας και στέλνοντας μας τρυφερά φιλιά, έφυγε για ένα καλύτερο αύριο, για ένα χειμώνα χωρίς το γκρίζο του.
κι αυτό ίσως, θέλω να το σκέφτομαι.
όμως εδώ, όμως απόψε έχουμε ακόμα φθινόπωρο.
το Ραφάκι κοιμάται εδώ και ώρα, αύριο έχει να σηκωθεί νωρίς: σχολείο.
οι γάτες κρυώνουν και κουλουριάζονται στον ύπνο τους
ο Χρόνης διαβάζει
η Πόπη χαζεύει στο βράχο της
η Ελένη σίγουρα θα ονειρεύεται και θα χαμογελάει
κι εγώ περιμένω να 'ρθει γοργά το καλοκαίρι,
να βρεθούμε για μια φορά ακόμα οι τέσσερις μαζί
κάποια ζεστή, ανυποψίαστη μέρα του Αυγούστου:
"έκπληξηη!!"
ξανά..
