γυαλίζει το μάτι μου κι ό,τι μου φανεί "κάπως" ορμάω χωρίς πολλά πολλά και το ..βάζω στη θέση του.
η οποία θέση είναι "μακριά από μένα και κάμε ό,τι θες"
αρπάζομαι λοιπόν και δίνω διαταγές σαν λοχίας σε στρατόπεδο νεοσυλλέκτων.
υπομονή κάνουν όλοι και δη όσοι ξέρουν πως περνάω δύσκολα, λόγω του ..ξενητεμένου μου μωρού.
ο Χρόνης ειδικά, προσπαθεί να μου φτιάξει τη διάθεση με το δικό του τρόπο.
ενώ για παράδειγμα, άλλες φορές τον παρακαλούσα με τις ώρες να μου κάνει μια δουλειά και με το "καλά, σε λίγο" με ξεφορτωνόταν, τούτες τις μέρες, δεν προλαβαίνω καν να εκφράσω μια επιθυμία κι αυτή πραγματοποιείται σε χρόνο μηδέν παρακαλώ!
έτσι χτες βράδυ, αποφάσισε να μου βάλει σε τάξη τους διάφορους κωδικούς, που τα τελευταία χρόνια έχω καταχωρήσει.
άνοιξε τον mozilla, μπήκε στα εργαλεία κι έμεινε έκθαμβος: για το ίδιο site είχα τρεις και τέσσερις κωδικούς!
κάτω από δύο, δεν έπεφτα σε καμμιά σελίδα!
ενώ κανονικά είμαι τακτικός άνθρωπος, σε αφύσικο επίπεδο μάλιστα, οι κωδικοί είναι το αδύνατο μου σημείο.
τούτο το μπέρδεμα, ήθελε υπομονή και πολύ γερά νεύρα, σωστός λαβύρινθος ήταν! ένας λαβύρινθος διευθύνσεων και ονομάτων, δύσκολο πολύ να ξεμπερδευτεί -τουλάχιστον από μένα, που δεν χαρακτηρίζομαι για την υπομονή μου.
κάθισε λοιπόν ο Χρόνης κι άρχισε σιγά σιγά να το συμμαζεύει.
εκείνος δούλευε στο net book ενώ εγώ δίπλα στον μεγάλο υπολογιστή, επιβεβαίωνα και τσέκαρα.
μετά από ώρα, άρχισε να φαίνεται φως: πολλά sites τα είχα σβύσει, άλλα παρέμεναν κι άλλα τα είχα βάλει με ερωτηματικό.
επέλεξα ποια τελικά θα κρατούσα, έριξα μια τελευταία ματιά κι είπα στον Χρόνη:
"εντάξει, αυτά θέλω μόνο, σβύσε τους υπόλοιπους κωδικούς"
"είσαι σίγουρη;" "ναι, φυσικά. σβύστους"
"ok"μάρκαρε τα ανεπιθύμητα και τα 'στειλε στο καλό. η λίστα μίκρυνε εντυπωσιακά. έσκυψα πάνω του και την επιθεώρησα προσεκτικά:
"αυτό το ermis τι τ' άφησες; δεν το θέλω!"
"το ermis είναι χρήσιμο. είναι δημόσιο δίκτυο για την εξυπηρέτηση των πολιτών. από εκεί, μπορείς να παίρνεις ό,τι σου χρειάζεται""α, καλά!"
σήκωσα αδιάφορα τους ώμους.η καινούρια λίστα ήταν έτοιμη. μικρή, συμμαζεμένη και μόνο με τ' απαραίτητα.
έσβυσα τα cookies και δοκίμασα να μπω με τον τρόπο που μου έδειξε ο Χρόνης.
στα blogs μου, σε κάποια fora, στη wordpress, στο ytube, όλα μια χαρά!
"βολικό είναι" μουρμούρισα
"είδες;" παινεύτηκε εκείνος "δε στο 'λεγα;"
μέχρι που δοκίμασα στο face.
εκεί, δεν έμπαινα με τίποτα!
δεν μπορούσα να κάνω sign in, δεν μ' έβαζε όποιο κωδικό και αν δοκίμαζα.
πανικός!
"τι έκανες;;" πετάχτηκα από την καρέκλα μου "δεν μ' αφήνει να μπω! φτιάξτο! φτιάξτο!"
"καλά βρε παιδί μου, μη κάνεις έτσι! θα το βρούμε"
"κι αν δεν το βρούμε; τι γίνεται τότε; ε; ε;"
"θα κάνεις αίτημα να σου στείλουν τον κωδικό. σιγά!""εσύ φταις!! μ' έβγαλες απ΄ το face κι απ' το twitter και μ' άφησες τον Ερμή!
χέστηκα για τον Ερμή! το 'ξερα πως κάποια μαλακία θα γινόταν, το 'ξερα!!" ωρυόμουν έξαλλη.
ο Χρόνης ήρεμος και χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του:
"δε μιλάει έτσι μια κυρία" είπε
τον αγριοκοίταξα ακόμα πιο έξαλλη:
"εγώ ΔΕΝ είμαι κυρία!"
 |
σήκωσε το κεφάλι, με κοίταξε, παρατήρησε τα κοντοκομμένα μου μαλλιά και το τσαντισμένο μου πρόσωπο και είπε:
"κύριος;"
.......................................................
κι εκείνη τη στιγμή ακριβώς αποφάσισα, πως ίσως στ' αλήθεια ο Ερμής, να ήταν ένα χρήσιμο δίκτυο.
όχι για τις διευκολύνσεις που έκανε στους πολίτες, ούτε για το βολικό του θέματος να αιτήσαι στο κράτος από το σπίτι, αλλά για τα φτερά που είχε στα πέδιλα και που μόνο ο Χρόνης μπορούσε να με κάνει να τα δώ..
(ακούμε το Lady Be Good του Django. ξέρετε κάτι πιο επίκαιρο;)
