Οι επιλογές

στο αυτοκίνητο, στο δρόμο της επιστροφής.
ο Χρόνης οδηγεί, δίπλα του χαζεύω τα τούνελ της αττικής, το Ραφάκι στο πίσω κάθισμα σιγοτραγουδάει
-όμορφα.

"βρε μωρό" γυρίζω πίσω "τραγούδησε πιο δυνατά να σ' ακούσουμε κι εμείς"
"θέλετε;"
"και βέβαια!
"ποιο να σας τραγουδήσω;"
"ό,τι να 'ναι. μόνο τη "Μπάρμπι στην Ακρογιαλιά" μη πεις! έτσι και τ' ακούσω άλλη μια φορά, θ' αυτοκτονήσω!"

γελάει.

μου 'λειψε, μου 'λειψε, μου 'λειψε.
το -σκοτεινό- πίσω κάθισμα, τα κίτρινα φώτα του δρόμου, τα τούνελ που εναλλάσσονται γοργά: τούνελ-κομμάτι δρόμου-τούνελ-κομμάτι δρόμου-τούνελ-
ενώ ακούγονται τ' ασημένια ρυάκια που κυλάνε στο γέλιο της Ραφαηλίας.

"πες κάτι που σας έμαθαν σχολείο"
"το δρόμο;"
"ναι, πες τον δρόμο!"

παίρνει ανάσα και ξεκινά: ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία..
τραγουδώ μαζί της:
κι ύστερα κύλησ' ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά


και θυμάμαι τη μάνα μου
(που από μέσα μου, πάντα της μιλώ και πάντα "μαμά" τη φωνάζω)
πόσο της άρεσε ο "δρόμος" και πόσο της άρεσε ο Λοΐζος.

μόλις τελειώνουμε, γυρνώ στο πίσω κάθισμα:
"το αγαπημένο μου απ' το "δρόμο" είναι το:
τα πολυβόλα σώπασαν, οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
ένας βοριάς παγωμένος σαρώνει την έρημη γη.."

"το 'χω ακούσει, αλλά δεν το ξέρω"
"ποια άλλα ξέρεις του Λοΐζου;"
"πολλά! ξέρω και το κορόιδο Μουσολίνι!"
"αυτό δεν είναι του Λοΐζου!"
"ναι βρε μαμά, το θυμήθηκα γιατί λέει για τότεε!"
"για το '40. ξέρεις την ιστορία εκείνης της εποχής; ξέρεις ποιος ήταν ο Μουσολίνι;"
"φυσικά!"
"θα μας πεις;"
"ένας άνθρωπος, που ήθελε να κατακτήσει τις άλλες χώρες κι είχε ένα κόκκινο σημάδι ραμμένο στο μανίκι του!"

ο Χρόνης αναρωτιέται:
"αυτόν τον Ιάπωνα λες, τον Χιροχίτο;"

κι εγώ, νομίζοντας πως ο Χρόνης εννοεί τα χελωνονιντζάκια ως "ιάπωνα χιροχίτο" διορθώνω με απόλυτη σοβαρότητα "το χρώμα στο μανίκι τους είναι κίτρινο, όχι κόκκινο!"
έπειτα, γυρίζω στο Ραφάκι, για να της μάθω πως λεγόταν ο ψυχασθενής που είχε ένα κόκκινο ραμμένο σημάδι στο μανίκι του.

"αυτός βρε αγάπη ήταν ο Χίτλερ! καλά, μόνο τραγούδια έμαθες, από ιστορία τίποτα;"
"απ' όλα έμαθα! μερικές φορές όμως, αυτό το τραγούδι το μπερδεύω.."
"δηλαδή;"
"δηλαδή, εκεί που λέει:
εσύ και η γελοία, η φασιστική Ιταλία
τρέμετ' όλοι το χακί"
ε, εγώ, το "χακί" το μπερδεύω με το "χαλί"

"που πάει να πει, τραγουδάς:
εσύ και η γελοία, η φασιστική Ιταλία
τρέμετ' όλοι το χαλί;;;;"

"ναι.." 
λέει το Ραφάκι με συντριβή, ενώ εγώ κυλιέμαι απ' τα γέλια στο χαλάκι του αυτοκινήτου, που ομολογώ, δεν το φοβάμαι διόλου!

"κι όταν το είπαμε στο σχολείο, στις πρόβες, η δασκάλα της μουσικής ρώτησε, "ποιος είπε "χαλί;;" αλλά εγώ δεν απάντησα"
...................................................

το αυτοκίνητο τρέχει στην αττική οδό

τα τούνελ εναλλάσσονται με γοργό ρυθμό, ο Χρόνης οδηγεί χαμογελώντας, εγώ μισογυρνώ στο πίσω κάθισμα και μιλώ στη Ραφαηλία, στο δικό μας Ραφάκι, που δεν καταλαβαίνει γιατί το να μπερδεύει το "χακί" με το "χαλί" είναι τόσο αστείο

κι αυτή είναι μια απ' τις φορές που είμαι απολύτως σίγουρη, πως βρίσκομαι εκεί ακριβώς που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει.

σίγουρη, πως όλες οι επιλογές στη ζωή μου, μία μία χωριστά, οδήγησαν στο να 'μαι σ' ένα αυτοκίνητο που τρέχει στην αττική οδό, ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ του Νοέμβρη.

κι αυτό φέρνει ένα χαμόγελο ψυχής, σαν εκείνο που νιώθεις όταν ακούγεται ένας αγαπημένος ήχος, όπως τ' ασημένια ρυάκια που κυλάνε στο γέλιο ενός παιδιού.

τόσο απλά
και τόσο εύκολα

τελικά..

Δια(σ)τροφή

"ο Michael Fassbender παίζει έναν παθολογικό σεξομανή του οποίου η ρουτίνα της διαστροφής του διακόπτεται όταν τον επισκέπτεται η νεότερη αδερφή του (Carey Mulligan) και μένει στο διαμέρισμα του για μερικές εβδομάδες."

αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας Shame του Steve McQueen.

εγώ, διάβασα το εξής:

"ο Michael Fassbender παίζει έναν παθολογικό διαβητικό του οποίου η ρουτίνα της διατροφής του διακόπτεται όταν τον επισκέπτεται η νεότερη αδερφή του (Carey Mulligan) και μένει στο διαμέρισμα του για μερικές εβδομάδες."

είναι η διαφορά της διατροφής και της διαστροφής.

γενικότερα, είναι η διαφορά της δικής μου οπτικής γωνίας με των άλλων:

και οι δύο βγάζουν νόημα,

με τη μία όμως γελοιοποιείσαι εντελώς..

Επέτειος

αντιγράφω από τη σελίδα μου στο fb:

..μόνο γύρω απ' το λαιμό μου σαν κασκόλ δεν τυλίγεται! αέρα βρε, πήγαινε πιο κει, ν' ανασάνω! :D


 όταν κοιμάμαι κοιμάται πάνω μου, όταν τρώω έρχεται στα πόδια μου, κάθομαι στον υπολογιστή - ανεβαίνει στο net book και με κρυφοκοιτάζει.. ουδείς άντρας με πρόσεξε έτσι! ποτέ... :Ρ
................................................................

ούτε καν ο σύντροφος Χρόνης, μ' όλο που σήμερα κλείνουμε 27 συναπτά χρονάκια, από τότε που ξεκινήσαμε μαζί..

H power ranger

σήμερα το πρωί:
"προχώρα! συγκεντρώσου!"

το Ραφάκι με τις πατερίτσες πηγαίνει προς την εξώπορτα ακροβατώντας.

"ο Θεός τα προστατεύει" σκέφτομαι "αν ήτανε στο χέρι της, θα είχε τσακιστεί χίλιες φορές ως τώρα, έτσι που ονειροβατεί συνέχεια".

ετοιμαζόμαστε για το σχολείο.
έχω φορτωθεί την -ασήκωτη- τσάντα και βάζω τα κλειδιά στην εξώπορτα, να ξεκλειδώσω να φύγουμε.
πιάνω το πόμολο και γυρίζω στο Ραφάκι:

"έτοιμη;"
"έτοιμη!  να σου πω μαμά, εσύ τι θα κάνεις όταν γυρίσεις σπίτι;"

τι να της πω; πως θα κάνω καφέ, θα δω ταινία στο κρεββάτι και μετά ..αγρανάπαυση;
να ζηλέψει το μωρό;

"μμμμ, δουλειές" μασάω τα λόγια μου
"εγώ ξέρεις τι πιστεύω;"

"με τσάκωσε!" σκέφτομαι

"πιστεύω πως όταν φεύγω και μένεις μόνη, κάνεις μια στροφή, γίνεσαι power ranger και τρέχεις να βοηθήσεις τους ανθρώπους!"

μένω με το χέρι στο πόμολο

"τι κάνω;"
"γίνεσαι power ranger.
 και μου το κρατάς κρυφό"

με πιάνουν τα γέλια

"σωστά μωρό μου, σωστά! δε μου λες κι ο μπαμπάς σου, τι κάνει; είναι κι αυτός power ranger;"
"όοοχι! αυτός δουλεύει σε μια εταιρεία και φουσκώνει μπαλόνια!"
"φουσκώνει μπαλόνια; τι τα κάνει τα μπαλόνια;"
"τα δίνει σε σένα για τους καημένους τους ανθρώπους που βοηθάς.."
..............................................................

κι όπως γύριζα σπίτι απ' το σχολείο

-αφού είχα ανεβάσει το Ραφάκι όλα τα σκαλοπάτια μονοκοπανιά, μέχρι την τάξη της,
αφού την είχα τακτοποιήσει: καρέκλα για το σπασμένο ποδαράκι,
την τσάντα ανοιχτή στα δεξιά της, δίπλα στο θρανίο,
το κινητό φορτισμένο για να μπορεί να με πάρει την ώρα της γυμναστικής που θα έμενε μόνη στην αίθουσα "βαριέμαι μαμάαα"
αφού τη φίλησα δυο και τρεις φορές και τη χαιρέτησα "γεια σου μωρό μου, σ' αγαπάω"-

στο δρόμο γελούσα μόνη μου.

πρωί πρωί κι ο κόσμος που με προσπερνούσε με κοιτούσε απορημένα, αλλά δε μ' ένοιαζε διόλου: κανείς τους δεν ήξερε την κρυφή μου δύναμη, κανείς, παρά μόνο το Ραφάκι.

κι αυτό άξιζε τις απορημένες ματιές
άξιζε τη super στολή
άξιζε ακόμα και το μπαλόνι.

αυτό τελικά τα άξιζε,
όλα..

Ραφάκι με πατερίτσες

το Ραφάκι με πατερίτσες!
δεκαπέντε μερούλες θα ακροβατεί με μένα πίσω της να την προσέχω και να 'χω μάτια, αντί για δύο, τριαντατέσσερα.

"τι κάνετε;"
κι απ' το στρες
"τι να κάνουμε.. το Ραφάκι έβαλε ..γυψοσανίδα"

γυψονάρθηκα ήθελα να πω, κατασκευή για το σπίτι μου βγήκε.

"καλά, πως τα κατάφερες;" τη ρώτησε ο γιατρός στα επείγοντα.
"έκανα τη νεράιδα, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα! πριν λίγα χρόνια, έκανα το άλογο κι έσπασα το χέρι μου"

"αφού βρε παιδί μου βλέπεις πως δε σου κάθεται, τι επιμένεις;" απόρησε ο γιατρός και γελάσαμε όλοι.

ένα μικρό κοκκαλάκι στο πατουσάκι, έπαθε τη ζημιά.
ένα μικρό, σπασμένο κοκκαλάκι που πλέον ευθύνεται για τις πατερίτσες και το σκαρφάλωμα δυο ορόφων: τόσο στην τάξη της όσο και στ' αγγλικά.

"ε, μη στεναχωριέσαι!" την παρηγόρησα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου "μια χαρά θα τα καταφέρεις με τα δεκανίκια!"
"τι είναι τα δεκανίκια;"
"οι πατερίτσες. δεκανίκια, πατερίτσες, το ίδιο πράγμα!"
"και γιατί τα λένε, δεκανίκια;"
"ξέρω 'γω;"
"γιατί, για να τ' αγοράσεις πρέπει να δώσεις δέκα νοίκια;"
"....."

έτσι, ακολουθούμε τις οδηγίες του γιατρού:
το πόδι ψηλά, πάνω σε μια καρέκλα πάντα
το βράδυ στο κρεββάτι ακουμπισμένο σ' ένα μαξιλάρι
κι όταν περπατά, προσοχή, μην αγγίξει το έδαφος.

το Ραφάκι είναι εφοδιασμένο με τηλέφωνο, καινούριες ταινίες, παιχνίδια, μουσική.
την προσέχουμε όλοι
τη φροντίζουμε όλοι
τόσο εμείς όσο κι οι γάτες.

είναι ένα Ραφάκι, που σιγά σιγά προσαρμόζεται κι αστειεύεται για την κατάσταση της:
"μαμά δε μοιάζω με φλαμίγκο;"
"με φλαμίγκο; τι εννοείς;"
"να, έτσι που κρατάω σηκωμένο το ένα μου πόδι στον αέρα, σαν φλαμίγκο δεν είμαι;"

γελάω
και καταλαβαίνω πως έχει πλέον ξεπεράσει το σοκ του σπασίματος.
και γιατί όχι άλλωστε;

αφού έτσι κι αλλιώς,
την προσέχουμε όλοι
τη φροντίζουμε όλοι
τόσο εμείς, όσο κι οι γάτες

για να μη μιλήσω για τα φλαμίγκος.