το μεσημέρι στην κουζίνα: το Ραφάκι τρώει, εγώ βάζω τα πιάτα στο πλυντήριο ενώ ταυτόχρονα ακούω τα νέα του σχολείου.
"..κι έτσι σήμερα, πήραμε και τα υπόλοιπα βιβλία! να τα ντύσουμε όμως, γιατί θα λερωθούν"
"μπράβο Ραφαηλία! και βιβλία πήρατε κι εκπαιδευτική εκδρομή θα πάτε και γιορτή Χριστουγεννάτικη ετοιμάζετε.."
"κι αύριο θα φέρουμε κι ένα κόκκινο λάχανο σχολείο για να κάνουμε πείραμα και καλαμάκια και σουρωτήρι κι ένα λεμόνι!"
"απαπα πόσα πράματα! τι σουρωτήρι;"
"δεν ξέρω. ένα σουρωτήρι είπε η Κυρία"
"έτσι γενικώς; άρα το μεγάλο θα εννοεί. καλά, θα μου το φέρεις όμως πίσω, δεν θα το πετάξεις"
"μα τι λες; θα πετούσα ποτέ το σουρωτήρι μας;" γελάει στην ιδέα του πεταμένου σουρωτηριού
"α μαμά! ξέρεις τι διαβάσαμε σήμερα για την Κίνα;"
"για την Κίνα; είναι πολύ ενδιαφέρουσα η Κίνα! για πες"
"λοιπόν, όταν τα παιδιά μιλάνε στους γονείς, στο τέλος πάντα λένε "αξιότιμε πατέρα" ή "αξιότιμη μητέρα"
"ναι, ε;"
"ναι! δηλαδή, αν θέλουν ένα ποτήρι νερό, λένε "μου βάζεις σε παρακαλώ ένα ποτήρι νερό, αξιότιμη μητέρα;"
κι εκεί που είμαι έτοιμη να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον πολιτισμό της Κίνας, που μαθαίνει στα παιδιά να σέβονται τους γονείς, το Ραφαηλάκι συνεχίζει:
"πλάκα κάνουν;"
...........................................
