Νέος Χρόνος


"..η πόλη των καθρεφτών, των αντικατοπτρισμών ήταν προορισμένη να σαρωθεί από τον άνεμο και να εξοριστεί από την μνήμη των ανθρώπων, ακριβώς τη στιγμή που ο Αουρελιάνο Μπουενδία Μπαμπιλόνια θα τελείωνε την αποκρυπτογράφηση των περγαμηνών κι ότι όλα όσα ήταν γραμμένα σ' αυτές ήταν ανεπανάληπτα, γιατί ράτσες καταδικασμένες σ' εκατό χρόνια μοναξιάς δεν είχαν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη"

τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι όλο και περισσότερο τα εκατό χρόνια μοναξιάς.
πολλές φορές, όχι αυτά καθ' αυτά, αλλά τι περίπου συνέβαινε την εποχή που τα διάβαζα: τους φίλους που έβλεπα τότε, τις απογευματινές προβολές 6-8 στην Ελλη και στο Πτι Παλαί, τη μουσική που άκουγα, όλη τη ζωή που ζούσα -χωρίς οδηγίες χρήσεως.

τριάντα χρόνια ακριβώς από τότε..

δεν κλείνω ποτέ λογαριασμούς.
τα βιβλία μου μένουν πάντα ανοιχτά, έτοιμα να καταγράψουν ό,τι καινούριο.
δεν κάνω απολογισμούς
της μέρας, του μήνα ή της χρονιάς που πέρασε.

αποχαιρετώ μονάχα τον παλιό χρόνο, ελπίζοντας πως ο Νέος κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτός νοσταλγικός, κάποια στιγμή θα θελήσω να τον αναπολήσω κι αυτόν με χαμόγελο -όπως ακριβώς αναπολώ τη στιγμή που αγόρασα τα εκατό χρόνια μοναξιάς.

αποχαιρετώ τον παλιό χρόνο γνωρίζοντας πως εμείς,
δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη, ναι, κι όμως έχουμε.

με Χρόνια Εκατό
με Χρόνια Πολλά

και τελικά, χωρίς καθόλου μοναξιά
..........................................


στο 2013
λοιπόν
με Ευλογημένη Ελπίδα Νοσταλγίας!

Χριστούγεννα!



όσο περνάει ο καιρός, γυρίζω πίσω.
στα τραγούδια, στις ταινίες, στα βιβλία, σε όλα.
...........................................

Χριστούγεννα ξανά.
λες κι ήταν μόλις χτες, λες και πέρασαν λίγες μονάχα μέρες
κι όχι ένας χρόνος ολόκληρος.

το Ραφάκι στόλισε το σπίτι.
το δέντρο, τα δωμάτια, ήρθε και σε μένα κρατώντας ένα χιονάνθρωπο στα χέρια
"μαμά, κοίτα! δεν είν' ωραίος;"
"μωρό μου, υπέροχος!"
ευχαριστημένη τον ακουμπάει προσεκτικά πάνω στη σιφονιέρα, να τον βλέπω κάθε πρωί που ξυπνώ -Χριστούγεννα ξανά.

με ευχές
με χαμόγελα
μ' όλο το γιορτινό, που έρχεται το χρόνο μια φορά:

Χριστούγεννα!
............................................

όσο περνάει ο καιρός, γυρίζω πίσω
στα τραγούδια, στις ταινίες, στα βιβλία που διάβαζα παλιά
σε όλα

και κάπως γίνεται και τα Χριστούγεννα τα τότε,
μοιάζουν πολύ με τα σημερινά
σαν ο χρόνος να κάνει κύκλο
και να κλείνει εκεί απ' όπου ξεκινά: αρχή και τέλος, ένα..
..............................................

Χριστούγεννα ξανά
ευχές
χαμόγελα
και
-μεσ' απ' την καρδιά μου-

Χρόνια Πολλά!

Γάμος!

29.7.10
 Τα εγγόνια (μιλώντας με το Χρόνη για την Ελένη )
 "τη ρώτησα "εσύ δηλαδή δεν θα παντρευτείς ποτέ σου; δεν θα κάνεις παιδιά;" ξέρεις τι μου απάντησε;"
"τι;"  
"που θες να ξέρω από τώρα;" 
  "έλαα! παίρνεις τα λόγια της τοις μετρητοίς.."
"το στυλ της με τσαντίζει όχι τα λόγια της! αν δεν θέλει να παντρευτεί να μη το κάνει! προκειμένου να νιώθει πίεση και καταπίεση, να μη το κάνει! μήπως νομίζεις πως κι εγώ θέλω ντε και καλά, να δω εγγόνια;"

 και το Ραφάκι, που τόση ώρα παρακολουθεί αμίλητο, γυρίζει, με κοιτάζει με προσοχή και λέει:
  "κι αν δεις εγγόνια μαμά, τι θα τους πεις;" 
................................................




στην Ελένη και στο Νικόλα, που σήμερα παντρεύτηκαν: να ζήσετε!!
πάντα μαζί πάντα αγαπημένοι πάντοτε σύντροφοι!
να καμαρώνετε πάντα το φως της ζωής μας, το γλυκό μας μωρό!

 -κι αυτό το "πάντα" διαρκεί μια στιγμούλα μόλις σαν είστε μαζί..

Στο σπίτι


"somewhere over the rainbow" με ξυπνά κάθε πρωί στις εξήμισυ ο Iz Kamakawiwo
και
..σπίτι ξανά!

"μαμά, μου 'λειψες" μ' έσφιξε το Ραφάκι και μου 'δωσε ένα φιλί
"μας έλειψες" είπε κι ο Χρόνης και πήρα κι από 'κεινον το φιλί μου.

η Νέλλυ δεν είπε τίποτα, όμως όλη τη νύχτα κοιμήθηκε πάνω στο μαξιλάρι μου.

"σιγά τις μέρες που έφυγα, πως κάνεις έτσι;" τη μάλλωσα και τη σκούντηξα να κατέβει "πήγαινε πιο κει καλέ, θα με σκάσεις!"
αλλά αυτή ούτε που κουνήθηκε!
μόνο γουργούρισε δυνατότερα κι έκλεισε τα μάτια.

"Englishman in New York" σε Street Jazz Sax Ensemble απ' τα πιτσιρίκια του HIBI★Chazz-K: η μόνιμη ειδοποίηση που χτυπά στη μιάμισυ κάθε μεσημέρι, ακούγεται
και
..σπίτι ξανά!

να τακτοποιώ, να μαζεύω, ν' απλώνω, να μαγειρεύω
-με το "Σάββατο", το "μόνο αν με θες", με "πηδάω τα κύματα"
και vegas "πιο ψηλά".

με το Ραφάκι να τραγουδά "starships" όταν κάνει μπάνιο
όταν παίζει
όταν σκέφτεται
όταν διαβάζει
("πως μπορείς;"
"δεν ξέρω")

"minor swing" από τον Django και "la petit fille de la mer" από τον Παπαθανασίου
"hey soul sister" από τους Train
ασφαλώς Streets of Philadelphia από τον Springsteen

κι ο Χρόνης νωρίς κάθε απόγευμα να γυρίζει απ' τη δουλειά: ήρθα!

η Ελένη στο msn
("μαμά μου!)

η Νέλλυ που δεν μ' αφήνει ούτε λεπτό μόνη

κι εν τέλει ο Dave Brubeck με το take five του:

στο σπίτι..
.............................................................


-κι οι μέρες γοργά θα περάσουν
μέχρι να λείψω για λίγο ξανά..



Το Καλωσόρισμα!

όταν το μωρό μου



κάνει μωρό



τότε ευχόμαστε ολόκαρδα 
να είναι ευλογημένο 
χαρούμενο 
γερό και δυνατό
και πάντα να πορεύεται στο δρόμο του Θεού.

όταν το μωρό μου
κάνει μωρό,
τότε ευχόμαστε ολόκαρδα
την ομορφιά του κόσμου να έχει στην καρδιά 
στο βλέμμα την ελπίδα
και το ζεστό χαμόγελο 
στα χείλη τα γλυκά.

όταν το μωρό μας 
κάνει το δικό του μωρό
τότε ευχόμαστε ολόκαρδα
να έχει κάτι απ' την ψυχή
την πίστη και την αντοχή
όλης της οικογένειας.


καλώς ήρθες στον κόσμο αγάπη μου 

καλώς μας ήρθες..

Ο Μονόλογος


"μαμά, σήμερα μάθαμε το ρήμα "μονολογώ"
"μπράβο σας!"
"ξέρεις τι σημαίνει "μονολογώ";
"λιγάκι.."
"εσύ μονολογείς ποτέ;"
"κάθε μέρα! για να μη σου πω, κάθε ώρα"
"ναι, το ξέρω. σ' έχω ακούσει.
λες
 "γαϊδούρια μεγαλώνω!"
.....................................

Γενέθλια


εδώ, στα δύο μου χρόνια
-δεν έχω αλλάξει και πολύ..

δε φοράω πια ρόμπες
δεν ανεβαίνω στους καναπέδες με τα παπούτσια
δεν αφήνω εύκολα να με βγάζουν φωτογραφίες

όμως γιορτάζω ακόμα τα γενέθλια μου
έχω τούρτα, φυσάω κεράκια
κοιτάζω σοβαρά τον κόσμο, κατάματα

γελάω, φωνάζω, ενθουσιάζομαι, απογοητεύομαι, τραγουδάω, κλαίω, ονειρεύομαι, φοβάμαι, γκρινιάζω, διαβάζω, συμμετέχω, απομονώνομαι,
ζω 
-κι ένα χρόνο παραπάνω από πέρσυ μετράω..

εδώ, στα δύο μου χρόνια
-δεν έχω αλλάξει και πολύ 
ακόμα,

λέω..

Κύκλος


"μαμά, τώρα που άρχισε να κάνει κρύο, θέλω να πάμε στην Ανάβυσσο. να φοράς το μαύρο σου μπουφάν, εγώ να τρέχω στην παραλία πάνω κάτω και μετά, να 'ρχομαι με φόρα να πέφτω στην αγκαλιά σου. 
όπως παλιά"
...................................

απ' όλα που έχουν αλλάξει στη ζωή μας, αυτό είναι που μου λείπει περισσότερο: οι Κυριακάτικες μας βόλτες..

η γαλάζια καμπίνα στο Θυμάρι
ο αχνιστός καφές τα κρύα μεσημέρια
ο ήλιος όταν έδυε στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης
τα παιδιά στο πίσω κάθισμα, ο Χρόνης οδηγός
-τότε που ακόμα ήμασταν μαζί
όλοι..

άνοιξε τα φτερά της η Ελένη και πέταξε.
μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα:
το χαμόγελο της ταξιδεύει στις γραμμές του τηλεφώνου
το χαμόγελο της έρχεται σπίτι, μας αγκαλιάζει,
κι ίσως λιγάκι να με μελαγχολεί η σκέψη του "πόσο γρήγορα περνά ο καιρός"

όμως έτσι πρέπει να γίνει
κι έτσι γίνεται πάντα
στον κύκλο της ζωής.

τ' αγαπημένα μεγαλώνουν
ανοίγουν τα φτερά τους
πετούν
και μένουν πίσω τα άλλα μας μωρά να λένε "μαμά, τώρα που άρχισε να κάνει κρύο, θέλω να πάμε στην Ανάβυσσο.."

αγκαλιάζω τη Ραφαηλία,
τώρα που ακόμα είναι μικρή
και δε μελαγχολώ πια καθόλου στη σκέψη της αυριανής άδειας φωλιάς:

στο κάτω κάτω
αυτή δεν είναι η μοίρα πάντα
μιας φωλιάς;
.........................................................
ντριννννν

"μαμάκα;"
"Ελένη μου!"

Το χαμόγελο


"μαμά, ξέρεις τι έγινε σήμερα σχολείο;"
"κάνατε μαθήματα"
"ε ναι. εκτός απ' αυτό"
"κάνατε γυμναστική"
"έλα τώρα βρε μαμά! φυσικά κάναμε μαθήματα και γυμναστική! τι άλλο όμως έγινε;"
"πως είναι δυνατόν να ξέρω αν δε μου το πεις;"
"λοιπόν στο διάλειμμα κατεβαίναμε με τη Μόνικα τις σκάλες προσεκτικά κι ήρθε από πίσω μας ένα αγόρι του λυκείου και μας φώναξε "στην άκρη στούμποι!"
"τι σας φώναξε;"
"στην άκρη στούμποι!"
............................................

κάθησα γελώντας στην καρέκλα.

κι ήταν η ευγνωμοσύνη για το γέλιο που ξεπήδησε ξαφνικά μέσα απ' την καρδιά, αυτή που έκανε το χαμόγελο να αιωρείται πάνω απ' το κεφάλι μου, όλη την υπόλοιπη μέρα..

Φθινόπωρο aka Ιούνιος -ξανά


"Ραφάκι τελικά πως σου φαίνεται το Γυμνάσιο; πως περνάς;"
"τέλεια!"
"μπράβο αγάπη μου! και δε μου λες, σου λείπει ακόμα το δημοτικό;"
"ναι μαμά, μου λείπει.."
"τι σου λείπει βρε παιδί μου από κει; αφού δεν σ' άρεσε καθόλου!"
"οι διάδρομοι, οι σκάλες της τάξης μου, οι τουαλέτες, το κυλικείο.."

"Χρόνη, Χρόνηη"
"....."
"Χρόνη δεν ακούς; Χρόνηη!!"
"έλα, τι θες;"
"να σου πω!"
"τώρα διαβάζω!"
"κάνεις κι άλλη δουλειά; συνέχεια διαβάζεις"
"μακάρι αλλά που.. ούτ' ένα λεπτό δεν έχεις σταματήσει απ' το πρωί!"
"καλά κάνω! ορίστε μας! ο πιο καλός ο μαθητής στα διακόσα του!"
"μ' αφήνεις τώρα;"
"σπασικλάκι!"

"ενάμισυ gb βιβλία! σκέψου πόσα είναι! πάνω από 300! τρελλάθηκα.."
"τα κατέβασες; τι έγινε;"
"τα κατέβασα, πως δεν τα κατέβασα! περίμενα, περίμενα, αλλά τελικά τα κατέβασα όλα"
"άξιζε τον κόπο;"
"ήταν στ' αγγλικά"
"όλα; κρίμα.. φαντάζομαι πόσο θ' απογοητεύτηκες.."
"όλα εκτός από ένα. στο τέλος του καταλόγου είχε κι ένα ελληνικό"
"έλα! πάλι καλά! άξιζε; ποιο είναι;"
"το μανιφέστο της κάνναβης.."



ετοιμάζω τη Ραφαηλία για το σχολείο, δεν αφήνω το μαθητή-Χρόνη να διαβάσει, κατεβάζω ενθουσιασμένη όποιο βιβλίο βρεθεί μπροστά μου, τακτοποιώ το σπίτι, πλένω, απλώνω, δε σιδερώνω, διαβάζω, σκουπίζω, βάζω πλυντήριο πιάτων, αγοράζω καινούριο πλυντήριο ρούχων, ακούω δυνατά μουσική, τραγουδάω παράφωνα όταν μαγειρεύω, μπερδεύω το Σεπτέμβρη με τον Ιούνιο, μιλάω στη Νέλλυ κι αυτή μ' ακούει -ως συνήθως- με προσοχή aka ριζώσαμε σπίτι ξανά

κι αυτό τελικά
είναι ωραίο.

"Ραφαηλία, τσακίσου αμέσως κι έλα"
"αρκεί να μη κάνω μπάνιο!"
aka τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου

κι αυτό
είναι ακόμα πιο ωραίο

τελικά..

Hondos Center


"βρε Ραφαηλία, τέλειωσες κιόλας; ούτε μια ώρα καλά καλά δε διάβασες!"
"τέλειωσα, τέλειωσα!"
"δηλαδή, να σ' εξετάσω τώρα, θα μου τα πεις όλα όπως πρέπει;"
"φυσικά!"
"άντε βρε απατεώνα, έχε χάρη που είμαι κουρασμένη, αλλιώς θα σου 'λεγα εγώ "τέλειωσα, τέλειωσα" και "φυσικά!". μου 'μαθες και το "φυσικά"! τι κάνεις τόση ώρα μέσα στο μπάνιο ε; τι σκαρώνεις πάλι;"
"παίζω μαμά μου!"
"αυτό το "μαμά μου" πολύ με προβληματίζει.. τι παίζεις; γιατί τ' ανακατεύεις όλα; βρε, με τα καλλυντικά μου παίζεις;"
"κάνω ότι είμαι στο Χόντο κι είμαι πωλήτρια.."
"ααα.. μεγάλα όνειρα έχεις βλέπω! προβλέπεται καριέρα όχι αστεία!"
"ναι και μένα μ' αρέσει αυτή η δουλειά! λοιπόν εδώ είναι ένα ειδικό δωμάτιο, που έρχονται οι κοπέλες και δοκιμάζουν διάφορα καλλυντικά! να κι εδώ είναι τα καλλυντικά!"
"μάλιστα"
"υπάρχουν απ' όλα για τις κυρίες: κρέμες, κολώνιες, χαρτομάντηλα, μανό, πράματα για τις ψείρες.."
"πως;"
"κρέμες, κολώνιες.."
"είπες "για τις ψείρες" ή μου φάνηκε;"
"βέβαια! κάνω πως έχουμε και τέτοια, απ' όλα σου λέω!"
..............................................

γελώντας δυνατά βγήκα απ' το μπάνιο.
δεν μου ήταν διόλου δύσκολο να φανταστώ μια κυρία περιποιημένη, παρφουμαρισμένη, κομψοτάτη να μπαίνει αεράτη στο Χόντο και να αγοράζει κρέμες και χαρτομάντηλα με το μαλλί τίγκα στην ψείρα.

συνεχίζοντας να γελάω μπήκα στην κουζίνα.

στο μπάνιο το Ραφάκι έπαιζε "Χόντο"
κι εγώ στην κουζίνα άρχισα να παίζω "Goody's" ετοιμάζοντας γεύμα για όλους.

έκαστος εφ' ω ετάχθη

τελικά..

Αθήνα - επιστροφή


καλημέρα Αθήνα
καλημέρα Ραφάκι
καλημέρα σχολείο!

η ζωή στην Αθήνα είναι γρήγορη.
η ζωή στην Αθήνα έχει τα δικά της χρώματα, το δικό της ρυθμό.
άγχος, τρέξιμο, παράπονο
όμως και ξαφνικές χαρές
συναντήσεις με φίλους,
χειμωνιάτικες βόλτες,
απογευματινούς καφέδες και μπόλικο διάβασμα
-πάνω απ' όλα, αυτή τη λατρεμένη καθημερινότητα έχει..

φθινόπωρο στην Αθήνα.
χάζευα το σπίτι προχτές, με το μάτι του "καινούριου" ένοικου: κοντά τρεις μήνες είχα να το δω..
χάζευα κι αυτό που έβλεπα μ' άρεσε πολύ: το καταφύγιο, το Tardis μας να περιμένει φιλόξενο, αγαπημένο όπως πάντα.

φθινόπωρο στην Αθήνα
τόσο αλλοιώτικο απ' αυτό που αφήσαμε στην Αίγινα.

πριν η στιγμή περάσει, οι μέρες του Καλοκαιριού, θα 'χουν τελειώσει
θα κοιτάμε τις φωτογραφίες: να, εκεί ο Χρόνης,
να τα παιδιά αγκαλιασμένα ποζάρουν χαμογελαστά
να 'μαι κι εγώ -στον κόσμο του Dickens χαμένη- να διαβάζω

θα χαμογελάμε
όμως θα κάνουμε ήδη όνειρα για το άλλο καλοκαίρι που θα 'ρθει
-το επόμενο.

αφήσαμε τα πεύκα, τις κουκουβάγιες, τις δεκαοχτούρες
το αγκάθι που βρήκα κάποιο μεσημέρι, τη λεμονιά, το μελισσόχορτο,
τα πρώτα κυκλάμινα

ακούσαμε μια τελευταία φορά τα τζιτζίκια
-σιγά σιγά κι αυτά θα σωπάσουν

κι ύστερα σηκωθήκαμε, τινάξαμε την άμμο και τη νοσταλγία απ' τα ρούχα μας
κι επιστρέψαμε:
άλλη ζωή εδώ
άλλη..

όμως εγώ, πήρα μαζί μου τη θάλασσα.
πριν κοιμηθώ τα βράδια, ευλαβικά το κάθε βράδυ, βάζω τους ήχους των κυμάτων, τους γλάρους και τον άνεμο ν' ακούγονται παντού.

εδώ, στην καρδιά της Αθήνας -ένας ωκεανός στο δωμάτιο μου
ξεχύνεται από τα μεγάλα ηχεία και πλημμυρίζει τη γειτονιά..

κι όσο τα κύματα υψώνονται
όσο ο άνεμος φυσάει
όσο οι γλάροι "μιλούν"

το δικό μας Καλοκαίρι πάντα θα υπάρχει.


φθινόπωρο λοιπόν στην Αθήνα
μα με Αύγουστο -μετά τα μεσάνυχτα- στο σπίτι το θαλασσινό μας.

Καλημέρα Αθήνα
Καλημέρα Ραφάκι
Καλημέρα Σχολείο

Καλημέρα σας..

Αίγινα -επιστροφή


ακόμα στην Αίγινα.
ακόμα με κουκουβάγιες, πράσινα φύλλα λεμονιάς, καφές στις πλάκες της βεράντες ακουμπισμένος, πευκοβελόνες.

επιστροφή σε λίγες μέρες: μόλις τρεις έμειναν.

θα μαζέψουμε τα πράγματα μας
θα ετοιμάσουμε το σπίτι για το επόμενο καλοκαίρι
θα σφραγίσουμε πόρτες και παράθυρα
θα φύγουμε.

"μου 'λειψαν οι κόρες μου" μονολογούσα προχτές σκουπίζοντας τη βεράντα, μ' άκουσε το Ραφάκι και πετάχτηκε:
"έχεις εμένα μαμά"
"όχι εσείς βρε! οι τετράποδες!"

γέλασε το Ραφάκι
γέλασα κι εγώ.

επιστροφή σε τρεις μέρες λοιπόν

στο σπίτι
στις "κόρες"
στην κανονική μας ζωή.

"θαρρείς και βγάζω ανθούς και φύλλα
κι απλώνω ρίζες μεσ' τη γη"

σιγοτραγουδάω
-και να 'την η νοσταλγία γι' αυτό που ακόμα δεν έχει τελειώσει καν.

επιστροφή..

Τι ώρα, είπες, είναι;

δεν τη μαθαίνει την ψηφιακή ώρα το Ραφάκι, δεν της αρέσει και δεν θέλει να τη μάθει, πάει και τελείωσε.
έλα όμως που το επιτραπέζιο ρολόϊ ειναι ψηφιακό κι έρχεται κάθε τρεις και λίγο και μου ανακοινώνει βιαστική:
"μαμά, φεύγω!"
"που πας βρε αγάπη μου μες το μεσημέρι;"
"να παίξω με τα παιδιά"
"ποια παιδιά τέτοια ώρα; τα παιδιά δεν έχουν βγει ακόμα έξω!"
"πως δεν έχουν βγει! αφού το κανονίσαμε! στις πέντε όλοι έξω"
"και τώρα τι ώρα είναι; ξέρεις;"

τρέχει στο ρολόϊ, το κοιτάζει κι έρχεται φουριόζα:
 "πέντε και κάτι"
"τι πέντε και κάτι βρε απατεώνα; 16.10 πέντε και κάτι είναι;"
"δεν είναι;"
"όχι!"

προσπάθησα μια, προσπάθησα δυο, τις πρώτες μέρες το θυμόταν, μετά, όπως συνήθως συμβαίνει μ΄ αυτά που βαριόμαστε, το ξεχνούσε.
είδα κι απόειδα, τσακώθηκα μια, τσακώθηκα δυο, την επόμενη φορά της είπα "πήγαινε στον πατέρα σου!"

στράβωσε ελαφρώς τα τσαχπίνικα της μούτρα "άσε δεν πειράζει" μου είπε, αλλά εγώ επιμένοντας την έσπρωξα προς τον Χρόνη:

"μάθε της!"
"τι να της μάθω;"
"μάθε της την ώρα"
"δεν ξέρει την ώρα; είναι δυνατόν στην ηλικία της να μη ξέρει την ώρα;"
"μπαμπά, την κανονική ώρα την ξέρω! την άλλη δεν ξέρω με τα δεκαπέντε και τα δεκαέξι!"
"α, μα αυτό είναι πολύ απλό! πρόσεξε με ένα λεπτό και θα τη μάθεις αμέσως"

στάθηκε το Ραφάκι προσοχή, συγκεντρώθηκε ο Χρόνης κι εγώ κάθησα αναπαυτικότερα για να το απολαύσω:

"είναι απλό: από τις ώρες αφαιρείς το 12.
και πιο συγκεκριμένα: από τις δεκάδες αφαιρείς το 1 και από τις μονάδες το 2"

...........................................................

και η μικρή
ακόμα τρέχει.

την ψηφιακή ώρα τελικά την έμαθε;

α, μα δεν το νομίζω
καθόλου..

Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά, Χρόνια Ευλογημένα!


Ραφάκι στα δώδεκα
-όταν τα χρόνια περνούν με μια ανάσα!

Ραφάκι στα δώδεκα
Ραφαηλία
-στην εφηβεία
-στο γυμνάσιο
-σ' ένα καινούριο κόσμο πια!

σαν σήμερα πριν δώδεκα χρόνια "εδώ είμαι!" φώναξε και μπήκε στη ζωή μας θριαμβευτικά
"κάντε μου χώρο" απαίτησε κι εμείς ανοίξαμε τον κύκλο και γίναμε τέσσερις..

Χρόνια Πολλά στο παιδί μας,
Χρόνια Πολλά στην ανάσα, στη ζωή, στο χαμόγελο
σ' ολόκληρο τον κόσμο μας

Χρόνια Πολλά!

Γλυκά
Ευλογημένα
και Χαρούμενα

Χρόνια Καλά να έρθουν στη ζωή της

Χρόνια της Πολλά!
............................................

18-3-09

η Ελένη ήταν ήδη δέκα χρονών, όταν η Ραφαηλία ήρθε στη ζωή μας
κι ο αδερφός μου, μαθαίνοντας το, είπε για τον σαραντάχρονο (τότε) Χρόνη
"μα καλά, ο Αβραάμ νομίζει πως είναι;" και γέλασα πολύ, γιατί εκείνη τη στιγμή μου διέφευγε πως η γυναίκα του Αβραάμ ήταν η Σάρρα
κι αφού ο Χρόνης ήταν ο γηραιός Αβραάμ
εγώ οπωσδήποτε θα ήμουν η Σάρρα
η οποία την εποχή που γέννησε, τα ενενήντα τα 'χε κλεισμένα σίγουρα.
πάλι καλά όμως, γιατί λίγα χρόνια μετά, στα γενέθλια μου,
ο Δημήτρης, ήρθε τραγουδώντας τον "πενηντάρη" και εμμένοντας στο στίχο:
"όταν έπιανες πενήντα
μια φορά κι ένα καιρό
ήθελες δυο νοσοκόμες
κι ένα μόνιμο γιατρό.."

φέτος όμως του το ξεπλήρωσα:
εγώ ήμουν αυτή που το τραγούδησε
και φάλτσα και δυνατά
(και κυρίως παράφωνα)
εμμένοντας στον στίχο:
"σου φωνάζαν όλοι
"γέρο! άντε και καλή ψυχή..."

κι η αλήθεια είναι πως αυτόν μεν,
τον ανατρίχιαζε λίγο το τραγουδάκι,
εμένα δε, μου 'δινε μεγάλη χαρά!
δεν ξέρω πως τα θυμήθηκα όλ' αυτά..
η Ελένη πια έχει τελειώσει το λύκειο κι έχει πάρει το δρόμο της
το Ραφάκι, με μας να τη στηρίζουμε, χτίζει το δικό της αύριο,
ξεκινώντας από το σπίτι με τα μαθήματα ζωής
κι ύστερα στο σχολείο, όπου διδάσκεται μαθηματικά και γλώσσα
ιστορία, θρησκευτικά και αγγλικά
κι όπου μαθαίνει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις της στην καθημερινότητα:
βλέποντας χτες την αδερφή της να ντύνεται, κάπως της φάνηκε και  φώναξε γελώντας:
"Ελένη, είσαι σαν τη Σάρρα"
"ποιά Σάρρα;" ρώτησε η Ελένη απορώντας
"του Αδάμ! ο Αδάμ και η Σάρρα"
αχταρμά τα 'χει κάνει αυτό το παιδί
σκέφτηκα χαμογελώντας
και θυμήθηκα τον Ιούλιο και την Ιουλιέτα
και θυμήθηκα τη νύχτα, που πήραμε τον αδερφό μου να του πούμε
πως το Ραφάκι θα 'ρχόταν σε λίγο καιρό στη ζωή μας
κι εκείνος, αφού γέλασε και χάρηκε πολύ, αναρωτήθηκε:
"μα ποιος νομίζει πως είναι ο Χρόνης;! ο Αβραάμ;" και εννοούσε αυτόν της Σάρρας
και οπωσδήποτε όχι της Εύας..

κι ήταν ο Χρόνης τότε εκατό
κι εγώ ενενήντα
ακριβώς!
..................................................

η καλωσύνη των ανθρώπων να την τυλίγει, να την ζεσταίνει
στο δρόμο του Θεού πάντοτε να βαδίζει

και το χαμόγελο της, όλο τον κόσμο να φωτίζει!


ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΛΑ!

eReader και ξερό ψωμί!


έμαθα να διαβάζω πριν πάω σχολείο.
έμαθα να διαβάζω πριν πάω σχολείο και το πρώτο μου βιβλίο ήταν ένας τόμος της ελληνικής μυθολογίας -θαυμάσιο και φυσικά, ακατάλληλο για την ηλικία μου.

θυμάμαι, χάζευα τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του και μετά διάβαζα χωρίς κόπο την περιγραφή του πίνακα.
αυτό ήταν το πρώτο μου ανάγνωσμα και έκτοτε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι.
σχεδόν όλο το δημοτικό ήταν αφιερωμένο σε έλληνες συγγραφείς: αγαπημένος Παπαδιαμάντης, αλλά και Λουντέμης, Καζαντζάκης, Σολωμός, Τέλος Αγρας, Παλαμάς, λατρεμένος Μυριβήλης, Βάρναλης, Πολέμης και Βιζυηνός, Καρυωτάκης και Βαλαωρίτης. Αριστοτέλης.
αργότερα ήρθε ο Νάνος, στα χρόνια του γυμνασίου πια.

σ' αυτά του δημοτικού, δεν ξεχνώ την κερκόπορτα απ' όπου μπαινόβγαιναν οι αδερφές Μπροντέ, η Τζαίην 'Ωστιν, η Δάφνη ντυ Μωριέ, ο Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, ο Ιούλιος Βερν, ο Στέφαν Τσβάιχ.

όταν τέλειωσα το δημοτικό και πήγα στο γυμνάσιο οι έλληνες μ' εγκατέλειψαν. οι νεότεροι δηλαδή.
την κερκόπορτα τη χρησιμοποιούσαν πια ελάχιστοι απ' αυτούς: ο Μανόλης Αναγνωστάκης, η Ιωάννα Καρατζαφέρη, η Μάρω Δούκα, η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, ο Λειβαδίτης, οπωσδήποτε ο Ασλάνογλου.
σε αντίθεση με τους ξένους που ολοένα πλήθαιναν: Χένρυ Τζαίημς, Μπορίς Βιαν, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Ράιχ, Λίζα Αλθερ, Ντίκενς, Σου Κάουφμαν, Μαγιακόβσκι, Κάφκα, Ντοστογιέβσκι, πολυαγαπημένος Γκόρκυ, Ρεμπώ..

πέρασαν χρόνια πολλά όπου ήμουν μόνιμα μ' ένα βιβλίο στο χέρι: όταν μαγείρευα, όταν έφτιαχνα λίστες για ψώνια, σχεδόν όταν τηλεφωνούσα.. πάντα μ' ένα βιβλίο: είχε γίνει η φυσική προέκταση του χεριού μου.
μέχρι..
μέχρι που ξαφνικά, έπαψα να βλέπω.
τουλάχιστον τόσο καλά, όπως παλιά.
θυμάμαι τη μέρα που κοιτούσα κάποια σελίδα και δυσκολευόμουν αρκετά να τη διαβάσω.

την επομένη πήγα στον οφθαλμίατρο.
και δυο μέρες μετά είχα τα πρώτα μου γυαλιά διαβάσματος.  διόλου βοηθητικά, διόλου παρηγορητικά: δυσκολευόμουν πολύ, πιεζόμουν, εξακολουθούσα να μη μπορώ να αναγνώσω άνετα.

ήταν ακριβώς η εποχή που άρχισα να ασχολούμαι με τον υπολογιστή.
κι ήταν λες κι έφυγε κάτι και το κενό που άφησε, άρχισε να συμπληρώνεται από κάτι άλλο, διαφορετικό.

φυσικά, τίποτα δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει το διάβασμα..
όμως μιας και δεν μπορούσα να διαβάζω, θα μπορούσα να γράφω και να έχω ενίοτε μια επικοινωνία με ανθρώπους που δυνητικά θα ταίριαζα μαζί τους.

έτσι γεννήθηκε η Ισημερία και πάνε κιόλας σχεδόν έξι χρονάκια από τότε.
έγραφα, διάβαζα άλλους γράφοντες, ενημερωνόμουν για το είδος της τεχνολογίας που μ' ενδιέφερε, γενικά ήταν ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος, που λέει κι ο φίλος μας ο Χάξλεϋ.

κι όλ' αυτά μέχρι πριν λίγες μέρες.
μέχρι προχτές που μετέφερα ebooks στην ταμπλέτα μου, πειραματικά στην αρχή, για να διαπιστώσω με έκπληξη αργότερα, πως μετά από τόσο καιρό, επιτέλους διάβαζα!
διάβαζα και διάβαζα και διάβαζα ξανά!

από το πρωί μέχρι το βράδυ, με τις πευκοβελόνες να πέφτουν στη βεράντα, να έχουν κάνει βουνά και να μην έχω διάθεση να σηκωθώ να τις σκουπίσω, με τα τζιτζίκια να τζιτζικίζουν πάνω απ' το κεφάλι μου, με τον Χρόνη και το Ραφάκι να πηγαίνουν για μπάνιο κι εγώ να μη πηγαίνω μαζί τους:
"δε γίνεται" τους είπα προχτές "είναι αδύνατον ν' αφήσω τον Σάντι στην τύχη του" και τους κούνησα αφηρημένα το χέρι όπως έφευγαν.

ψάχνοντας ν' αντικαταστήσω το tablet μου με κάτι πιο ειδικό, όπως ένα ereader διάβασα τόσες ..χμμ ελληνικούρες, από διάφορους σχολιαστές, που παραλίγο, να χάσω ξανά την όραση μου.
κι αυτή τη φορά όχι από πρεσβυωπία, αλλά από την άκρατη ανοησία!
για "μυρωδιά" βιβλίου διάβασα, για τις αισθήσεις γενικότερα διάβασα, για την παράδοση και τα ήθη κι έθιμα της Ελλάδας διάβασα, ό,τι και να θυμηθώ, είναι άκρως επιζήμιο τόσο για την όραση όσο και για τα νεύρα μου.

για μας όμως που δε βλέπουμε καλά
για μας όμως που διαβάζουμε στ' αλήθεια πολύ και δεν έχουμε χώρο ν' αποθηκεύουμε τα βιβλία μας ή έστω, να τα πάρουμε μαζί στις διακοπές
για όλους που ζούμε σ' αυτό τον έρμο πλανήτη, όπου μ' έναν εγωισμό καθαρά παιδικό προτιμάμε να κόβονται δέντρα για χαρτί, αντί να φορτώνονται σελίδες ηλεκτρονικά
για όλους που δεν έχουν (έχουμε) την οικονομική άνεση ν' αγοράζουμε ένα βιβλίο τη βδομάδα

και γι' άλλα, που αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι, αλλά που όταν πατάω το πλήκτρο κι ανοίγει η σελίδα μού έρχονται όλα στο μυαλό, ο "αναγνώστης" είναι το επόμενο βήμα.

αγαπώ τα (πάρα πάρα πολλά) βιβλία μου και πάντα θα τα φροντίζω.
όμως την επόμενη φορά που θα θελήσω να διαβάσω ξανά ένα απ' αυτά, θα το σκανάρω και θα το περάσω στο reader μου.

κι αυτό δε λέγεται "πρόοδος" ή "συμβιβασμός" ή οτιδήποτε.
αυτό λέγεται "διαβάζω ξανά"

και το αίσθημα που βγαίνει μόνο που βλέπω αυτή την πρόταση,
είναι γνήσια κι ανόθευτη
ευτυχία.
..........................................................................

"μαμάαα; πότε θα 'ρθεις για μπάνιο;"

"τα απογεύματα του Αυγούστου μωρό μου!
τα απογεύματα του Αυγούστου.."

Καλοκαιρινά μεσημέρια


τα μεσημέρια του καλοκαιριού, για μένα είναι τα καλύτερα!
έξω ζέστη, ήλιος που τυφλώνει, τζιτζίκια που δυνατά τζιτζικίζουν, ψίθυροι που σχεδόν δεν ακούγονται
..και μέσα δροσιά.
ο μεγάλος ανεμιστήρας που γυρίζει, τα καλοκαιρινά μου βιβλία
-η τριλογία του Τόλκιν είναι απαραίτητη για την έναρξη του καλοκαιριού, όσο ο Ντίκενς αντίστοιχα του χειμώνα. η Τζαίην Ωστιν, είναι παντός καιρού φυσικά-
κι ο ζεστός καφές στην αγαπημένη κούπα που αφήνω πάντα εδώ: στο σπίτι της Αίγινας.

τα μεσημέρια του καλοκαιριού -εκτός των άλλων- είναι και τα πλέον κατάλληλα για να δίνω στο Ραφάκι μικρές δόσεις του επερχόμενου χειμώνα, για να την προϊδεάσω ως προς τι την περιμένει το Σεπτέμβριο: Γυμνάσιο πια!

στα δικά μου μαθητικά χρόνια το Γυμνάσιο ήταν ορόσημο: η πύλη για να περάσεις σ'  ένα καινούριο κόσμο, το πρώτο πραγματικά μεγάλο βήμα στη ζωή!

(και μιας και μιλάω για τα δικά μου χρόνια, να θυμηθώ, να πω στο Ραφάκι πως όταν ακούω ένα αγαπημένο τραγούδι και τη φωνάζω να ρθει να τ' ακούσει κι αυτή, να πάψει επιτέλους  να με ρωτάει "ο τραγουδιστής ζει ακόμα μαμά;"
με εκνευρίζει αφάνταστα!
"ναι βρε, ζει! ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει! τι νομίζεις; πως είμαστε της εποχής των δεινοσαύρων; απολιθώματα που ξαφνικά ζωντανέψαν; άντε βρε από δω! άκου "ζει ακόμα!")

έτσι, σε μια τέτοια προσπάθεια, τη φώναξα τις προάλλες για ν' αρχίσω την ενημέρωση.
κι ακολούθησε (μα επακριβώς) ο παρακάτω διάλογος:

"άντε Ραφάκι μου, απ' το φθινόπωρο Γυμνάσιο πια.."
"ναι  μαμά"
"έχεις καθόλου αγωνία;"
"μπααα.."
"σκέφτεσαι πως θα 'ναι;"
"σαν το Δημοτικό;"
"καμμία σχέση! εννοείται πως θα είναι εντελώς διαφορετικά: άλλη αντίληψη, άλλοι κανόνες, όλα διαφορετικά! πολύ καλύτερα απ' το Δημοτικό!"
"ωραία!"
"καμμιά απορία έχεις;"

σκέφτεται λίγο. και μετά:

"κατάληψη πότε θα κάνουμε;"
............................................

τα μεσημέρια του καλοκαιριού είναι τα πιο κατάλληλα για να ηρεμείς.
να παίρνεις το ζεστό σου καφέ και τον Τόλκιν, να ξαπλώνεις στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού και για όσο διάστημα ο ήλιος βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του, να μην ασχολείσαι με τίποτ' άλλο!

ειδικά με τα "μεγάλα βήματα" των παιδιών σου.

διαφορετικά, εσύ θα είσαι αυτός που θα μπερδευτεί, θα πέσει και μετά άντε να βρεις κουράγιο να σηκωθείς από την άβυσσο.

τα παιδιά μας ξέρουν πολύ καλά, όχι μόνο να περπατάνε, αλλά να τρέχουν, ενίοτε και να πετούν.
από το σπιτικό μας ξεκίνησαν στο κάτω κάτω
και οι πτερόσαυροι τα δίδαξαν καλά..

τα μεσημέρια του καλοκαιριού είναι τα πιο κατάλληλα για να ονειρεύεσαι τις μελλοντικές πτήσεις των παιδιών σου
για να 'χεις τη βεβαιότητα πως όλα θα πάνε όπως πρέπει

ίσως γιατί ξέρεις
πως αυτό που μετράει τελικά
είναι πάντα

το μάθημα..

Αίγινα


μακριά από την πόλη
σε μια συνοικία
έχω δικά μου τρία δωμάτια..

τραγουδούσε ο Χρυσομάλλης
τραγουδάω (κι εγώ η παράφωνη) τώρα που ετοιμάζω βαλίτσες και αποσκευές για την Αίγινα.

"πότε φεύγουμε μαμά; πότε φεύγουμε;"
έρχεται κάθε τόσο το Ραφάκι και ρωτάει

και θαρρείς πως με κάθε της ερώτηση η μέρα πηγαίνει ένα βήμα γρηγορότερα
ο χρόνος μικραίνει
η απόσταση μικραίνει,
θαρρείς
πως θα σηκωθούμε ένα πρωινό απ' το κρεββάτι, θα ανοίξουμε τα παντζούρια και θα μπει ο ήλιος του νησιού να φωτίσει το σπίτι.

πευκοβελόνες, κουκουβάγιες, σκαντζόχοιροι, τζιτζίκια, σκίνα, περιστέρια και δεκαοχτούρες, η λεμονιά μας, τα γεράνια, τα κουκουνάρια που σκάνε στις τρεις η ώρα τα μεσημέρια του Αυγούστου, το λάστιχο του ποτίσματος, οι φωνές της Ραφαηλίας "έρχομαιιιι", ο ζεστός καφές ακουμπισμένος στις πλάκες της βεράντας-  Αίγινα
................................

εδώ στην Αθήνα οι ευχές: Καλό Καλοκαίρι!

ένα απ' αυτά τα χαμογελαστά -που όσο περνάν τα χρόνια τόσο θα επιθυμούμε
ένα από τα "θυμάσαι τότε;"

"θυμάμαι.."
................................

ρίχνω στη βαλίτσα μαγιό, πετσέτες, βιβλία, σεντόνια, κουτιά με πράσινο τσάϊ, φουλαρισμένο mp3, μικρές δόσεις νοσταλγίας για το εδώ σπιτικό που αφήνουμε, σιτρονέλα, φιλμογραφίες και σειρές, εκκοκκιστήρια β΄

"πότε φεύγουμε μαμά, πότε φεύγουμε;"
"το Σάββατο αγάπη μου"

"αργεί;"

Αναρωτιέμαι..


1. είναι αργά για να γίνω μέλος των Hibi★Chazz-K  και να παίζω τζαζ στο δρόμο; στη Shibuya, στο Ueno Park, στη Σταδίου;

2. τώρα που άρχισαν οι ζέστες οι άγριες, μπορεί να έρθει ο περσυνός φθινοπωρινός Ιούνιος;

3. είναι σωστό όταν τσακώνομαι με το Ραφάκι, να την προσφωνώ με το όνομα κακότροπων ανθρώπων, αντί οιουδήποτε άλλου χαρακτηρισμού;

4. η συνδρομητική τηλεόραση προβάλει καθημερινά το Hugo; ή απλώς έχει κολλήσει η σελίδα με τις τηλεοπτικές προτάσεις του αθηνοράματος;

5. επιτρέπεται όποτε βλέπω στην τηλεόραση τον Σαμαρά να τον δείχνω με το δάχτυλο και να φωνάζω "να! να! ο κωλοτούμπας";  τι παράδειγμα κομψότητας δίνω στα παιδιά μου;

6. και μιας και μιλάμε για κομψότητα, πόσο ασφαλές είναι να τραγουδάω έξω φωνή ημισκούμπρια; "έτσι πρέπει παιδάκι μου ουοο ουοοο yeaaa!!!!"

7. κάνει να φωνάζω την Ακκα "λαμόγιο" και να τη φοβερίζω πως θα της κόψω τα μουστάκια;

8. η λαμογιά είναι ίδιον του χαρακτήρα ή επίκτητο χάρισμα;

9. την επομένη των εκλογών θα έχουμε κυβέρνηση ή θ' αναγκαστούμε να παραμείνουμε στην Αθήνα έως ότου ξαναψηφίσουμε;

10. να κάνω root το neo v ή να τ' αφήσω όπως είναι; κι αν δεν το κάνω, ως πότε θα ανέχομαι να κάνει κουμάντο η sony στο δικό μου κινητό;

11. επεμβάσεις πλαστικής γίνονται μόνο σ' ό,τι φαίνεται; για το συναίσθημα υπάρχει κάτι;

12. μήπως θα πρέπει να κόψω τη βρώμη απ' τη διατροφή μου; επηρεάζομαι και μετά μου φαίνονται όλα βρώμικα -ειδικά τα δελτία ειδήσεων και οι καλοκαιρινές κάλτσες.

13. είμαι η μοναδική στην Ελλάδα που σιχαίνεται και μόνο στο άκουσμα των λέξεων "game of thrones";

14. είμαι η μοναδική στον πλανήτη που σιχαίνεται τις κόντρες;

15. μήπως πρέπει να κόψω τις πολλές ερωτήσεις και να κάνω καμμιά δουλειά;

Ο Οχλος


(αντιγράφω από το facebook)
Marilena Gr
πριν από μία ώρα περίπου
δεν είναι η πράξη αυτή καθαυτή που (με) σοκάρει.. όχι, δεν είναι!
η αντίδραση του όχλου, που συγχαίρει και επιδοκιμάζει, αυτή είναι που με κάνει και φοβάμαι,
πολύ..


το χαστούκι, ήταν δευτερεύον κατά τη γνώμη μου.
πρωτεύουσα σημασία έχει η επιδοκιμασία, τα "μπράβο, καλά της έκανες!" των οπαδών.

έχω ένα πρόβλημα με τον όχλο.
αυτός που τον ξεσηκώνει, μια δικαιολογία την έχει: νοσεί.

είναι ο ακραίος πολιτικός
ο αρχηγός της κλίκας στο σχολείο
ο "κωλοπετσομένος" φαντάρος στο στρατό
ο ανασφαλής άρρωστος των κοινωνικών δικτύων
αυτός που διψά για εξουσία και δύναμη
εν τέλει, ο χειραγωγός.

το σαρκοβόρο κοπάδι όμως;

ποια δικαιολογία ακριβώς χρησιμοποιεί για να ορμήξει;
της ιδεολογίας;
της στήριξης/υποστήριξης;
του δίκαιου κριτή;
του νόμου;

"μπράβο! καλά της έκανες!"



αυλαία.
και πάνω από τη χώρα μας,
νύχτα..

Εμαθα..


έμαθα να συμπονώ.
είναι κάτι που μου έμαθε η μητέρα μου (καλή της ώρα εκεί που βρίσκεται) όταν ήμουν ακόμα μωρό.

έμαθα να συμπονώ, να παραβλέπω, να καταλαβαίνω, να προσπερνώ.
για να φτάσω στο τέλος να συγχωρήσω.

κι όταν πραγματικά φτάσω στο τέλος και βγει η συγχώρεση μέσα από την καρδιά μου, τότε ο άλλος γίνεται πραγματικά αόρατος.

ξεχνώ τόσο βαθιά, που φτάνω στο σημείο να μη θυμάμαι τι μου 'χει κάνει, πόσο πολύ με έχει βλάψει.
κι αυτή είναι η πραγματική ευλογία: ένα φορτίο λιγότερο.

τούτο προσπαθώ να μάθω κι εγώ στα δικά μου παιδιά: την έννοια της συγχώρεσης.

όχι της προσποιητής.
όχι της "κουβέντα να γίνεται"
ούτε αυτή της "δείτε πόσο ανώτερος είμαι"

αλλά εκείνης, που σε κάνει να νιώθεις, πως πέταξες μια πέτρα απ' την καρδιά σου,
μακριά.

τη θέση του παράπονου, του θυμού, της αδικίας, παίρνει η κατανόηση: κανείς δεν είναι στην πραγματικότητα κακός.

είναι τα προβλήματα του, που τον οδηγούν όπου θέλουν, είναι αυτά που ό,τι θέλουν τον κάνουν.

έμαθα λοιπόν να συμπονώ.
είναι κάτι που μου 'μαθε η μητέρα μου, όταν ήμουν ακόμα παιδάκι.

κι από τότε, εξακολουθώ να το κάνω συνεχώς..

Μe gustas tu!


..όταν το καλοκαίρι μάς χτυπάει την πόρτα
(ο κόσμος λάμπει
σαν ένα αστέρι..)

..όταν τα πατουσάκια της Ραφαηλίας γίνονται σοκολατί απ' την  ξυπολησιά
(τσιγγανάκι μου εσύ!!)

..όταν το χαμόγελο της Ελένης φωτίζει τη ζωή μας
(πορτοκαλής ήλιος)

..όταν σηκώνω το ακουστικό:

"μαμά; μαμά περνάμε τέλεια!! μαμά, να ξαναρθώ με το μπαμπά; μ' αφήνεις; ε μαμά; μ' αφήνεις;"
"τι να σ' αφήσω βρε; για να περάσεις "τέλεια" πήγες ή για να βοηθήσεις τον πατέρα σου; και δε μου λες, τον  βόηθησες καθόλου;"
"ναι, αμέ!"
"τι έκανες ακριβώς;"
"σκούπισαααα, ξεσκόνισαααα.."
"έπαιξαααα.. όχι, δεν θα σε ξαναφήσω! εδώ θα μείνεις, κολλημένη πάνω μου! και ξέρεις γιατί;"
"γιατί μαμάαα;"
 "γιατί μου λείπεις
 ..απελπιστικά!"

γελάει μ' αυτό το γέλιο, που νομίζεις πως ακούς ασημένια ρυάκια να κυλάνε το καταμεσήμερο

"μα δεν είσαι μόνη σου! έχεις την Ελένη!"
"σωστά! μμμ τώρα που το λες, σα να 'χεις δίκιο! άντε λοιπόν κι εγώ θα σ' αφήσω να ξαναπάς αφού έχω την Ελένη παρέα!"
"καλά. εγώ σου λείπω όμως, ε;"
"αμέ!"
"κι εσύ μαμά! μου λείπεις απελπιστικά!"
με πιάνουν τα γέλια
"δως μου τον μπαμπά βρε απατεώνα!! άκου "απελπιστικά!"

τριήμερο στην Αίγινα: μπαμπάς και κόρη
τριήμερο στην Αθήνα: μαμά και κόρη

..όταν το καλοκαίρι χτυπάει την πόρτα

κι όταν τα πατουσάκια της Ραφαηλίας γίνονται σοκολατί απ' την ξυπολησιά
τότε,
το χαμόγελο της Ελένης φωτίζει τη ζωή μας
-πορτοκαλής ήλιος-

κι η ζωή -όσο κι αν είναι δύσκολη-
γίνεται μεμιάς:
me gustas tu!

"μ' αφήνεις;"
"σ' αφήνω.."

Συνειδητά


η πολιτική μου άποψη έχει εκφραστεί εξ ολοκλήρου τριάντα χρόνια πριν,
διά στόματος Σαββόπουλου:
μπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπήσει τάχα
όλους τους φίλους τους παλιούς που έχει στη στομάχα;

η ποιητική μου άποψη, έχει κι αυτή εκφραστεί σαράντα χρόνια πριν
- Ασλάνογλου κι Εκκοκκιστήρια Β':
τότε κατάλαβα πως πέρασε πια η εποχή της συγκομιδής.
και πως ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε το είχαμε
σχεδόν σκορπίσει.

πλέον με εκφράζουν καλύτερα οι τοίχοι απ' τα βιβλία:
στις αίθουσες της πλήξης 
η ζωή κάνει κοπάνα

κι ακούω στο replay Sting
εναλάσσοντας τον
με τους HIBI★Chazz-K: i'm an englishman in new york 
-πιο jazzy, πιο on the road.

οι φίλοι μου, λίγοι
-οι "καλημέρες" τους ξεπηδάνε μέσα από την καρδιά τους.

αγκαλιάζω το σύντροφο μου
τα παιδιά μας
χαϊδεύω τις δυο μας γάτες

κι επιτέλους νιώθω πως μπορώ να απέχω πια
απ' ό,τι φθείρει, κουράζει
και τελικά αποσυντονίζει.

οι φίλοι μου λίγοι,
αλλά πάντα εκεί

-η "καληνύχτα" τους ξεπηδάει μέσα από την καρδιά τους.

σφυρίζω παράφωνα:
i'm an alien
i'm a legal alien

κι ό,τι έχω να πω
απ' την καρδιά μου βγαίνει:

κα-λη-σπέ-ρα σας!
.......................................

(i'm a legal alien)

Οικονομία κάνε..



εμείς στο δικό μας σπίτι κάνουμε οικονομία.
"οι καιροί είναι δύσκολοι" λέει ο Αρχηγός της οικογένειας και "θέλουμε-δε θέλουμε θα κοπούν πολλά!"

έτσι, εδώ και πολύ καιρό, αρχίσαμε να κόβουμε, να κόβουμε και σταματημό δεν έχουμε.
κάθε μέρα κόβουμε κι από κάτι.

στην αρχή, κόψαμε την αγορά των ρούχων.
περνάμε μ' ό,τι υπάρχει, μ' αυτά που ψωνίζαμε σε άλλες εποχές, τότε που ήμασταν άνετοι.
ευτυχώς, ήταν κι οι συγκεκριμένες εποχές άνετες κι έτσι η ντουλάπα μας έχει μεγάλη ποικιλία:
παπούτσια, μαγιώ, καπέλα, κάλτσες και κουβερτόνια.

μετά, προχωρήσαμε στην περικοπή εξόδων δεύτερης ανάγκης.
αυτό μεταφράζεται ως:
"μπαμπά, θα με γράψεις στο club penguin;"
"πόσο έχει η συνδρομή παιδί μου;"
"60 ευρώ το χρόνο"
"μόνο; τζάμπα πράμα! μάζεψε εσύ τα λεφτά κι εγώ θα σε γράψω!"
"μα πως θα τα μαζέψω αφού δεν παίρνω χαρζηλίκι;"
"περίμενε τα Χριστούγεννα που θα πεις τα κάλαντα"
"καλά μπαμπά.."

έπειτα ήρθε η σειρά η δική μου.
τέρμα τα κινητά, τέρμα οι συχνές επισκέψεις στο αεροδρόμιο, τέρμα το makro κάθε βδομάδα, τέρμα οι εκδρομές, τέρμα η dolce vita.
όχι αυτή του Dior
η άλλη.. της νοικοκυράς..

τώρα, κάνουμε οικονομία απ' όπου μπορούμε, όσο μπορούμε.
για να βάλουμε βενζίνη πχ πηγαίνουμε στο Ν. Κόσμο.
ο Χρόνης έχει ανακαλύψει εκεί ένα βενζινάδικο, το οποίο δίνει καλής ποιότητας καύσιμα σε χαμηλή τιμή.

ο Χρόνης, ιδέα δεν έχει από βενζίνες και καύσεις, αλλά βλέπει τις μεγάλες ουρές που σχηματίζονται και πιστεύει, πως για να πηγαίνει τόσος κόσμος, κάτι θα ξέρει.
εγώ διαφωνώ!
"ένας μαλάκας έκανε την αρχή" του είπα έξαλλη τις προάλλες "κι εμείς οι έξυπνοι τον ακολουθήσαμε!"

έκανε πως δεν άκουσε και συνέχισε να οδηγεί σοβαρός λες κι ήταν ο οδηγός του Υπερσιβηρικού!
χοροπηδούσα απ' την τσαντίλα στο κάθισμα του συνοδηγού κι αν ήμουν λίγα κιλά βαρύτερη, μονόπαντα θα πήγαινε τ' αυτοκίνητο, μονόπαντα!

κάθε μέρα κόβουμε κι από κάτι λοιπόν.
για να εξοικονομήσουμε αυτά που πρέπει έτσι ώστε να τα χρησιμοποιήσουμε στην πρώτη μας πραγματική ανάγκη.

όπως πχ για να βάψουμε την πολυκατοικία μας!
μέσα - έξω! πρόσοψη κι εσωτερικό!
και υδατοδαλυτές μπογιές στους τοίχους και στα ταβάνια και λαδομπογιές στα κάγκελα κι άλλες στο ασανσέρ κι άλλες στα σοβατεπιά και στις γιρλάντες, κούκλα θα την κάνουμε κούκλα!

κι αφού ξεκινήσαμε τα βαψίματα, μπορώ δειλά ν' αρχίσω να ελπίζω, πως ίσως φτιάξουν και μια πισίνα στην ταράτσα!
δίπλα απ' το πλυσταριό που ανέβαινε τω καιρώ εκείνω η κυρά Πόπη κι έπλενε τα χαλιά της εισόδου και τα τερλίκια της δικής της οικογένειας.
μια δροσιά νερού, να ανεβαίνουμε, να κάνουμε ένα μπλουμ τις μέρες του Καύσωνα, να χαιρόμαστε, να παίρνουμε τ' αγέρι μας..
γιατί όχι;

είμαστε τόσο αποφασισμένοι να στηρίξουμε την όποια προσπάθεια καλλωπισμού της πολυκατοικίας, που ο Χρόνης, ως η Ανώτατη Αρχή της οικογένειας, αποφάσισε να κόψει ακόμα και το μεταπτυχιακό του και τα χρήματα του ΕΑΠ να τα δώκει αυτού!

"ας το καλό!" ανακοίνωσε έξαλλος απ' τη χαρά του προχτές "τι να το κάνω το πτυχίο, προκειμένου να 'χω πισίνα;!"
έφτυνε απ' τον ενθουσιασμό, καθώς μου μιλούσε..
"ποιος ξέρει;" αναφώνησα κι εγώ ολόχαρη "πρώτα οι νερομπογιές, μετά οι λαδομπογιές, ποιος ξέρει, ποιος ξέρει;;;"

κι έτσι, το αποφασίσαμε και σφίξαμε κι άλλο το ζωνάρι.
το 'χουμε σφίξει τόσο πολύ, που κοντεύουμε να κοπούμε στη μέση,

μα δεν πειράζει: χαλάλι..

κοιτάμε κίτρινο χρώμα που έβαψαν την είσοδο και την έξοδο και παρηγοριόμαστε..
μετά, κοιτάμε ο ένας τον άλλον και χαμογελάμε:

ναι, υπάρχει ελπίδα ξανά
υπάρχει
και το χρώμα της είναι

αυγουλί..

Ο παραπάνω γύρος



αγώνας νεότητας "chiquita_run" (ενταγμένος στους παράλληλους αγώνες του Ποσειδωνίου ημιμαραθώνιου)
..και το Ραφάκι έτρεξε.
κι έτρεξε γρήγορα, μόνο που ονειροπαρμένη όπως είναι, συνέχισε να τρέχει ακόμα κι όταν οι άλλοι είχαν σταματήσει!

"δεν πειράζει αγάπη μου" της είπα όταν μου το διηγήθηκε "αυτό είναι το τίμημα του ονειροπόλου: εσύ στον πλανήτη σου κι εμείς οι υπόλοιποι στη γη"

την αγκάλιασα, γελάσαμε κι άρχισε να μου διηγείται το πόσο καλά είχε περάσει και το πόσο γρήγορα έτρεξε.
μετά, κρεμάσαμε τη διάκριση στον τοίχο πάνω απ' το κρεββάτι της και την καμαρώσαμε οικογενειακώς.

χτες, η Αγγελική ανέβασε φωτογραφίες στο fb απ' τους αγώνες.
το (δικό μας) παραπάνω γύρο, τον είχα εντελώς ξεχάσει.
είδα μόνο τη Ραφαηλία ψηλόλιγνη να τρέχει και πίσω της ν' ακολουθούν σαν τα κοτοπουλάκια ένα σωρό μικρά παιδιά!

και μ' έπιασαν τα γέλια..

(αντιγράφω απ' το fb)
18 ώρες πριν

Angeliki
το καμαρι σου! 
IMG_1234.jpg

Marilena Gr
βρε, γι' αυτό βγήκε δεύτερη; με τα νηπιαγωγάκια έτρεχε;
το μωρό μουυυυ!!!
ααααα τη φώναξα και μου εξήγησε! με τους μεγάλους έτρεχε, αλλά κατα λάθος έκανε και τρίτο γύρο!! κι έτσι μπηκε με τα μωρά, χαχχχ

Angeliki 
χαχαχχαα ναι

Marilena Gr
πάντως είναι μία κούκλα ο Γκιούλιβερ μου!!  #περήφανη μάνα

Angeliki 
και μου έλεγε ο Τάσος, στη Ραφαηλία πρέπει να πούμε να σταματήσει θα πάθει τίποτα!! χαχαχα
είναι μια κουκλάρα είναι!!!
....................................

"πάτα ελαφρά, γιατί πατάς πάνω στα όνειρα μου"
William Yeats

ή
τρέξε γρήγορα, γιατί "ο κοσμάκης με ψωμί μόνο δε ζει"
Βαγγέλης Γερμανός

ή πιο απλά
 "μωρό μου!"
...

Το κινητό



το Ραφάκι κάθεται στο δωμάτιο της με τη Μιχαέλα και παίζουνε nintendo.

αίφνης, το μάτι της Μιχαέλας πέφτει στο κινητό της Ραφαηλίας, που είναι πάνω στο γραφείο και αναπαύεται κλειστό κι αφόρτιστο, ως συνήθως.

η Μιχαέλα θέλει κι αυτή κινητό, όμως η μαμά της τής έχει πει πως είναι μικρή ακόμα.
γι' αυτό το λόγο το κοιτάζει, το ξανακοιτάζει, αλλά δεν πιστεύει πως είναι κανονικό.

για να το επιβεβαιώσει γυρνά στη Ραφαηλία και δείχνοντας το, τη ρωτάει :

"βιτρίνας είναι;"

για να πάρει ευθύς την απάντηση:

"όχι. αφής!"
.................................................

Στο πρώτο μας μωρό: Χρόνια Πολλά!



Μαριλένα,τι θυμήθηκα,το άλλο "σπιτάκι-το είχα ξεχάσει...
Είδα το βιντεάκι "My El"-τι όμορφη,που είναι η Ελένη!φτου,φτου...
Ξέρεις τι πρόσεξα;Μοιάζει με τη Ραφαηλία,η μικρή όσο μεγαλώνει τόσο ομορφαίνει,θα γίνει μια κούκλα σαν την αδελφούλα της.
Θαυμάσιο άλμπουμ!

Να τις χαίρεστε!
Φιλάκια!

από την αγαπημένη φίλη Ελένη, δυο μέρες ακριβώς πριν τα γενέθλια της δικής μας Ελένης..

σαν σήμερα, που εικοσιδύο χρόνια πριν, η ζωή μας πήρε άλλο δρόμο,
διαφορετικό

σαν σήμερα
που ήρθε στον κόσμο το πιο πεισματάρικο μωρό:
το κοριτσάκι μας..

στη "δική μας" Ελένη,
που έχει πετάξει πια απ' τη φωλιά
μα που πάντα μαζί της θα μας παίρνει
-όπου πετάει
σ' όσους ουρανούς κι αν βολτάρει-

ευχόμαστε ολόκαρδα,
το κάθε  "σήμερα" της ζωής της,
ευλογημένο να είναι
-και σωστό-
χαρούμενο
χρωματιστό!

ευχόμαστε,
να ξημερώσουν πολλά πολλά πολλά χρόνια στη ζωή της
και να 'ναι όλα με χαμόγελο
ονειρεμένα
χρόνια μ' αγάπη γεμάτα..

στην Ελένη μας

στο πρώτο μας μωρό
στην αγάπη
στην ανάσα
στη ζωή μας: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!


παιδί μου..

Eικοσιπέντε -κιόλας;


εικοσιπέντε χρόνια πριν
ή μήπως
εικοσιπέντε λεπτά;

σάμος, πυθαγόρειο, μάϊος του '87

όλα πνιγηρά κι οι διανυκτερεύσεις στους φαντάρους δε δίνονται εύκολα.
μόνο όταν είσαι παντρεμένος και μένεις στο νησί.

αλλά το καλό το παληκάρι βρίσκει κι άλλο μονοπάτι: παντρευτήκαμε.

για τις διανυκτερεύσεις
για να 'μαστε μαζί
για πάντα

-και κοίτα που το "πάντα" είναι φορές που κρατάει: μαζί
μ' ένα τρόπο, που μόνο οι σύντροφοι τύπου Ρεμάρκ (Drei Kameraden) 
καταλαβαίνουν-

μαζί
..............................

πριν εικοσιπέντε χρόνια
πριν εικοσιπέντε μόλις
λεπτά
...............................

Μάϊος


τα μεσημέρια βλέπω τη Λίστα Γάμου του Κουτελιδάκη.
φτιάχνω καφέ,
παίρνω ένα μήλο
και γελάω με κάθε ατάκα σχεδόν.

βλέπω λοιπόν τη Λίστα και τη Χορωδία του Χαρίτωνα
ακούω τραγούδια παλιά
"i'm an alien I'm a legal alien
I'm an englishman in new york"
διαβάζω Tolkien και Barker
στο δρόμο έχω πάντα το mp3 στο τέρμα,

και βαδίζω
κολυμπώ
και ίπταμαι
με το ειδικό βάρος του ανθρώπου που έχει τη συνείδηση του ήσυχη.

i'm an alien
i'm a legal alien

με πράσινο τσάϊ τα βράδυα

και το καλοκαίρι
δύο μόλις ανάσες μακριά
......................

κι ακόμα Μάϊος..

Τα Σχόλια


ίδια μέρα, άλλη σελίδα.
πάμε:

είδα το Chronicle και μου άρεσε πολύ.
δεν το περίμενα, αλλά μου άρεσε.

έτσι, έσβυσα τον απόηχο των εκλογών τούτο το μεσημέρι, βλέποντας την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Josh Trank και θαυμάζοντας το πως οι νέοι άνθρωποι άμα το θέλουν, κάνουν θαύματα.

βέβαια, νέοι άνθρωποι έστειλαν και το Ερπετό στη Βουλή, όμως είπαμε, άλλη σελίδα, πάμε:

σήμερα σκούπισα, μαγείρεψα, συγύρισα, έπλυνα, άπλωσα και είδηση δεν πήρα πως ήταν Δευτέρα!
για μεσοβδόμαδο το περνούσα και μετρούσα πόσες μέρες έχουν μείνει μέχρι το Σάββατο.

ξαφνικά όμως θυμόμουν πως ακόμα είχαμε Δευτέρα, πως στη Βουλή έσκασε πια το αυγό του φιδιού και πως προσπαθούσα να γυρίσω σελίδα -μα συνέχεια κολλούσα εκεί.

είδα λοιπόν το Chronicle και μου άρεσε πολύ.
δεν ξέρω τι θα "πουν" οι δυσκοίλιοι, δεν ξέρω, ούτε μ' αφορά.

αλλά ξέρω πως δεν θ' αρέσει στην Χ
μιας και μένα μ' άρεσε τόσο πολύ, ε, είναι περίπου βέβαιο, πως η Χ θα μου κάνει "χμ χμ χμμμμ" όταν το δει και έρθει η συζήτηση σ' αυτό.
όπως περίπου κάνω εγώ στις ταινίες που εκείνη βάζει δεκάρι.

η Χ αγαπημένη φίλη απ' τα fora μου πρότεινε ν' ανοίξω τα σχόλια ξανά.
πάνε χρόνια που τα έχω κλειστά κι ομολογώ πως το σκέφτηκα λίγο.

κι ύστερα το σκέφτηκα ξανά
και μετά, ξανά
και για πρώτη φορά σήμερα, ξεκόλλησα απ' το Ερπετό.

προς τιμήν της Χ λοιπόν, που πολύ την αγαπώ
κι επειδή -προς το παρόν τουλάχιστον- πολύ το γουστάρω
ανοίγουν τα σχόλια
ξανά.
μετά από τρία χρόνια
ξανά..

κι ο Josh Trank να με βοηθήσει..

Το αυγό του φιδιού



 ..και τελικά, όχι, δεν ήταν εφιάλτης.

το αυγό του φιδιού έσκασε.

"παρά το γεγονός ότι
όποιος κάνει την παραμικρή προσπάθεια
μπορεί να δει
τι τον περιμένει στο μέλλον.

είναι σαν το αβγό του φιδιού.
μέσα απ' τις λεπτές μεμβράνες
διακρίνεις καθαρά το ήδη τέλειο ερπετό"

Κυριακή των Εκλογών


"όπως διδάξαμε τη Δημοκρατία σε όλο τον κόσμο, ήρθε η ώρα να διδάξουμε την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια!  Βάλε τέλος στη λεηλασία της ζωής σου! Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ"

"έσκασε" πριν λίγο, στο κινητό,
καλύτερα έτσι..

γιατί αν ερχόταν κάτι από το μετρ της κωλοτούμπας aka άλλα δηλώνω το πρωί κι άλλα υπογράφω το βράδυ
ή από τους λιτοδίαιτους κροκόδειλους aka μαζί τα φάγαμε
σίγουρα θα μου ανέβαινε το ζάχαρο! κι αυτό, σ' ένα διαβητικό είναι περίπου, απαγορευμένο.
καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν.

με λένε Μαριλένα και ζω στο Λαμογιστάν.

είμαι μία πολίτις β' κατηγορίας κι είναι επιλογή μου μιας κι επέτρεψα στα διάφορα λαμόγια να με χρησιμοποιήσουν για να εδραιώσουν την εξουσία τους και να θησαυρίσουν εις βάρος μου.

έδωσα την άδεια όχι μόνο στα λαμόγια του κράτους, αλλά και στα πιο μικρά, τα καθημερινά
"το πιο τρομερό είναι αυτό που κάθε μέρα διαπιστώνουμε: πως όλοι αυτοί που κυβερνούν και έχουν μεγάλες θέσεις, είναι ακριβώς οι ίδιοι με τους "μικρούς" που συναντάμε στην καθημερινότητα μας.
απλώς, η κλίμακα αλλάζει.."

εκλογές ξανά λοιπόν.
όχι όμως με την ίδια μελαγχολία αλλά με ανανεωμένη την ελπίδα:
πως δεν θα δούμε τους κωλοτούμπες και τους κροκόδειλους μόνους ξανά στην εξουσία,
πως δεν θα τους δούμε να κλείνουν πονηρά το μάτι: συνενοχή και τίποτ' άλλο
κι ίσως την επόμενη Δευτέρα να γίνει μια καινούρια αρχή.

φτάνει πια με την πολιτική λαμογιά
φτάνει με τέτοιου είδους πολιτευτές:
"παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
απ' το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα"

απλά, φτάνει!

Κυριακή κι Εκλογές

αλλά όχι με την ίδια μελαγχολία..

Πρωτομαγιά


το φλυτζάνι,
με τον κρύο πια καφέ που έχει σχεδόν τελειώσει,
ακουμπισμένο στο ράφι της κουζίνας και ξεχασμένο
δώρο μου φαίνεται όταν το βρίσκω ξανά

-κι ας έχει κρυώσει
κι ας έχει τελειώσει σχεδόν

δώρο απ' αυτά τα απρόσμενα
όπως, να βρίσκεις ένα φλυτζάνι που νομίζεις άδειο
κι όμως δεν είναι,

όπως, ν' ανεβαίνεις κουρασμένα μια σκάλα
και τα σκαλιά να 'ναι λιγότερα
απ' όσα νομίζεις.

το πίνω με μια γουλιά,
χαμογελάω

κι αυτό το δώρο σήμερα,
Πρωτομαγιά,
μου φτάνει!

καλό μήνα να 'χουμε..
.......................................

η "εικόνα" είναι η περσυνή Πρωτομαγιά
-ξανά, μ' ευγνωμοσύνη

Το Χρυσό Ψαλίδι


Κυριακή πρωί κι από νωρίς έχω φαγωθεί να επαναλαμβάνω ως συνεπής παπαγάλος στο Ραφάκι κάθε τέταρτο της ώρας: διάβασε και διάβασε και διάβασε.
βεβαίως είχα φαγωθεί και την Παρασκευή και το Σάββατο, αλλά σιγά!
η απάντηση ήταν "αύριο μαμά!".

σήμερα, μιας και το αύριο μάς τέλειωσε, είχαμε το "σε λίγο"
ή το "το μεσημέρι"
"το απόγευμα"
 κι ακόμα "το βραδάκι, μπορώ;"

φούντωσα κι αγρίεψα, ο παπαγάλος έγινε σειρήνα της πυροσβεστικής κι ακούστηκα μέχρι το διπλανό τετράγωνο:
"ΟΧΙ! θα κάτσεις να διαβάσεις ΤΩΡΑ!"

το Ραφάκι σήκωσε ψηλά το κεφάλι βαθύτατα προσβεβλημένο από τον τόνο της φωνής μου κι εξαφανίστηκε στο δωμάτιο της.
άκουσα να ρωτάει τον πατέρα της σχετικά με κάποιο μοιρογνωμόνιο κι ευχαριστημένη που -επιτέλους- στρώθηκε, έκανα καφέ και κάθησα στο γραφείο, ν' ανοίξω τον υπολογιστή, να χαζέψω τα νέα της ημέρας.

δεν είχα πιεί ούτε τον μισό καφέ και να 'σου την ξανά, φουριόζα και χαμογελαστή να μπαίνει μέσα, δείχνοντας μου τα χέρια της θριαμβευτικά "δες μαμά!".
βλέπω πως φοράει χειμωνιάτικα γάντια αλλά κάτι δεν πάει καλά.
ίσως γιατί κοντεύει Μάιος και κάνει ζέστη; ίσως γιατί τα φοράει σπίτι;
τι είναι λάθος σ' αυτή την εικόνα και δεν το αντιλαμβάνομαι;

όταν όμως με πληροφορεί καταχαρούμενη: δες μαμά, τα έκοψα! αστραπιαία καταλαβαίνω πια όλη την εικόνα, τινάζομαι ξαφνιασμένη και τη ρωτώ με τη φωνή μου ν' ακούγεται μία σκάλα υψηλότερη απ' το κανονικό:

"βρε αγάπη μου, γιατί τα γαντάκια, γιατί;"
"τα 'κοψα και τώρα θα γράφω μ' αυτά!"

υψηλή ραπτική vs διάβασμα = 1-0
......................................

κι αν είπα τίποτα;

ούτε γι' αστείο
φυσικά..

Riders on the storm


σαν τον δερβίση γύριζα στο σπίτι αυτές τις μέρες κι όλο κάτι έκανα.
πότε μαγείρευα, πότε σκούπιζα, πότε τακτοποιούσα  και στο τσακίρ κέφι διάλεγα: πλυντήριο πιάτων ή ρούχων να βάλω;

συγύριζα λοιπόν, έπλενα, άπλωνα, μάζευα και ξεσκαρτάριζα μέχρι που αποκαμωμένη ένα απόγευμα ρίχτηκα ως πτώμα στο κρεββάτι και φώναζα έναν έναν να 'ρθει να με γιατροπορέψει.
να μου φέρουν καφέ ή pepsi max, να μου ρίξουν ένα ελαφρύ σκέπασμα, έστω, να μου τρίψουν λίγο τα κατάκοπα μου ποδαράκια.

ματαίως όμως!

ο Χρόνης κοιμόταν τον ύπνο του αδειούχου, το Ελενάκι άκρως απασχολημένο δε βρισκόταν καλά καλά στο σπίτι και το Ραφάκι καταδέχτηκε μεν να έρθει, έτοιμη όμως την είχε τη δικαιολογία: "δε μπορώ τώρα, έχω δουλειά!"

τι είδους δουλειά είχε, αυτή κι ο Χάρρυ Πότερ το ήξεραν..

αγανάκτησα!
"εμ εδώ είναι σαν τους τρεις Σωματοφύλακες!" φώναξα "αλλά απ' την ανάποδη! όχι ένας για όλους κι όλοι για έναν, αλλά ένας για όλους και κανένας για τον ένα!"

ανακάθισα στο κρεββάτι

"να σου πω κάτι όμως; αν ξεκινούσα τη ζωή μου τώρα, ούτε γάμο θα 'κανα, ούτε παιδιά, ούτε τίποτα! ακούς; τίποτα! μόνο θα 'χα μια καριέρα ΝΑ! θα ζούσα σ' ένα σπίτι ΝΑ! και θα σου 'λεγα 'γω μετά!"

το Ραφάκι με κοίταζε πληγωμένο, έτοιμο να δακρύσει.

"τι με κοιτάς; τώρα δεν έχεις δουλειά; άντε, πήγαινε μέσα, άντε!" ειρωνεύτηκα κι έπεσα πίσω στα μαξιλάρια, ξεφυσώντας τον αέρα του δικαίου.

μετά από μισή ώρα μπήκε ξανά στο δωμάτιο.
στα χέρια κρατούσε μια κάρτα.

την άφησε πάνω στο γραφείο και βγήκε με τους ώμους σκυφτούς λες και κουβαλούσε όλο το βάρος του κόσμου.

έσκυψα στο γραφείο και διάβασα:

  "Για ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ"


 

Για ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ

Αγαπητή Μαμά

Σε ξέρω χρόνια και θέλω να σε ρωτήσω: Αμα ήσουν και πάλι μικρή και είχε την ευκαιρία... θα ήθελες να είχες εμένα;

Αν όχι στον λόγο μου θα είμαι καλό παιδί και κλαίω τώρα.. Σε παρακαλώ άλλαξε γνώμη και ξέρω τα πάντα για 'σένα!

Είσαι διαβήτης, σου αρέσει το πορτοκαλί, από παγωτό καραμέλα με Συρόπι θέλεις να σου ρίξω στον τάφο σου, σου αρέσει το Riders on the Storm και αυτός που το τραγούδαγε πέθανε γιατί η κοπέλα του του έδωσε παραπάνω δόση. Ξέρω ακομα κι ότι σου αρέσουν τα Αντρικά Μπουφάν, δεν σου αρέσει η λέξη "αερόπλανα" έχεις μανία με τις ταινίες με τους εξωγήινους και φοράς πάντα αθλητικά (παπούτσια).

Ξέρω πολλά ακόμα αλλα θα πάρουν χρόνια.

Γι' αυτό σε παρακαλώ σε λατρεύω!

Ορίστε μια Αφιέρωση τι κάναμε το καλοκαίρι.


κι ήμουν ζωγραφισμένη στην κούνια στην Αίγινα, να πηγαίνω πάνω κάτω και να τραγουδάω -τι άλλο;- riders on the storm.
.................................................................

να λοιπόν ένας τρόπος να φεύγει η κούραση  μεμιάς

να κι ένας άλλος, για να παρηγοριέσαι με το διαβήτη που σου 'ρθε κατακέφαλα: παγωτό με σιρόπι καραμέλα όταν πια θα 'σαι αλλού..

να κι ένας ακόμα, για να γνωρίσει το παιδί σου τον Jim Morrison και να αποτυπωθεί στη μνήμη η ζωή όταν φεύγει τόσο άδικα..

και κυρίως, να ο μοναδικός τρόπος, για να βεβαιώνεσαι πως ό,τι έχεις κάνει είναι απολύτως σωστό

και πως, χίλιες ζωές αν ζούσες ακόμα

ακριβώς τα ίδια θα έκανες..

Γιορτάζει το Ραφάκι


..και Χρόνια της Πολλά!

Χρόνια όμορφα
Καλά
Ευλογημένα

Χρόνια που πολύ πολύ μετά θα τα θυμόμαστε και θα τα νοσταλγούμε

-σαν τότε που ήτανε μωρό
και πόσο γρήγορα περάσαν
πέταξαν θαρρείς-


Χρόνια γλυκά
να έρθουν στη ζωή της
 χρωματιστά
Χρόνια γεμάτα μουσική
και όνειρα..

γιορτάζει το μωρό μας

και

Χρόνια της Πολλά!

Καλή Ανάσταση!


από το δικό μου αναγνωστικό της α' δημοτικού.
όταν η ζωή ήταν αλλιώς..

διαφορετική


καλή Ανάσταση!

με χαμόγελο καρδιάς,
ολόψυχα

Χριστός Ανέστη!

Περιμένοντας την Ανάσταση


ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, είναι ένας από τους συγγραφείς, που αγαπώ πολύ.
παιδάκι ήμουν, στην γ' δημοτικού, όταν ο αη Βασίλης, μου 'φερε δώρο μια στοίβα βιβλία: ανάμεσα τους, τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη.
μπήκε από τότε στην καρδιά μου και δεν έφυγε ποτέ.

πριν αρκετά χρόνια, διαβάζοντας ένα βιβλίο για τον άγιο Νικόλαο τον Πλανά, έφτασα σ' ένα κεφάλαιο, όπου μιλούσε για τους ψάλτες που τον συνόδευαν στο μικρό εκκλησάκι του αγ. Ελισσαίου στην Πλάκα: τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον ξάδερφο του Αλέξανδρο (κι αυτόν) Μωραϊτίδη.

ήταν το διάστημα που ο Παπαδιαμάντης πέρασε στην Αθήνα κι ήταν ο άγιος Νικόλαος ο Πλανάς και το εκκλησάκι του αγ. Ελισσαίου, αυτά που έκαναν τη ζωή του στην πρωτεύουσα (αν και τόσο μακριά απ' την αγαπημένη του Σκιάθο), αγαπητή.

δεν θα μιλήσω για το έργο του ή για το ποιος ήταν. τα έχουν πει αυτά άλλοι, πολύ καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα ποτέ εγώ να κάνω.

όμως, αυτό που σκέφτομαι, ειναι πως διαβάζοντας τον, καταλαβαίνεις πως παρηγοριά μονάχα σε ό,τι αληθινό υπάρχει μπορείς να βρεις και πως σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, απ' τις σελίδες του μπορείς ν' αντλήσεις δύναμη.

κι ίσως αυτό που μετράει για μένα τελικά, είναι, πως όπως με παρηγορούσε τότε, στην πιο αθώα στεναχώρια που είχα, με την ίδια ακριβώς δύναμη, μπορεί ακόμα και τώρα να το κάνει,
καθώς βλέπω και ζω όλα αυτά που γίνονται σήμερα
.......
 
καλή Μεγάλη Εβδομάδα εύχομαι,
 
καλά να είστε
και ο καθένας μας εύχομαι να βρει τη δική του δύναμη και παρηγοριά.

Ραφάκι με ίωση


"πως νιώθεις μωρό μου;"
"όπως όταν είμαι άρρωστη"

depon σιρόπι, χυμοί και νερό
και κάθε τρεις και λίγο, θερμόμετρο.
σκαρφαλώνω στην κουκέτα αποφασιστικά λες κι ανεβαίνω στο Εβερεστ.
βάζω θερμόμετρο και περιμένω ν' ακούσω το "μπιπ"
περιμένει υπομονετικά και το Ραφάκι να τελειώσω, να κατεβώ και να την αφήσω στην ησυχία της.

Ραφάκι με ίωση, που άρχισε χτες βράδυ αργά.

ακριβώς πριν αρχίσει, είχαμε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση.
ξεκαθάριζα τα ψιλοπράματα ενός συρταριού σε μια έκρηξη νοικοκυροσύνης κι ανάμεσα στ' άλλα, ήταν και ο προσκοπικός σουγιάς της Ελένης.

"μαμά τ' είν' αυτό;"
το Ραφάκι κρατούσε το σουγιά και τον κοιτούσε μ' απορία

"σουγιάς αγάπη μου. ο προσκοπικός σουγιάς της Ελένης"
"ήταν η Ελένη πρόσκοπος;"
"ναι, αμέ! και βαριόταν τη ζωή της, ένα χρόνο πήγε όλο κι όλο, μη νομίζεις!"
"και χρησιμοποιούσε το σουγιά για να τρώει βελανίδια;"
"ε;;"
"για τα βελανίδια τον είχε το σουγιά;"
"πως σου 'ρθε πάλι αυτό;"
"γιατί οι πρόσκοποι φοράνε κάτι περίεργα καπέλα, ζούνε στα δάση και τρώνε βελανίδια"

κάθησα στο κρεββάτι γελώντας.
η ιδέα της Ελένης να τρώει βελανίδια στην παιδική της ηλικία, μαζί με άλλους προσκόπους, καθισμένη στις ρίζες των δέντρων, ήταν ακαταμάχητη.

λίγο μετά: μαμά, μου φαίνεται πως είμαι ζεστή.

Ραφάκι με ίωση λοιπόν.
depon σιρόπι, χυμοί, νερό
και το θερμόμετρο κάθε τρεις και λίγο να κάνει "μπιπ"

σκαρφαλώνω στην κουκέτα αποφασιστικά, λες κι ανεβαίνω στο Εβερεστ
περιμένει υπομονετικά και το Ραφάκι να τελειώσω, να κατεβώ και να την αφήσω στην ησυχία της- μισοκοιμάται, με την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει Nickelodeon: θεραπεία!

εδώ που τα λέμε,
δεν έχει κι άδικο..

14.4.10 Влади́мир Влади́мирович Маяко́вский


τον Μαγιακόβσκι τον "γνώρισα" στα δεκαεφτά μου.
τον ερωτεύτηκα, μέχρι τη στιγμή, που ο Μανόλης Αναγνωστάκης του 'δωσε μια σκουντιά, τον έριξε κάτω και πήρε τη θέση του στην καρδιά μου.

την εποχή εκείνη, γραφόταν "Μαγιακόβσκη" και στο δικό μου βιβλίο τη μετάφραση την είχε κάνει ο Γιάννης Ρίτσος.

εγώ
τώρα είμαι
λεύτερος πια
κι από τον έρωτα
κι απ' τα πλακάτ


σαν σήμερα έφυγε απ' τη ζωή ο Μαγιακόβσκι.
σαν σήμερα έγινε σύννεφο με παντελόνια ο Μαγιακόβσκι.

στη δική μου την καρδιά, δεν κατάφερε ποτέ να ανταποδώσει τη σκουντιά στον άλλο ποιητή, αλλά τη θέση του παλιού μου έρωτα την έχει ακόμα.

κι είναι σημαντικό, να υπάρχει θέση για τους πρώτους μας έρωτες
γιατί
"αν δεν θυμάσαι τον πρώτο σου έρωτα,
δεν θα γνωρίσεις ποτέ τον τελευταίο"

όπως έλεγε κι αυτός
 ........................................................

αφιερωμένο.

ξέρεις εσύ

γιατί είναι άνοιξη -κι αυτό το παλιό ποστ,
απρίλη κι άνοιξη γράφτηκε

και ίσως γιατί,
τούτο το παλιό, συναντήθηκε με το καινούριο το δικό σου
δυο χρόνια μετά:

μόλις σήμερα