Κι έτσι ξαφνικά

..όπως γύριζα σπίτι το μεσημέρι,
ένιωσα πως όλα θα πάνε καλά.

ήταν η αίσθηση όλων αυτών
που συνήθως ξεχνάμε
όμως στην ουσία, γι' αυτά ακριβώς
είναι που νιώθουμε
ευγνωμοσύνη απέραντη:

για τη μουσική του Django
τα εκκοκκιστήρια β' του Ασλάνογλου
τα πρωινά χαμόγελα των παιδιών μας

για το "ήρθα" του συντρόφου όταν μπαίνει στο σπίτι
για τα μπωλ του κουάκερ πασπαλισμένα με κανέλα
για τα ξυνόμηλα και τα φρέσκα καρύδια

για τα Κυριακάτικα απογεύματα στη θάλασσα
τα πρωινά της Πέμπτης
για τις βόλτες της Τρίτης

για το γουργουρητό της Νέλλυς
τη σηκωμένη ουρά της Ακκας
για τα παιχνίδια τους

κι ας θυμηθούμε:
τα άνετα παπούτσια
τα ζεστά μπουφάν
τους καλοκαιρινούς ανεμιστήρες

τα φλυτζάνια με μαύρο καφέ
το πράσινο τσάι
το νερό με πάγο και φέτες λεμονιού
να επιπλέουν στην κανάτα

και ίσως για τη χτεσινή στιγμή στο μπάνιο
την ώρα που λουζόταν το Ραφάκι:
ένα βουνό σαπουνάδες ορθώνονταν πάνω στο κεφαλάκι της, σα λοφίο τσαλαπετεινού.

"ακόμα βρε παιδί μου να τελειώσεις; αργείς;" 
"τώρα μαμά! κάνω το δεύτερο γύρο!"
............................................

έτσι λοιπόν ξαφνικά,
όπως γύριζα σπίτι το μεσημέρι,
ένιωσα πως όλα θα πάνε καλά.

κι ήταν η αίσθηση όλων αυτών
που συνήθως ξεχνάμε
όμως στην ουσία, γι' αυτά ακριβώς
είναι που νιώθουμε
ευγνωμοσύνη απέραντη:

για το ότι είμαστε όλοι μαζί
και ακούμε Django
και διαβάζουμε τα εκκοκκιστήρια β'
.........................................

και όλα θα πάνε καλά