βρέχει, βρέχει συνέχεια κι αυτός ο ρυθμός της βροχής, μου θυμίζει jazz.
jazz στο παράλογο που ζούμε, jazz στην καταχνιά, jazz ν' ακούγεται από "μέσα"
και δεν μπορώ ν' αποφασίσω:
Bergman ζούμε
ή στην ομίχλη του Carpenter;
.......................................
τελευταία το μυαλό μου
-ή μήπως η καρδιά μου-
στριφογυρίζει επίμονα γύρω απ΄ το λατρεμένο Shadow Line του Andrzej Wajda.
ο Wajda ακόμα φιλμογραφεί.
στην Ελλάδα, έχουν είκοσι χρόνια να προβληθούν ταινίες του, γιατί, δεν είναι λέει "εμπορικός".
και τα όνειρα μας, αγαπητοί, ποιος επιτέλους, τα σκηνοθετεί;
........................................
με τις μεγάλες προσδοκίες, στα χέρια,
όχι τις δικές μου, του Dickens:
σ' ένα σωρό μαξιλάρια στηριγμένη,
στα πόδια μου ζεστή μια θερμοφόρα,
κόκκινη κουβέρτα
και η Νέλλυ στη γωνιά
ακόμα Χειμώνας
........................................
"μαμάαα"
"παιδί μου!"
"να σου πω ποιος είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Ασίας;"
"αμέ!"
"ο Γάγγος.."
.......................................
πείτε ό,τι θέλετε: πάντα το Tardis ονειρεύομαι.
όχι απαραίτητα μ' έναν Αρχοντα του Χρόνου μέσα,
έχω εγώ το δικό μου άνθρωπο
θα τον βάλω στο Tardis
μαζί και τα παιδάκια μας
τις γάτες
τη χελώνα
τα φυτά
και θα την κάνουμε για τα όρια του Σύμπαντος
follow us
.....................................
η βροχή ακόμα τζαζίζει.
ο Χρόνης ετοιμάζει καφέ
το Ραφάκι την τσάντα για το σχολείο
η Ελένη τ' αυριανά της χαμόγελα
κι εγώ τους κοιτώ
κι αυτό μου φτάνει.
να 'ρχοταν κι ο Andrzej Wajda να τον κερνούσαμε ένα καφεδάκι,
καλά που θα 'τανε..
