υπήρξα ποτέ τόσο νέα;
υπήρξε ποτέ η εποχή, που όλη μου η έγνοια ήταν μια φράτζα στα μαλλιά και το μήκος της πολύ κοντής μου φούστας;
και στ' αλήθεια ακουγόταν τόσο πολύ το "angie when will those clouds all disappear" των rolling stones;
ποιος ξέρει..
ίσως..
.............................................
στη δίνη της εποχής που διανύουμε κρατιέμαι από πολλά:
απ' το Ραφάκι, από το γέλιο της Ελένης, το χαμόγελο του Χρόνη, τα βραδυνά τηλεφωνήματα του αδερφού μου, απ' το γουργούρισμα της Νέλλυς και της Ακκας -από την καθημερινότητα μου.
έχω ξεχάσει πια την εποχή που ήμουν ένα ξένοιαστο κορίτσι, όπου η μόνη μου η έγνοια ήταν η φράτζα στα μαλλιά και το μήκος της αγαπημένης μου πράσινης φούστας.
τώρα βλέπω τα δικά μου παιδιά να πετάνε, σε ουρανούς που είναι πια απειλητικοί
-μα δε φοβάμαι
ελπίζω..
..............................................
να ελπίζω
να εξακολουθώ να βλέπω Τσιώλη και Βακαλόπουλο με το ίδιο πάθος
ν' αναγνωρίζω τον Αλιόσα του Ντοστογιέφσκι και την Κατερίνα της Λυμπεράκη
να τραγουδάω στην κουζίνα riders on the storm κάνοντας το Ραφάκι να ξεκαρδίζεται με τη φανταστική μου κιθάρα
να ξεχνώ ν' ανταποδώσω την κακία και την εμπάθεια
να ονειρεύομαι
να χαμογελάω
να βλέπω τα χρώματα
να θυμάμαι
να νοσταλγώ
μα πάνω απ' όλα
να ελπίζω..
..........................................
γιατί όλα τα Ραφάκια του κόσμου
κι όλα τα Ελενάκια της γης
έτσι που έγιναν οι ουρανοί
μόνο με τη δική μας ελπίδα τολμάνε
βγάζουν φτερά και πετούν
κι απογειώνονται
πάντα..
