μακριά από την πόλη
σε μια συνοικία
έχω δικά μου τρία δωμάτια..
τραγουδούσε ο Χρυσομάλλης
τραγουδάω (κι εγώ η παράφωνη) τώρα που ετοιμάζω βαλίτσες και αποσκευές για την Αίγινα.
"πότε φεύγουμε μαμά; πότε φεύγουμε;"
έρχεται κάθε τόσο το Ραφάκι και ρωτάει
και θαρρείς πως με κάθε της ερώτηση η μέρα πηγαίνει ένα βήμα γρηγορότερα
ο χρόνος μικραίνει
η απόσταση μικραίνει,
θαρρείς
πως θα σηκωθούμε ένα πρωινό απ' το κρεββάτι, θα ανοίξουμε τα παντζούρια και θα μπει ο ήλιος του νησιού να φωτίσει το σπίτι.
πευκοβελόνες, κουκουβάγιες, σκαντζόχοιροι, τζιτζίκια, σκίνα, περιστέρια και δεκαοχτούρες, η λεμονιά μας, τα γεράνια, τα κουκουνάρια που σκάνε στις τρεις η ώρα τα μεσημέρια του Αυγούστου, το λάστιχο του ποτίσματος, οι φωνές της Ραφαηλίας "έρχομαιιιι", ο ζεστός καφές ακουμπισμένος στις πλάκες της βεράντας- Αίγινα
................................
εδώ στην Αθήνα οι ευχές: Καλό Καλοκαίρι!
ένα απ' αυτά τα χαμογελαστά -που όσο περνάν τα χρόνια τόσο θα επιθυμούμε
ένα από τα "θυμάσαι τότε;"
"θυμάμαι.."
................................
ρίχνω στη βαλίτσα μαγιό, πετσέτες, βιβλία, σεντόνια, κουτιά με πράσινο τσάϊ, φουλαρισμένο mp3, μικρές δόσεις νοσταλγίας για το εδώ σπιτικό που αφήνουμε, σιτρονέλα, φιλμογραφίες και σειρές, εκκοκκιστήρια β΄
"πότε φεύγουμε μαμά, πότε φεύγουμε;"
"το Σάββατο αγάπη μου"
"αργεί;"
